Mijn telefoon gaat. Een onbekend nummer. Ik neem op. Een mannenstem. ‘Dag juf.’ Wanneer hij zijn naam zegt, herinner ik me meteen zijn vrolijke gezicht. Groep 7/8. Een prachtige klas met kinderen uit alle windstreken van de wereld.
‘Kent u me nog, juf?’ Zo’n 15 jaar geleden, reken ik snel. Natuurlijk ken ik hem nog. Ik weet nog dat hij ging verhuizen aan het einde van dat schooljaar. Een lief, stoer mannetje van elf. ‘Juf, ik bel u omdat ik u even wil laten weten hoeveel u voor me betekend heeft toen. En eigenlijk ook in m’n hele verdere ontwikkeling. U beseft denk ik niet wat voor een geweldige leerkracht u was. We waren geen makkelijke jongens, juf. Maar je begreep ons. En je zag ons. En je leerde ons ook nog eens een heleboel.’
Tjee. Hier ben ik even heel stil van. Hij vertelt dat hij in de jeugdzorg werkt en binnenkort vader wordt. ‘Wauw, wat goed,’ stamel ik, terwijl ik z’n mooie woorden langzaam tot me door laat dringen.
Als we ophangen, heb ik, ondanks de tropische temperatuur buiten, kippenvel.
Wat een vak heb ik toch… Het mooiste vak van de wereld.
Willemijn Sas @Willemijn_Sas
www.willemijnsas.nl
linkedin | facebook | twitter | instagram
