Daar had hij mij…ik doe dat namelijk nooit

Ik luisterde naar het verhaal van Redouan. De danser die tijdens het Eurovisie songfestival liet zien waar hij het allerbeste in is. 

Redouan was anders dan andere kinderen. Hij werd geboren met een korte arm en met een kort been. Hij vertelde over zijn jeugd, over het effect dat hij had op anderen, over hoe hij daar als kind mee omging. Hij vertelde over zijn vader en hoe zijn vader met hem omging en hoe hij altijd uitgedaagd werd om zijn grenzen te verleggen om te doen wat wel kan en niet met de pakken neer te zitten en te verzanden in excuses.

Het raakte me…

Omdat ik zelf een kind was dat anders was. Ik was een dik kind en viel daardoor op. Ik deed er zelf niet flauw over. Zorgde dat ik niet zo opviel, dat ik mijn mond klaar had als het nodig was en dat ik goed in de groep lag. Het bracht me ver. In mijn werkend leven en in mijn privéleven. Ik ondervond geen problemen en was ok met wie ik was. Tot zover past het verhaal van Redouan bij mij. 

No excuses no limits is het motto van Redouan. Hij deelde een armbandje uit, waar de woorden op stonden. Waar had ik deze eerder gehoord?…na even denken schoot het me te binnen. Ooit startte ik met een management opleiding en de schoolbestuurder die de opleiding aan de man bracht riep toen: No guts no glory!

Andere taal, dezelfde strekking, op een ander moment. 

Mijn persoon is niet meer dezelfde als de persoon van jaren geleden. Er is sinds de uitspraak no guts no glory heel wat op mijn pad gekomen in de afgelopen jaren en ik geloof er niet meer zo in. Er zijn veel meer diepere lagen die een rol spelen in je leven. Ik ben iemand die vaak excuses opwerpt en daar ontzettend mee kan worstelen. Ik kan een ongelooflijke doemdenker zijn. Zeggen dat je dat niet moet doen is te kort door de bocht. Ik heb ook niet altijd de guts. Wil dat vaak ook helemaal niet hebben. Zeker niet als ik moet dansen of sporten in gezelschap of wanneer ik een gesprek in moet waar ik tegenop kijk. 

De vader van Redouan liet zijn zoon fietsen zonder zijwielen. Zag hem vallen en liet hem zelf weer opstaan en het opnieuw proberen. Redouan kwam niet aan met excuses en probeerde het nog een keer en nog een keer…

Daar had hij mij…ik doe dat namelijk nooit, ik geef de moed op. Vermijd dit soort uitdagingen en kletst me eruit. Dat kan ik als de beste. Mijn dochter doet precies hetzelfde. Stopte al met fietsen vóórdat ze eraf viel. Fietste weken niet en ging dat pas weer doen toen we een valhelm kochten. Als ze wel eens viel stond ze niet op om het nog eens te proberen. Ze weigerde om het nogmaals te doen. Deed het soms weken niet meer. Wat wij als ouders dan ook deden maakte niets uit.

Ik wilde het zeggen, er op ingaan, maar deed het niet. Het mooie verhaal van Redouan moest hier gewoon zijn en verteld worden zoals het is.

Het houdt me bezig. De mindset van kinderen, van mensen en hoe we daar met zijn allen over denken. Én hoe we die mindset kunnen veranderen. Het is geen simpel verhaal. Als mijn kind gaat paardrijden kan ze zich prima aankleden, als ze naar school moet is het een stuk lastiger. Niet alleen omdat ze het dan niet wil, maar ook omdat het dan ook echt niet lukt. De noodzaak minder gevoeld wordt. De hersenen niet aangaan.

Hersenen zijn rare dingen. Ze doen rare dingen en zijn niet te volgen. We zullen kinderen moeten helpen. We zullen volwassenen moeten helpen met alle uitdagingen en situaties waarin ze terecht komen. De uitspraak no guts no glory diskwalificeert mensen. Als je geen moed en durf hebt ben je niets. No excuses no limits is ook te eenvoudig gezegd. Als je veel excuses voor dingen maakt, ben je niets. Er ligt zoveel onder het gedrag wat zichtbaar is. Die hele ijsberg waarvan we maar het topje zien.

Iemand met weinig guts heeft in mijn ogen iemand of iets nodig wat hem stapje voor stapje verder helpt, iemand met veel excuses heeft iemand of iets nodig wat hem of haar vertrouwen geeft. Heel veel vertrouwen. 

Die iemand wil ik zijn. Niet alleen in mijn rol als ouder, maar ook in de andere rollen die ik heb.

Lizette Mijland.