Ik hoor muziek naast me

Ik hoor muziek naast me. Ik beweeg mijn tenen, mijn vingers. Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik kijk op mijn wekker. 6:50 u. Ik hoef dus niet te werken, want anders zou mijn wekker al om 6:00 u af zijn gegaan. Dat betekent dat het donderdag is. Opgelucht druk ik op de snooze-knop van mijn wekker. Het is voorbij, het schooljaar. Het is me gelukt en ik leef nog. 

Het was een bijzonder jaar. Ik startte dit jaar met mijn duo waar ik al een paar jaar samen een klas mee draaide. Ik deed de klas op dinsdag en woensdag. Zij op maandag, donderdag en vrijdag. Nog voor de herfstvakantie viel zij uit. Vanaf toen stond ik dus ook op de maandag voor de klas. En op donderdag en vrijdag kreeg de klas verschillende invalkrachten. Ik probeerde ervoor te zorgen dat ook zij de klas zo goed mogelijk konden draaien. En daarnaast bedacht ik leuke lessen om het onderwijs meer ervaringsgericht en uitdagender aan te bieden. 

In de herfstvakantie ging ik naar Amerika. Voor mijn werkgroep, essentieel leren. Ik heb daar mooie dingen gezien. Ik ben er ontzettend geïnspireerd geraakt. Die inspiratie nam ik mee naar mijn klas. Het bracht mooie dingen. Een fijne manier van werken. Een fijne sfeer in de klas. Uitdagingen om op te pakken in mijn klas. Ik ging buiten mijn comfortzone. Ging het goed, dan ging het goed. Ging het niet goed, dan leerde ik daar weer van. Maar ik genoot er enorm van. Ik groeide.

Een tijdje kreeg ik een vaste invaller naast me. Dat was fijn. Het bood wat meer duidelijkheid voor de klas en wat meer rust voor mij. Zij bleef echter maar tot de kerstvakantie. Na de kerstvakantie kwam er weer een andere invaller. Een vervelende periode voor deze wisseling. Dit was net de periode waarin de CITO toetsen afgenomen moesten worden. Die wilde ik graag zelf afnemen. Iedere leerkracht zal dit vast wel herkennen. Je wilt niet dat een nieuw iemand deze toetsen afneemt. Vooral niet in groep 3, waar deze toetsen nieuw zijn voor de leerlingen. Een nieuwe leerkracht weet niet wat de kinderen nodig hebben. Hoe je met ze om moet gaan wanneer ze vastlopen. Wat ze op dat moment nodig hebben om weer door te kunnen gaan. Dat was bij mij precies zo. Ik vond dat ik deze toetsen toch echt zelf af moest nemen. 

Het zorgde voor een verzwaring. Ik werkte maar 3 dagen. Ik moest de toetsten zo inplannen, dat ik ze allemaal af kon nemen. Ik keek ze ook allemaal zelf na, voerde ze in de computer in. Maar ook de rapporten kwamen eraan. De nieuwe invaller had geen idee. Ik moest deze dus ook allemaal zelf schrijven. Ik moest schuiven in het rooster. Ik gaf namelijk niet alle vakken. Maar ik wilde niet liegen tegen ouders. En dus moest ik schuiven in het rooster om deze vakken ook zelf te geven. Daarna kon ik enigszins verantwoorden wat ik in de rapporten had geschreven. Tijdens de rapportgesprekken die ik ook allemaal in mijn eentje hield. 

Maar ik had nog altijd mijn inspiratie! Ik begon elke dag met een fijne sfeer in de klas. Gedimd licht, rustgevende muziek op de achtergrond. Zen. Ik werkte met de kinderen aan thema’s. Zij formuleerden een vraag en gingen die onderzoeken. Ze leerden van elkaar. Ze werkten samen. Ze gingen op onderzoek uit. Ze presenteerden aan elkaar. Ik vond het fantastisch! De eerste keer ging dit goed. De tweede keer ging het minder goed. Maar ach, daar leerden we weer van. 

Mijn parallel collega viel 2 keer uit. Op die momenten werd er een beroep gedaan op mij. Ik deed dit graag. Zette graag weer een stapje naar voren. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor die groep. Ik wilde graag dat het daar goed bleef lopen en dat mijn collega niet tot over haar oren in het werk zat wanneer zij weer terug zou komen. 

Ondanks dat ik nog steeds profiteerde van de inspiratie die ik in Amerika op had gedaan, werd het wel zwaarder. De vervangster van mijn duo kreeg hetzelfde probleem op de andere school waar zij op 2 vaste dagen een groep had. Haar duo viel uit en dus kreeg zij daar alle verantwoordelijkheid. Ik kon niet veel van haar verwachten. In onze klas liep het niet met alle leerlingen even lekker. Het contact met ouders en eventuele instanties verliep via mij. Daarnaast voerde ik de leerling besprekingen met de IB’er. Hield de administratie bij, vulde SCOL in. Later nog een keer de rapporten. En hield ik ook de volgende oudergesprekken in mijn eentje. Ik zat in de MR. Hiermee hadden we gedurende het jaar ook een aantal vergaderingen die ‘s avonds plaatsvinden. Maar daarnaast kregen wij als MR het ook nog eens heel druk met het werkverdelingsplan. Ach, dat kon er ook nog wel bij.Ondertussen speelde het meiden-venijn op in mijn klas. Ook dat had verschillende oorzaken waar ik druk mee bezig was.

Er was echter 1 leerling waar ik het afgelopen jaar de meeste moeite mee had. Iedere leerkracht zal dit wel herkennen. Een leerling die je in je hart sluit, die je zo graag het beste wenst. Ik wilde zo graag dat het hem ging lukken. Ik had gehoopt dat het hem met de juiste hulp ook echt ging lukken.  Maar na de meivakantie had hij een omslag gemaakt die duidelijk maakte dat ik hem niet in mijn eentje kon bieden wat hij nodig had. Gesprekken met verschillende betrokkenen zijn er geweest. Vele afspraken zijn er gemaakt. Vervelende situaties zijn er geweest. 

Een paar weken voor het eind van het schooljaar heb ik een gesprek gehad met de directeur. Het werd me een beetje teveel. Gelukkig, na dit gesprek kon ik weer even verder. Maar de situatie met deze leerling werd me een beetje teveel. Dit had me echt bijna gebroken. Vooral dit en de feestweek in de op een na laatste schoolweek. Hoe konden we dat toch zo bedenken? En toch bleef ik steeds maar een tandje bijzetten, want ik was er bijna……….

Het afgelopen jaar bleef ik steeds opnieuw een tandje bijzetten. Leerkracht zijn is toch echt mijn passie. Vandaar dat ik steeds maar weer door bleef gaan, een stapje verder ging. Maar één ding weet ik zeker. Volgend jaar doe ik het echt niet meer zo. 

Ik hoor muziek naast me. Ik beweeg mijn tenen, mijn vingers. Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik kijk op mijn wekker. 6:50 u. Ik hoef dus niet te werken, want anders zou mijn wekker al om 6:00 u af zijn gegaan. Dat betekent dat het donderdag is. Opgelucht druk ik op de snooze-knop van mijn wekker. Het is voorbij, het schooljaar. Het is me gelukt en ik leef nog. Eindelijk, het is vakantie!

Betty Meeuwesen, leerkracht PO én blogger