Ze zei dat ze betrokken was bij een nieuw project en dat was ook echt wat voor mij.
Ze is Annelies Kassenberg en samen met haar geef ik één keer per jaar een hoorcollege op de Hanze Hogeschool.
‘Wacht ik stuur je een filmpje want in Engeland zijn ze al veel verder’, zei ze nog.
Linkje van filmpje staat onderaan de tekst.
Thuis in alle rust bekeek ik het filmpje.
Ik werd geraakt door een kind van 4 dat besnuffeld werd door een grote hond.
En echt geraakt toen ik de wensboom zag met de tekst: ‘I hope daddy tickles me…’.
Huh, dacht ik, ieder kind mag…nee moet gekieteld kunnen worden!
Kortom er ging een nieuwe wereld voor mij open.
De wereld van de gevangenen in de nor,…. of de bajes,…. of de gevangenis…. of de P.I.
En natuurlijk sommige gevangenen hebben kinderen.
Ik wist er niets van en nu een beetje.
Ik ben nogal naïef.
Ik dacht, oké je maakt een fout en moet zitten.
En vervolgens komen je vrouw en kinderen (1 x per week???) op bezoek.
En samen maken jullie er wat van.
Zo simpel is het in Nederland niet.
Ook in Nederland word je uitgebreid gefouilleerd en kan het zijn dat een drugshond je besnuffeld.
Maar…en dat wist ik echt niet, tijdens het bezoek mag je kort lichamelijk contact. KORT!
Aan het begin van het bezoek en aan het eind.
Annelies vroeg of ik mee wou denken.
Samen met een groepje mensen, die heel wat meer ervaringen met de bajes hebben.
Mijn rol was meedenken (vanuit kinderen) en mogelijk verbinding leggen met onderwijs.
Ik besloot eigenlijk direct een mini-onderzoekje te doen.
Ik benaderde 3 directeuren in het basisonderwijs.
Samen meer dan 100 jaar onderwijservaring!!!
Mijn vraag was simpel, of ze ooit een kind op school hadden gehad waarvan één van de ouders in de gevangenis had gezeten.
Nee dus. (En één directeur zei; ‘Hester, dat komt niet voor in mijn wijk’.)
Daarna benaderde ik tig hulpverleners met misschien wel in totaal 150 jaar ervaring.
Er was er 1 die zei: ja 3 gezinnen ooit geholpen (in 25 jaar), waarvan 1 van de ouders gedetineerd was.
Kortom men weet het niet, en of er is schroom/ schaamte of iets anders wat maakt dat men het niet weet.
En leed, of ieder geval bij sommige kinderen sprake van een GROOT GEHEIM.
Ach en natuurlijk denken jonge kinderen (als zij het wel weten) dat (voor het gemak even vaders)
1) papa heeft een wit/ zwart gestreept pak aan
2) papa heeft een ijzeren bal om zijn voet
3) papa eet alleen water en brood
4) papa moet stenen bikken.
Tuurlijk, begrijpelijk dacht ik direct.
Er is sinds kort een fotoboek voor kinderen, o.a gemaakt door de groep mensen waar ik mee samenwerk.
Met stap voor stap uitleg.
Hoe het gaat als je op bezoek komt.
Maar ook hoe de cel van papa eruitziet.
Want nee (ik ben naïef) dat krijgen kinderen nooit te zien.
En foto’s van de familiekamer.
Met een lekker hangbank en spelletjes.
2 gevangenissen in Nederland hebben nu zo’n ruimte.
En als kinderen geluk hebben en hun vader zit in Leeuwarden of Veenhuizen dan mogen ze misschien naar de familiekamer.
Om samen te kletsen, huiswerk te doen, of een spelletje.
Of zelfs gekieteld te worden.
Ik werd uitgenodigd bij de opening van de familiekamer in de P.I Veenhuizen.
Ik was er ooit geweest, in Veenhuizen met groep 8 naar het gevangenismuseum.
Nu was het… het echte werk.
Door de poort: zonder mobiel, riem, schoenen en sleutels.
Ik vond het nogal imponerend, het gebouw dan hè, niet de gedetineerden of bewakers.
Al die waarschuwingen!
Door de metaaldetector….en ja die ging natuurlijk bij mij af.
Het zweet brak me uit.
Een bewaker ging met een ding langs mij heen en bij mijn linkerkuit ging ie af.
Een nogal (misschien wel alleen in mijn hoofd) piepend alarm.
Ik kreeg de vraag of ik misschien een mitrailleur mee naar binnen wou smokkelen.
‘Nee echt niet’, stotterde ik en hees direct mijn broekspijp op.
De opening was ontroerend.
Veenhuizen is oprecht trots dat ze nu een familiekamer hebben.
En terecht, want dan moet je buiten de lijntjes durven te denken en handelen.
En nee…niet elke vader mag daar zomaar aan meedoen.
Maar het was niet genoeg.
De denktankgroep had nog een plan.
Een filmpje over hoe het voor kinderen was, als hun vader werd opgepakt en in de bajes kwam.
En hoe dat dan ging…op bezoek bij papa.
Ik mocht ook meespelen in de film.
Eeuwig zonde dat ik juist die dag niet kon.
Prachtige film met dappere spelers.
Kijk zelf maar:
En voor meer informatie filmpje Engeland:
https://www.youtube.com/watch?v=3tWp3e440QE
Diep achter de schermen denk ik mee, hoop het verschil samen met anderen te maken.
En ja er zijn heleboel positieve ontwikkelingen juist vanwege de familiekamer.
Ik steek mijn teen in nieuw water. (Ohh enne het alarm ging waarschijnlijk vanwege mijn pantykousje af)
Ik doe mee omdat ik vind dat ieder kind recht heeft op gekieteld te worden…..ook door een vader die vast zit.
Hester van der Paauw.
Voormalig leerkracht in met name het speciaal onderwijs.
Nu WIJ medewerker Hoogkerk.