Het niet-bestaande moment

Mijn onderwijsmoment van 2017 is een moment dat er niet was, een non-moment dus., maar dat zich wel afspeelde in mijn hoofd.Op 1 januari ging ik met pensioen, tegen mijn zin. De eerste tijd overheerste het vakantiegevoel, niet dat van de korte vakanties, maar dat van de zomervakantie. En het besef drong langzaam door dat er aan die vakantie geen eind ging komen. Ondertussen was thuis het besluit gevallen om te verhuizen en als gepensioneerde had ik alle tijd om de verkennende bezoeken te brengen aan de huizen die we samen uitgezocht hadden. Een bijkomend effect was dat mijn topografische kennis van Nederland vergroot werd, want van bijv. Zwartemeer had ik echt nog nooit gehoord. Een bijzondere plek in Nederland trouwens, dat Zwartemeer.

Uiteindelijk viel de keuze op een huis in Drenthe en de verhuisdatum zou eind juni zijn. De voorbereidingen en wat andere besognes, waaronder de inburgering, vergden veel aandacht.

En toen werd het half augustus. Berichten over aflopende vakanties en beginnende scholen raakten een snaar bij mij. Dit gold allemaal niet meer voor mij! Ik was jaloers op alle collega’s die weer aan de slag gingen met hun leerlingen. Dat wilde ik ook! Ik miste die etters en lieverds, ik miste het werken in de keuken, het geluid van de pannen op de kachel, het gezoef van de messen op de snijplanken. En vooral de interactie met leerlingen op weg naar een doel. Ik besefte dat dat moment niet meer zou komen, een non-moment.

Ik realiseerde me ook hoe belangrijk onderwijs voor mij is geweest en eigenlijk nog is. Maar ik moet accepteren dat de realiteit is wat ie is.

Paul Laaper