Schooljaar 2015-2016. In de vakantie krijgen mijn collega en ik een telefoontje. Een kind dat bij ons in de klas komt heeft leukemie, voor de 2de keer. Een heftige tijd begint. Veel contact met de ouders en de leerling, allerlei instanties die ingeschakeld worden voor ondersteuning. Emotie op emotie, bij iedereen binnen ons team. Regelmatig stel ik mijzelf de vraag: wat kan ik nog voor dit gezin betekenen? Doe ik genoeg voor ze? Of misschien teveel? Lastig.
Dan gaat alles zijn gangetje. De behandeling gaat goed, rond Kerst krijgt hij een stamceltransplantatie. Hij herstelt hier wonderbaarlijk snel van. Het contact met de ouders via whatsapp is een uitkomst. Er wordt een “klasgenoot” in de klas geplaatst. Als die werkt kan er ingelogd worden en blijft hij contact houden met zijn klasgenoten. Als die werkt….Zijn moeder geeft hem, met ondersteuning van ons, thuis les. Dat gaat prima, het is een hele goede leerling. Superfijn natuurlijk, voor ons allemaal. Tot die dag in mei….
Ik sta na schooltijd met moeder te praten in de gang. Het is heerlijk weer, de ramen van mijn klas staan open, de zonneschermen zijn naar beneden. Irna, klinkt het, het lukt ECHT NIET meer!! Ik krijg hem niet meer aan de gang. Hij wil ZO graag naar school. (dit kan niet vanwege zijn verlaagde weerstand, op school is de kans te groot dat hij iets oploopt) Waar het idee vandaan komt weet ik niet, het borrelt zo omhoog mijn hoofd in. Als we hem eens bij het raam zetten, flap ik eruit. Moeder kijkt mij rustig en ook een beetje verbaasd aan. Jeetje, dat is een idee, zegt ze. Ik ga het overleggen met de arts in Utrecht.
Niet lang daarna komt van hem het groene licht. Hij vindt het een heel creatief idee, proberen maar. Na nog wat hindernissen op school gaat Johan, de concierge, aan de slag. Met behulp van leerlingen van gr 8 worden er struiken weggehaald bij onze klas. Er worden tegels neergelegd waar zijn tafel kan staan en waar hij, samen met een vriendje, kan zitten en de lessen kan volgen. Maar nog belangrijker…. weer contact kan maken met zijn klasgenoten. Het plekje is nog niet klaar of hij komt al kijken, samen met zijn moeder. Die middag zit hij al te stralen op zijn eigen plekje, buiten, maar wel erbij.
Er wordt nog een doek geregeld door Johan. Zo wordt er een mooi afgeschermd plekje voor hem gemaakt. Ook als het weer wat minder is kan hij toch komen. Op een donderdagmiddag zit hij er, komt recht uit het ziekenhuis, het infuus nog in zijn arm en een tas met de zak op de grond naast hem. Hoe graag wil je naar school….
Ik ben blij dat het idee geboren is, mensen mij geholpen hebben het te realiseren en ik een heel gezin heel gelukkig heb kunnen maken.
Voor mij een onderwijsmoment om nooit te vergeten.
Irna Mulder, leerkracht groep 5, De Korenaer in Oss
Mooi onderwijsmoment Irna! Uit het hart geschreven maar vooral mooi omdat je met jouw idee een kind gelukkig hebt kunnen maken!
Irna ik de moeder van deze leerling is je eeuwig dankbaar, wij hebben bewezen niks is onmogelijk overal is een oplossing voor, een blij kind, en dat helpt bij de genezing, ik dank je dan ook uit de grond van mijn hart
Veel liefs de mama van
Geweldig. Ik krijg er kippenvel van. Topteacher!
Dit is Irna, weet altijd wel een oplossing. Super.
Wat een topper ben jij toch! Zo maak je het verschil. Heel mooi!
Gewéldig!! 👍
Mooi Irna!
Knuffel !!
Wat fijn dat er leerkrachten zijn, die echt met een kind begaan zijn, en er alles voor willen doen. 👏
Wow Irna, hoe mooi je woorden in dit stukje! Zo blij dat hij weer naar school kan! Je bent geweldig!
Geweldig !!!!!!!!!
Wat een prachtige oplossing. Topper
Mooi voorbeeld van passend onderwijs!
Meedenken en uitgaan van wat een kind echt nodig heeft.
Goed gedaan Irna en alle Korenaercollega’s!
Wauw, in 1 woord geweldig!
Geweldig Irna, hoe je als leerkracht alles in het werk stelt om kinderen te laten groeien en erbij te laten horen
Irna, wat een prachtig mooie oplossing voor het ventje. Hopelijk gaat het goed komen met hem. Met zo’n juf, klasgenootjes, conciërge en ouders kan het haast niet anders. Jullie zijn echte “TOPPERS”.
Mooi!
Pingback: Wel of niet stoppen….. | Onderwijskoppen