Stoppen?

In december schreef ik ook al een verhaal voor “onderwijskoppen”. Stoppen of niet stoppen noemde ik het toen. Toen was de conclusie, nee, ik kan het nog niet. Zoveel liefde voor het vak nog, zoveel energie om er steeds weer tegenaan te gaan. De kinderen missen… Een absolute “NEE”.

En dan ben je nog geen zes maanden verder en ziet je wereld er anders uit en is je gevoel ook opeens heel anders. Reden: “Corona”. Tjonge, wat kan de wereld, en dus ook jouw wereld snel veranderen. Laat ik bij het begin beginnen. Het is donderdag 12 maart. Op school wordt er druk gespeculeerd. Gaan we dicht, ja of nee. En zo ja, wanneer? Voor mij is het duidelijk, maandag zijn we hier niet meer….Toch hang ik op vrijdag na schooltijd het programma voor maandag 16 maart op het bord….. Weken later, als we op school pakketten aan het klaarmaken zijn voor de kinderen hangt het er nog steeds. Als een stille getuige van wat er is gebeurd.

Waar zijn wij in beland? Naast de zorgen over onze eigen gezondheid en alle naasten, ons eigen gezin met een hoogzwangere dochter, zijn er ook vele taken voor school uit te voeren. Een kind uit de klas dat “kwijt is” zoals ze dat dan zeggen, Teams eigen maken (heb ik écht wel slapeloze nachten van gehad), contacten onderhouden met kinderen en ouders, niet alleen maar onder schooltijden, ook vroeg in de ochtend en in de avonden, de weekenden. Het ging maar door. Veel contact met collega Isabel, pakketten klaarmaken voor de kinderen zodat ze thuis kunnen werken, online lessen voorbereiden en geven, challenges sturen voor de kinderen die wat extra’s nodig hebben en willen, blogs en mails schrijven voor Schoudercom, ons oudercommunicatiekanaal. Voorlezen én opnemen zodat de kinderen toch de stem van hun juf horen en lekker naar een verhaal kunnen luisteren….De taken zijn eindeloos, maar ook op de een of andere manier “vernieuwend” en geven ze mij ook weer energie.

Toch knaagt er iets in mijn achterhoofd.Wat als….de scholen weer open gaan? Is de veiligheid gegarandeerd? Zijn er voldoende materialen om de hygiëne te waarborgen? Wordt er extra schoonmaak ingehuurd? Kunnen de kinderen mij en mijn collega’s besmetten? Hoe snel springt die besmetting dan eventueel over op mij? Houden mijn collega’s zich aan de 1,5 m afstand? Stel dat ik “het oploop” via school en ik geef de besmetting door aan mijn man? Kan ik dat mijzelf vergeven? Als ik er eventueel heel erg ziek van word en er staat mij een revalidatietijd te wachten, kom ik met mijn bijna 64 jaar dan nog aan het werk daarna? En moet ik mijn hoogzwangere dochter (die niet zomaar even zwanger is geworden, ze hebben er veel voor over moeten hebben) opzadelen met de extra zorgen om haar ouders? Ook de vragen zijn eindeloos en die vragen geven mij géén energie. Op sommige vragen weet ik voor mijzelf ook wel een antwoord, maar op heel veel vragen niet. Dan de gekke regels van RIVM. Opeens wordt de leeftijdsgrens weer naar 70+ gezet. Een BMI van 40+ en je zit in de risicogroep. Het helpt allemaal niet mee….
En dan komt het toch bij je naar boven borrelen. Zal ik dan nu toch maar met pensioen gaan? Mijn man en ik, wij praten er veel over. We zijn er nog niet helemaal uit. Niemand kan jou hier ook raad in geven. De beslissing is aan ons. Is die moeilijk? Ja, héél moeilijk…..Dit is niet wat ik in gedachten had met “fijn met pensioen gaan” en “op het moment dat het goed is zó”. Ik had mijzelf iets anders gegund.

Maar….dan is er een wonderbaarlijk mooi ventje in ons gezin bijgekomen . Ons 1e kleinkind, Parker Hoeben. Om dit mannetje te mogen ontmoeten hebben wij de quarantaine volgehouden, zijn wij heel voorzichtig geweest en hebben onszelf veel ontzegd. We hebben kennisgemaakt en ja, alle clichés zijn waar…je bent verkocht als je je dochter met zo’n klein frummeltje in bed ziet liggen. Mooier is er niet op dit moment. En misschien maakt dat de beslissing ook wel weer heel eenvoudig.

Irna Mulder Groep 5a Basisschool de Korenaer Oss.

Groetjes Irna!