kansengelijkheid

In mijn werk op een school voor nieuwkomers, ben ik samen met de collega’s dagelijks bezig met de vraag hoe we de kansengelijkheid van de kinderen voor elkaar kunnen krijgen. Hoe kunnen we de kinderen, volgens onze visie, klaarmaken voor een goede toekomst, waar dan ook ter wereld. Soms reikt onze invloed niet heel ver. Sommige kinderen zitten maar een paar dagen bij ons op school, anderen enkele weken. We bieden dan zo goed mogelijk onderwijs en slikken een keer als het kind wordt verplaatst. We hebben gedaan wat we konden. Het went nooit echt, maar het is wel de realiteit.

In sommige gevallen kunnen we wel echt iets toevoegen voor een kind of een heel gezin. Zo hadden we Lema bij ons op school (niet haar echte naam). Ze was, met haar moeder en broers en zussen een paar maanden in Nederland toen ze bij ons kwam. Ze was 11 jaar, een moeilijke leeftijd in verband met de doorstroom naar een reguliere Nederlandse school. Aan het einde van het vorige schooljaar, ze was toen een half jaar bij ons, wisten we zeker dat Lema een slimme dame was, die het Nederlands heel snel oppikte, maar ook de andere vakken vlot deed. Lema werd in de school verplaatst naar de groep waar wij nog meer versneld didactisch aanbod geven. We stippelden een route voor haar uit: nog 1 jaar bij ons op school, daarna een jaar Topklas in Tilburg en daarna doorstromen op minimaal VMBO-T niveau.

Er werd enkele maanden flink gewerkt, door Lema zelf, maar zeker ook door haar leerkrachten. Zij creëerden de mogelijkheid voor didactische versnelling. Lema zelf was ook vastbesloten hard te werken, zich niets aan te trekken van anderen, die soms niet zo’n zin hebben in leren en ze ging ervoor.

Ze bereikte een didactisch niveau van eind groep 5/midden groep 6 voor de talige vakken en begin groep 7 voor het rekenen, met anderhalf jaar onderwijs. Superfijn voor Lema was, dat het gezin een woning toegewezen kreeg, uiteraard niet bij onze school om de hoek.

Lema was net 12 jaar geworden en dat maakte het allemaal wel net een beetje moeilijker. Bij ons had zij gerust kunnen blijven met haar 12 jaar. Andere basisscholen verwijzen een 12-jarig kind naar een VO-school; ISK of regulier. Dat is wel logisch hoor, want in een reguliere Nederlandse groep 8 is het onderwijs niet passend genoeg voor Lema, met haar didactisch niveau en de behoefte aan versterkt taalaanbod.

Groep 7 is ook niet passend, vanwege het grote leeftijdsverschil wat er dan ontstaat. Regulier VO (PRO of VMBO-B) zou haar kunnen aannemen op basis van onderwijsachterstand. Natuurlijk kijken zij naar de cijfers, dat horen zij ook te doen. De cijfers duiden voor een 12-jarige ook op een achterstand, als dat kind 8 jaar Nederlands onderwijs heeft gehad. Na anderhalf jaar Nederlands onderwijs, beschouw ik de cijfers eerder als een tussenstation in een razendsnelle ontwikkeling. De optie van ISK vonden wij ook niet passend, maar wel het meest passend wat ons bekend was.

Na overleg met de moeder nam ik contact op met het ISK in de regio waar de toekomstige woning staat. Die school gaf mij aan helaas te werken met een wachtlijst van enkele maanden. Maar, in de regio zou een speciale klas zijn voor 12-jarige niet Nederlandstalige kinderen. Ik kreeg het telefoonnummer en belde op. Wat volgde was naast een gesprek over Lema, ook een heerlijk inhoudelijk gesprek vol passie aan beide kanten voor onze doelgroep. Wat was het fijn om ook bij anderen te horen dat ze het beste voor de kinderen willen en dat zij ook streven naar kansengelijkheid. En Lema was op die school van harte welkom.

De route die wij voor Lema hadden uitgestippeld heeft een onverwachte afslag genomen. Maar in goed overleg met moeder en bevlogen onderwijsprofessionals, hebben we vanaf die afslag een nieuwe route weten te vinden, die uiteindelijk bij hetzelfde doel uit gaat komen.

Als ik dit schrijf, weet ik nog niet hoe het gaat met Lema, ze is net een weekje bij ons weg. Maar ik heb veel vertrouwen in dit meiske en in de school waar zij naartoe gaat. Ik ben trots op mijn collega’s die voor haar de ruimte hebben kunnen maken om haar zo ver te laten komen en ik ben ook trots op mijn eigen zoektocht om voor dit meisje deze fijne onderwijsplaats te vinden. Ik onthoud dit als een pareltje.

Nieuwkomersonderwijs is heel fijn onderwijs, vind ik. Je kunt altijd iets betekenen in de korte tijd dat de kinderen bij ons zitten. En het vele afscheid nemen went, zoals ik hierboven al schreef, nooit echt. Maar pareltjes als deze helpen, omdat het mij vertrouwen geeft dat we inderdaad iets voor de kinderen kunnen toevoegen.

Patricia van Riel