Twee uur lang kijken naar De kinderen van juf Kiet. Dat deed wat met mij. Aan de keukentafel zit ik nog even na te denken over wat precies.
De film bracht me vanavond terug naar mijn allereerste jaren als juf. Kleuterjuf in Tilburg Noord. Werken met niet aanspreekbare kinderen uit alle uithoeken van de wereld. De film was een feest van herkenning. Soms met schaamte en soms met trots. Je ziet zo mooi de beleving van de kinderen tijdens de schooldagen in de klas van juf Kiet en ik dacht meerdere malen: Oh help dat deed ik ook zo. Op andere momenten dacht ik weer, dat deed ik anders.
Ik miste vanavond wat warmte en humor bij juf Kiet, kreeg ook weer eens stekende nekharen bij het beloningssysteem dat om de hoek kwam kijken. Ik voelde daarnaast ook de liefde voor het vak bij juf Kiet, haar betrokkenheid en enorme inzet voor haar klas.
Nu ik zo aan mijn keukentafel zit leven er veel vragen bij mij. Hoe is het contact met de ouders van de kinderen van juf Kiet? Hoe bespreekt juf Kiet de kinderen met het zorgteam? Verwijst juf Kiet kinderen door naar een psycholoog of een andere deskundige? Wie begeleidt juf Kiet en helpt haar met haar vraagstukken? We hebben geen idee.
Wat we gezien hebben is een prachtig portret van de kinderen uit deze klas. Kinderen met humor. Kinderen met een bijzonder verhaal. Kinderen die zijn overgeleverd aan de situatie waarin ze zitten en er elk om hun manier mee omgaan.
Ik heb genoten van ze, heb om ze gelachen en met hen meegevoeld. Soms schrok ik ook van ze. Zag ik hun verdriet. Hulp is nodig, samen met een knuffel, een fijn gesprek, veel geborgenheid en nog meer veiligheid.
Deze kinderen hebben een tafel én stoel gekregen in een klas in een Brabants dorp. Daar kan vast nog veel anders en beter, maar de kinderen zijn er veilig en welkom en hebben een juf die voor ze door het vuur gaat. Laten we hopen dat er naast die tafel en dat stoeltje mét juf ook professionele hulpverlening geregeld wordt.
Lizette Knuvers Mijland, 13 december 2016
