In de herfstvakantie ben ik naar Amerika gegaan. Niet zomaar. Voor essentieel leren. En niet makkelijk. Ik heb er eerst een half jaar tegenaan gehikt. Nog nooit eerder was ik zo lang en zo ver bij mijn gezin vandaan geweest. Maar ik moest het gewoon doen.
We hebben scholen bezocht. De een nog waardevoller dan de ander. De een nog inspirerender dan de ander. Ik heb dingen gezien die ik anders nooit had gezien. Niet alleen op de scholen. Ook in Boston en in New York.
Die reis heeft me goed gedaan. Ik heb het gevoel gekregen dat ik niet te stoppen ben. Ik heb zoveel gezien wat ik al toe ben gaan passen in mijn klas. Ik heb de sfeer veranderd. Samen met de kinderen de klas veranderd. We werken hard aan het gevoel dat we er allemaal mogen zijn. Nog meer dan voorheen. We werken hard aan de door de kinderen bedachte regel: ‘wij zijn lief voor elkaar.’ Niet alleen in onze klas. We hebben voor de kerstvakantie al een start gemaakt met het hiermee ‘besmetten’ van andere klassen. En de kinderen uit mijn klas vinden het echt leuk.
Ik geef ze meer verantwoordelijkheid. Waarom moeten ze aan hun tafel werken als ze het ergens anders beter kunnen. Als ze maar zorgen dat ze hard werken, slimmer worden en hun werk af is. En ze helpen elkaar graag hierbij. En lukt het ze samen niet, dan ben ik er om ze te helpen.
Een nieuw hoekje hebben we gecreëerd. Een hoekje waar ze zich even af kunnen zonderen als ze even uit hun ‘klaar-om-te-leren’ standje zijn. Nu moeten we het verder inrichten. Ik kan niet wachten! Maar ja, Ik werk maar 3 dagen in de week……
Mijn gedachten ratelen maar door. Hoe kan ik ze helpen bij het ontwikkelen van hun talenten. Hoe komen we erachter wat deze zijn?
Ik ben graag in mijn klas. De kinderen ook. We maken stappen. Ik groei. De kinderen ook. We voelen ons prettig in de klas. De veranderingen doen ons echt goed.
Wat ben ik blij dat ik mocht gaan. Die fantastische reis naar Amerika. Het heeft me zo geïnspireerd en zoveel gebracht. Dat gun ik iedereen!
Betty Meeuwesen