Wat een bijzonder jaar was dit weer, een jaar dat in het teken stond van de fusie tussen stichting OOG en SKBO, de fusie van enkele scholen binnen deze stichtingen en keihard werken aan onderwijs dat deugt. Een jaar dat bol stond van wachten, emoties, dingen achter je laten, samen werken, nieuwe taal maken, rituelen maken en helaas ook collega’s dicht bij me die focus moesten leggen op hun gezondheid. Super trots op wat we met elkaar in een jaar gedaan hebben!
En toch… toch is de fusie niet mijn onderwijsmoment van dit jaar. Ik mocht dit jaar mee als begeleider van het leerproces van 24 volwassenen die op avontuur gingen in het onderwijs in New York en Boston. Steeds weer bewust van mijn rol… zorgen voor de voorwaarden voor deze mensen om tot leren te komen. Dat is toch echt een andere rol dan je meestal hebt als onderwijsbestuurder. Heerlijk om weer eens zo direct met leren bezig te zijn. Prachtig om te zien welk leren er plaatsvond bij de groep, bij de individuen en zeker ook bij mij. De hele dag door reflecteren op wat je ziet, wat je meemaakt en wat dat met je doet. Steeds weer dat besef dat we in de rollercoaster van fuseren, werken aan onderwijskwaliteit en dichten van gaten die er vielen veel te weinig tijd namen om te reflecteren. We gaan maar door….
Ik weet het wel, reflectie en feedback zijn belangrijk om jezelf te ontwikkelen. Ik weet het, maar vergeet het ook weer even snel. Onderwijs ontstaat terwijl je ernaar kijkt. Door steeds vragen te stellen help je het leerproces steeds een stapje verder. Net zolang door vragen tot twijfel ontstaat. The only thing that kills a good question is definitely a conclusion. En toch… toch kiezen we er vaak voor om gewoon door te gaan, te druk om even stil te staan bij de mooie dingen die we doen, te druk om even stil te staan bij de impact van ons handelen, te druk om te voelen wat we voelen.
Bijzonder was dan ook het moment dat ik van mijn twee reis-organisatie-genoten feedback ontving. Haha… het zal je maar gebeuren dat je vergeleken wordt met sambalsaus. Kort samengevat: pit, scherpte en komt binnen. Pas weken later, toen ik het kaartje nog eens las kwam het echt binnen. In je werkzame leven ontwikkel je een beeld van hoe je bent, waar je goed in bent en waar ook niet. Pit en scherpte zijn meestal niet de eerste punten die naar boven komen.
Bijzonder was ook dat moment tijdens onze bestuurlijke leergemeenschap toen twee onschuldige woorden stevige emotie bij mij opwekten. Gewoon de woorden kaders en criteria. Normaal gesproken zou ik de emotie gelaten hebben voor wat het was, maar in deze setting was er de ruimte om eens uit te zoeken waarom deze woorden bij mij zoveel emotie naar boven haalden. Een leerzaam gesprek ontstond, een gesprek waarin ik ontdekte dat ik op basis van woorden of houding van een persoon zaken invul. Tja, de emotie zit echt in wat je denkt bij bepaalde woorden of bepaalde houdingen. Je kan de emotie dus echt wel beïnvloeden door er andere gedachten bij te hebben. De rust en de ruimte voor dit gesprek bracht voor mij mooie inzichten.
Dus… op naar een pittig en scherp jaar… een jaar waarin SAAM echt zal worden wat het is… een jaar waarin ik echt… ja deze keer echt… tijd ga nemen om te kijken naar onderwijs terwijl het ontstaat en om regelmatig te reflecteren … een jaar van rust en ruimte. Op naar SAAM!
Sandra Beuving, onderwijsbestuurder