Een briefje in de brievenbus van de vertrouwens- personen. Mijn collega en ik zijn de enigen die de sleutel hebben van deze brievenbus. En de laatste weken zit er regelmatig post in voor één van ons. Zeker sinds we langs alle groepen zijn gegaan om ons kenbaar te maken.
Beste Nicole, begint het briefje. Ik wil met je praten. Keurig heeft ze haar naam en groep er onder geschreven zodat ik haar meteen op kan zoeken in haar groep. Ze vertelt me dat haar vader de laatste tijd niet zo lekker in zijn vel zit. Ze begrijpt heel goed hoe dat komt en ik ook. Maar ze heeft er ook last van en dat zou ze graag met haar vader willen bespreken. Wat haar tegen houdt is dat ze het niet zo goed durft. Ze wil papa geen vervelend gevoel geven omdat ze weet dat hij er niets aan kan doen. Papa en mama maken daardoor ook veel ruzie. Over hele stomme dingen, zegt ze. Dan hebben ze bijvoorbeeld ruzie over of ze naar de ene supermarkt gaan of de andere. “Eigenlijk ben ik bang dat ze gaan scheiden”.
Ik vertel haar dat ik dat heel goed begrijp. Zeker omdat de ouders van haar vriendinnetje ook net gescheiden zijn. Aan een scheiding gaan vaak ruzies vooraf. Maar wanneer er veel ruzies zijn wil dat niet zeggen dat ouders ook gaan scheiden. Voor kinderen is het soms moeilijk om deze redenatie te zien, zeker wanneer je er emotioneel bij betrokken bent.
“Zou je aan je ouders durven vragen of ze gaan scheiden?” Dat durft ze niet. Ze is veel te bang dat ze een antwoord krijgt wat ze niet wil horen. Ook dat begrijp ik. Ik vraag haar wat zwaarder voor haar is; het niet te weten of een antwoord dat ze niet wil horen. Ze geeft aan dat ‘het niet weten’ veel zwaarder voor haar voelt. “Maar dan moet ik het gaan vragen. Alleen weet ik niet wanneer want ze hebben nooit tijd”. Ze vertelt me hoe vol haar eigen week zit en op de momenten dat zij tijd zou hebben, hebben haar ouders geen tijd…. Denkt ze. “En hoe heb je er voor gezorgd dat ik tijd voor je had?” “Door naar jou een briefje te schrijven”. “Juist, je hebt mij laten weten dat je mij nodig had en ik heb tijd voor je gemaakt”. Ik vertel haar dat mijn kinderen mij ook altijd vragen of ik vandaag tijd voor ze wil maken omdat ze iets met me willen bespreken. “Denk je dat je dat ook zou kunnen doen bij je vader?” Dat lijkt haar een goed idee. Ik vraag haar of ze zo vooruit kan met dit plannetje. Ze denkt van wel. Ze bedankt me en loopt terug naar haar klas.
Wat moet het lastig voor je zijn als je deze zorgen met je mee draagt. Lukt het je dan om je te concentreren op de les? Lukt het je dan wel om dingen die gebeuren te incasseren? Lukt het je dan wel om lekker te slapen zodat je de volgende dag uitgerust op school bent? Je zorgen maken is nooit fijn en ik gun kinderen een enorme berg zorgeloosheid.
Twee dagen later kom ik haar tegen in de school. Ze ziet er heel open en opgewekt uit. “En…” vraag ik haar “is je plannetje gelukt”. Ze vertelt me dat ze een fijn gesprek met papa heeft gehad en dat ze niet gaan scheiden.
Nicole Wouters
https://juffrouwmama.wordpress.com/
