Donderdag 20 september…

Na 2 weken thuis te zijn geweest door een operatie (opnieuw weghalen moedervlek) rijd ik deze ochtend over het spoor richting school. Ik heb er weer enorm veel zin in en ik zal blij zijn als ik “mijn kids” weer zie. Heerlijk vak heb ik toch. Er voor de kinderen zijn, ze voor een stukje op weg helpen naar volwassenheid, ze iets bijbrengen op allerlei vakgebieden…mooier is er voor mij niet.

Ik ben op tijd op school om de nodige voorbereidingen te treffen en even te kijken waar ik verder ga, wat er de afgelopen weken gebeurd is etc.
En om half 9 zijn ze er. Blij mij te zien en ik hen. Het voelt meteen weer goed. Ik voel mij thuis bij de kinderen en ik hoop dat zij dat ook hebben bij mij.
Een jongetje uit mijn klas komt wat later binnen, ze hadden met de auto erg ver om moeten rijden…. Oh geeft niet, zeg ik, ga maar lekker zitten, geen probleem.

We gaan lekker beginnen met rekenen, een van mijn lievelingsvakken. Als ik rond kwart voor 10 met spelling bezig ben word ik door juf Cita de klas uitgeroepen. Of ik even op de gang wil komen…
En dan staat de tijd even stil en horen we wat er op het spoor gebeurd is. Tranen springen weer in mijn ogen als ik er aan terugdenk. Onwerkelijk, niet te bevatten, een drama.

Ik hoor achter mij de klas onrustig worden. We beseffen dat we terug de klas in moeten. Maar hoe doe je dat? Wat vertel je de kinderen? Kan ik het? Van alles spookt door mijn hoofd. Maar we moeten…. de rug recht en gaan.
Kort vertel ik de kinderen dat er iets heel ergs gebeurd is, dat we nog niet precies weten wat en wij daarom ook nog niets kunnen en mogen zeggen. De kinderen accepteren het en het is gelukkig bijna pauze.

Een pauze die voor de kinderen langer duurt dan normaal. Alle leerkrachten in het teamlokaal, stagiaires en anderen bij de kinderen buiten. We krijgen meer informatie en heftige emoties komen los. 4 kinderen van onze school, 1 zwaargewond in het ziekenhuis.
Dit kan toch niet waar zijn….

Na 45 minuten merken we dat de onrust buiten op de speelplaats enorm is. We kunnen de kinderen niet langer buiten laten. Er is maar een optie, emoties opzij zetten en er proberen te zijn voor de kinderen. Ergens komt dan kracht vandaan. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Het lukt. Wij kunnen dat. Met ongelooflijk veel hulp, die van buitenaf de school instroomt. Iets waar ik nog steeds erg veel bewondering voor heb en wat mij ook nog steeds verbaast. Zonder al die mensen was het een stuk zwaarder geweest.

Opnieuw bespreek ik het met de kinderen. Ze hebben tijdens het buitenspelen al het een en ander opgevangen. Nog steeds kunnen we hen niet veel vertellen. Wij weten nog steeds niet precies wat er gebeurd is. Dat is wat ik hen vertel want als ik écht vertel wat er gebeurd is weet ik niet hoe hoog de emoties in de klas op zullen lopen. En dan is ruim een uur in de klas erg lang. Ja, ik heb héél veel op de klok gekeken die ochtend.
De kinderen kleuren en tekenen. Lesgeven heeft niet zoveel zin, er wordt waarschijnlijk weinig geleerd. Is ook allemaal niet belangrijk nu. Af en toe komt een kind knuffelen en huilt even tegen mij aan. Ze voelen het… Dit is anders, er is iets ergs aan de hand. Om de rust te bewaren lees ik voor. Zo lukt het mij om ook mijn eigen gedachten, die steeds afdwalen, onder controle te houden.

Om kwart voor 12 hoor ik dat alle ouders gebeld worden met de mededeling de kinderen op te halen. Zij worden eerst op de hoogte gebracht en komen dan naar de klas. Ik vertel het de kinderen, ik verwacht verbazing op de gezichten. Maar nee, ze voelen zo goed aan dat vandaag dingen anders zijn dan anders. Een paar vingers gaan de lucht in. Nogmaals zeg ik de kinderen dat ik niet weet wat er precies gebeurd is. Dit vreselijke nieuws kan beter door de ouders zelf aan hen verteld worden. De kinderen hebben echter heel andere vragen. “Mijn mama werkt in Tiel, komt ze mij dan wel ophalen”. Ik merk dat meerdere kinderen zich hier druk om maken. Wat zijn kinderen toch praktisch ingesteld op zo’n moment. Ik stel ze gerust. Als papa of mama ver weg werken dan regelen ze vast wel iemand, opa of oma bv, om jou op te halen. “Ik blijf bij jullie in de klas tot je opgehaald wordt, dat komt helemaal goed”. Gerustgesteld kleuren en tekenen ze weer verder….

Om kwart voor 1 zijn alle kinderen opgehaald en kom ik eindelijk aan mijn eigen emoties toe….

Op onze school is iets gebeurd wat voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan.
De Korenaer zal nooit meer hetzelfde zijn…
Maar wat maak ik onderdeel uit van een prachtige, krachtige school.

Irna Mulder
Groep 5a
De Korenaer