Tijd voor verandering

Mijn onderwijsmoment speelt zich halverwege vorig schooljaar af. Toen werd me de vraag gesteld: wat zijn je doelen voor volgend schooljaar?
Ik hoefde er niet lang over na te denken, ik wil niet meer een eigen groep, ik wil me gaan richten op het implementeren van digitale geletterdheid op mijn school! Tot dat moment had ik er natuurlijk al wel over nagedacht, maar zo concreet had ik het nog niet eerder hardop geformuleerd. Ik schrok er zelf van! De redenen waarom ik uit de groep wilde hadden vooral te maken met het ervaren van enorm veel stress; het gevoel hebben tekort te schieten als het gaat om het helpen van kinderen met speciale pedagogische en of didactische behoeften, steeds niet toekomen aan de lessen die ik juist zo geweldig vind, slecht slapen van mailtjes van boze ouders of van pestgedrag van kinderen. Samengevat, steeds het gevoel te hebben achter de feiten aan te hollen. Het lesgeven op zich vond en vind ik nog steeds heerlijk, maar er kwam teveel bij kijken dat mij ging tegenstaan en waar ik fysiek en psychisch last van kreeg.

Vanwege de coronaperikelen liet een gesprek met de directeur even op zich wachten en uiteindelijk moesten we het gesprek online doen. Niet ideaal, maar de tijd begon te dringen want de formatie moest rondgebreid worden. Toen ik mijn verhaal had gedaan, reageerde de directeur vooral opgelucht; hij was bang dat ik wilde vertrekken om mijn geluk elders te gaan zoeken. Ik vertelde dat ik hoe dan ook wilde stoppen met het lesgeven aan een vaste groep, het liefst wilde ik aan school verbonden blijven, maar als er geen ruimte was voor mijn wensen dan zou ik inderdaad mijn heil ergens anders gaan zoeken.

Toen vertelde hij het volgende: De dag voordat we het gesprek hadden, was er ’s avonds een bestuursvergadering geweest. Hij, als directeur/bestuurder, was daar uiteraard ook aanwezig. We zijn een eenpitter, dus de lijntjes zijn kort. Op een gegeven moment kwam ter sprake dat het bestuur een schrijven had gekregen van het Ministerie van Onderwijs dat het spaartegoed van de school te hoog was en dat er stappen moesten worden ondernomen om dat geld ten goede te laten komen aan de leerlingen. Ze zaten te bedenken welke gebieden de afgelopen jaren nog waren blijven liggen en waar ze, met dit potje, een impuls aan zouden kunnen geven. Al snel kwamen ze op het “innovatieve onderwijs” waaronder door hen o.a. verstaan werd: digitale geletterdheid, ontdekkend leren en het betrekken van de Brainportregio in het onderwijs. Ze hadden dus een vacature, en ik meldde me zonder dat ik me daar bewust van was. Toeval bestaat (niet)!

Lang verhaal kort, sinds dit schooljaar staat er achter mijn naam op het registratiebord op school de prachtige functie: Vakleerkracht Innovatief onderwijs! Ik ben dolblij met de kans die ik gekregen heb om precies dat te doen waar mijn hart ligt. Ik ben uiteraard nog zoekende, het gaat vast niet allemaal volgens de regelen der implementatiekunst, maar de kinderen genieten van de lessen die ik geef, de collega’s geven aan blij te zijn dat ik dit voor mijn rekening neem en ze zien in dat er zaken aan bod komen die gemist werden.
Voorlopig ben ik ontzettend gelukkig met mijn overstap, ik ervaar nauwelijks meer stress, loop huppelend door school en zelfs collega’s merken die verandering.
2021 gaat voor mij de boeken in als het jaar van de verandering. Het maakt me een trots en blij mens!

Liesbeth Mol