Ieder huisje heeft zijn kruisje

Op Twitter belandde ik tijdens de sinterklaastijd in een gesprek over een kind dat geen surprise had ingeleverd en dat zijn moeder aangaf het vergeten te zijn. Het had niets met geld te maken, maar met desinteresse, was de aanvullende informatie. Voor de duidelijkheid: het gaat me niet om het gesprek en de inhoud ervan (want misschien was het gewoon wel desinteresse), maar ik gebruik het ter illustratie. Misschien is er iets anders aan de hand, dacht ik.

Een ander voorbeeld, nu uit 2016
Een gemotiveerde student met een vreemde achternaam in een mbo opleiding had heel veel moeite met het vinden van een stageplaats. Een van zijn docenten kreeg het toch voor elkaar om een stageplek voor hem te vinden. De tweede stagedag en ook de derde stagedag verscheen de knul niet op zijn werk. De werkgever beëindigde de stageovereenkomst en de docent riep de jongen op het matje. Een berg verwijten en vingerwijzen werd over hem heen gestort.

Een van de docenten in het team ging het gesprek met de jongen aan, hij wilde weten waarom. Hoe komt het dat je zo gemotiveerd bent op school, zo graag een vak wilt leren en dan deze kans laat lopen? Wat is er aan de hand? Na wat doorvragen kwam het verhaal eruit. Zijn moeder was langdurig ziek, hij was mantelzorger. Daarnaast was er geen geld om het openbaar vervoer te betalen. (Voor de verbeteraars: hij was 17 jaar en had dus nog geen recht op studenten ov)

De docent die hem de stageplaats bezorgd had, had geen rekening gehouden met reistijd (wees blij dat ik een plek heb weten te regelen). Ook de werktijden sloten slecht aan bij de mantelzorg. Hij kon toch zijn moeder niet de hele dag alleen thuislaten? Had de student dit vooraf allemaal moeten delen?

Wat nou als er ‘zorgen zijn’ die nog geen echte uitkomst kennen?
Zouden alle ouders altijd alles op school vertellen aan de leraren of directeur?
Hebben leerlingen in het voortgezet onderwijs voldoende lef om ‘een probleem in wording’ onder woorden te brengen? Wat als het loos alarm is? Zouden studenten in het mbo/hbo een verhaal dat een open einde heeft delen en hoe moet dat dan?

Ik weet uit eigen ervaring dat het niet zo is
Een bultje, vlekje en de eerste gang naar het ziekenhuis…. het kan niks zijn of ellendig worden. Wanneer ga je het verhaal vertellen, vooral als je thuis nog helemaal niet weet welke kant het opgaat? Vooral die wat…als… fase is niet onder woorden te brengen.
Wat als de ene ouder net ontdekt heeft dat de andere ouder iemand anders lief vindt? In welke fase deel je dat als ouder met je kinderen en met school? Wat als de financiën vanwege de een of andere toeslagaffaire even niet zijn zoals ze moeten zijn? Ga je als ouder naar school om tegen de juf te vertellen dat je de hypotheek niet kunt betalen?

Ik kan nog wel even doorgaan……Misschien kunnen we soms ons oordeel even uitstellen tot we het (echte) WAAROM kennen?

Karin Winters