Net als fietsen, dat verleer je niet. Gewoon doen!

De telefoon gaat, een onbekend nummer. Even twijfel ik maar ik realiseer me dat ik niet in de positie ben om net te doen alsof ik niet besta. “Met Karin Donkers.” De onbekende blijkt geen onbekende te zijn, maar iemand met wie ik zo’n 8 jaar heb samen gewerkt. Nou ja niet echt samen gewerkt maar we waren allebei schoolleider bij dezelfde Stichting. Ik schrik even, maar al snel heb ik in de gaten waar dit over gaat. Er is vacatureruimte op zijn school, of ik belangstelling heb om deze te vervullen. Ik slik en voel de spanning toenemen.

Het was net een week geleden dat ik een gesprek had gehad bij de algemeen directeur van deze Stichting. Ik had daar aangegeven dat ik moest kiezen voor sociale zekerheid, een vast inkomen en dat ik graag gebruik wilde maken van de afspraak die we een jaar geleden, toen ik op eigen verzoek ontslag had genomen, hadden gemaakt. Ik mocht terugkeren bij deze Stichting, in ieder geval als leerkracht. Na 13 jaar managementtaken, waarvan 10 jaar als schoolleider, zou ik nu weer een groep gaan begeleiden. Mijn voorkeur was natuurlijk kleuters maar het was zo’n week voor de zomervakantie en alle vacatureruimte was reeds ingevuld. Of ik geen interesse had om weer schoolleider te worden, desnoods bij een ander bestuur? Nee, even niet. Even pas op de plaats en geen verantwoordelijkheid.

Er was het afgelopen jaar te veel gebeurd. Nog liever een aantal maanden in de invalpool. Ik geloof eerlijk gezegd niet echt dat het tot me doordrong wat dat betekende. “Ja ik heb interesse.” zei ik vrijwel onmiddellijk tegen de reeds bekende in mijn Iphone. . Een gesprek volgde, afspraken werden gemaakt en herinneringen werden opgehaald. We gaven elkaar een hand en wensten elkaar een fijne vakantie. Ik word leerkracht van groep 1/2 op maandag, een ander groep 1/2 op dinsdag en weer een andere groep 1/2 op vrijdag. Als ik thuis ben, huil ik onbedaarlijk, het voelt als falen en als een nare droom. Ik had het me zo anders voorgesteld en ik moest mijn verwachtingen zo bijstellen. Maar wat was ik daarentegen dankbaar voor de kans die ik kreeg. Maar dan bekruipt me dat gevoel.

Oh jee, zal ik het nog wel kunnen? Zou ik in staat zijn om me niet met het management te bemoeien? Lukt het me om weer onderdeel van een nieuw schoolteam te worden? “Het is net als fietsen, dat verleer je toch ook niet?” was de meest gehoorde opmerking als ik er met anderen over sprak. De onzekerheid maakte gelukkig snel plaats voor relativeren. Ik had een baan, in Alkmaar, het waren kleuters en ik kon nu eerst zo’n 5 weken uitrusten en genieten van de zomervakantie.

En dan is het zover, de eerste gezamenlijke vergadering, de eerste schooldag en de vele andere eerste of eigenlijk ook weer geen eerste ervaringen. Weer terug met ‘mijn poten in de klei’ en ik ‘kan’ het nog. Ik voel me welkom en ga aan het werk. Ik kan ook mijn mond houden, me niet ergeren en weer onderdeel worden van een nieuw team. Een mooie ervaring om onderwijs en leiderschap weer eens vanuit een ander perspectief te zien en te ervaren. Ik geniet van de kinderen, maar merk ook dat het me op deze manier niet genoeg voldoening geeft. Lichamelijk ben ik moe na een dagje kleuteren maar geestelijk word ik lui. Volgend jaar toch liever een eigen groep of misschien iets anders? Voor nu is het goed. Ik kan het, maar wil ik dit ook weer? Wat wil ik eigenlijk wel?

En dan komt er een opnieuw een verzoek, een nieuwe uitdaging. Een interim ‘klus’ als schoolleider, voor tenminste acht maanden. En net als vorige keer binnen twee dagen een besluit nemen. “Gewoon doen!”, zeiden mijn kinderen en de mensen in mijn vriendenkring. Mijn 83 jarige moeder zei: “Wat heb je te verliezen?” Oh jee, zou ik dat wel kunnen? Ben ik daar wel aan toe? Wil ik die verantwoordelijkheid wel weer? De eeuwige twijfel maakt ook nu weer snel plaats voor relativeren. Zie het als een kans, als een mogelijkheid. Misschien is juist interim werk wel echt iets voor me. “Het is net als fietsen, dat verleer je toch ook niet?” Gebruik deze opgedane ervaring als leerkracht weer in je nieuwe opdracht. Je was al ouder, invaller, leerkracht, onderbouwcoördinator, adjunct directeur, adviseur, trainer, weer leerkracht en nu dan interim schoolleider. Natuurlijk kan ik dat, ik wil dat.

Op 6 december stap ik voor het eerst de school binnen en stel ik me voor. Er komen weer heel veel eerste keren en vragen. Maar ik realiseer me steeds beter dat het hele leven bestaat uit eerste keren, herhalingen en laatste keren. Er zullen er dus nog vele komen. Proberen, fouten maken, vallen en weer opstaan. Een leven lang leren. Ik ga het doen, we gaan het doen!

Karin Donkers
Twitter @kardonsch Schoolleider (interim),
Coach (Kardonsch Training, Coaching & Advies),
Edublogger en Lid van Bloggerscollectief