Dit onderwijsmoment zal wel het lelijke eendje tussen de zwanen zijn

Het is december en de tweet van Lizette over het inleveren van een onderwijsmoment komt voorbij.

Dit onderwijsmoment zal wel het lelijke eendje tussen de zwanen zijn, maar ik wil mijn twijfels toch delen…of wil ik je een spiegel voorhouden?

Ik twijfel..

Twijfel moment 1: De eerste trainingsdag (twee trainers)
Waarom moet dit? De docent die net even te laat binnenkomt bij de training straalt onwil en frustratie uit. Ons antwoord: Dat hebben wij niet bedacht, jullie manager is onze opdrachtgever. We hebben echt gevraagd of deelnemers ‘vrijwillig’ kwamen maar dat is voor een buitenstaander lastig te controleren.

Mevrouw, ik moet wel eerder weg….ik ook, ik ook.
Mijn collega komt iets later, want die moest nog even iets anders doen.
Hebben collega A en B wel aangegeven dat zij niet komen?
Waarom moet ik wel en mijn collega’s C en D niet?

Wat gaan we doen vandaag en wat spreken we af over onze samenwerking in dit team?
Wij als trainers stellen voor: luisteren naar elkaar, op tijd komen, humor, actieve deelname en elkaar aanspreken op gedrag.

De deelnemers knikken een beetje en praten ondertussen met elkaar over alle andere zaken die ze nog te doen hebben. We vragen nogmaals of dit de afspraken zijn waar ze mee uit de voeten kunnen.
Natuurlijk willen we op tijd komen, MAAR er moet zoveel. MAAR we hebben nog andere dingen, MAAR we hebben hier niet om gevraagd, MAAR alleen als het mij lukt om op tijd te komen. Ik ben toch niet verantwoordelijk voor het gedrag van mijn collega’s en als ik er geen last van heb, hoef ik mijn  collega er toch niet op aan te spreken, We zijn verantwoordelijk voor ons eigen gedrag, wat een kinderachtige regeltjes.

Op zulke momenten kan ik me niet altijd inhouden en houd deelnemers een spiegel voor: Hoe zit dat dan met jouw studenten? Mogen die komen en gaan wanneer het hen uitkomt? Mogen die net als jullie nu met mitsen, maren komen?
Nee natuurlijk niet, MAAR wij zijn anders.

Twijfelmoment 2: Laat je collega’s vooral (aan)vallen
Wekelijkse sessies van 15 minuten in een vaste ritmiek.
Bij het bord gebeurt er van alles maar is er geen tijd voor uitgebreide discussies. Dat kan altijd na de sessie of op een moment dat alleen de betrokkenen er met elkaar over in gesprek gaan.
Soms gaat dat fout, vanwege (onverwachte) weerstand, iets wat er de afgelopen week gebeurd is of om een collega ‘te testen’.
Op een moment liep het fout, een deel van een docententeam vond het het nodig om een collega uit hun eigen team tot op de grond af te branden.
Zes professionals. Drie van hen gingen gezamenlijk frontaal in de aanval tegen een collega en de andere drie stonden erbij en keken ernaar. Jij-bakken en vingerwijzingen, het is jouw feestje.

Dat kan blijkbaar allemaal zonder dat het enige consequentie heeft. De rijen sluiten zich namelijk direct op het moment dat het gesprek over dit ‘akkefietje’ met de leidinggevende erbij, geëvalueerd wordt.
Nee dat hadden we verkeerd gezien, zo gingen ze altijd met elkaar om en daar wordt je hard van toch? De betrokken collega hield haar mond, want zo ging het altijd.

Hele lesbrieven over pesten en uitsluiten worden door diezelfde mensen over leerlingen heen gestort en ze gaan op deze manier met een collega om.
Dan twijfel ik…

Twijfelmoment 3: Afspraak is afspraak, behalve als het niet uitkomt.
Mailmores en agenda’s.
Wanneer je email geen goed communicatiemiddel vindt, prima, maar geef dan aan wat je wel een fijn communicatiemiddel vindt. Want ook voicemails, apps en sms’jes blijven onbeantwoord.
Als je lessen om 12 uur stoppen kun je onmogelijk de volgende afspraak om 12 uur in laten gaan, spreek een kwartier later af.
Wanneer je een afspraak maakt, zet deze dan in je agenda.
Herhaaldelijk reed ik van A of B om dan op plaats van bestemming te horen te krijgen  dat ‘het nu niet uitkwam’.

Wanneer je je aanmeldt voor een bijeenkomst en niet op komt dagen zonder je af te melden (of je afmeldt als de bijeenkomst al begonnen is) is dat netjes gezegd, onbeleefd.
Als je met een groot deel van je team besluit om ‘iets uit te proberen’ moet je niet na een week aangeven dat je het niet gaat doen (in verandermanagement heet dat pocket veto……ja zeggen en nee doen).

Wat vind jij als lezer?
Ik hoor de (onderwijs)lezer nu zeggen.
Bij ons gebeurt dat nooit.
Ik gedraag me echt nooit als een leerling.
Ik herken dit helemaal niet.
Natuurlijk kom ik op tijd en kom ik mijn afspraken altijd na
Ik mail altijd terug en beantwoord voicemails.
Ik heb respect voor anderen en laat anderen in hun waarde.

Of zijn er ook lezers zijn die een beetje beschaamd kijken?

Mijn mening en daarom mijn twijfel.
Een goede autonome (onderwijs)professional

– is een rolmodel voor zijn leerlingen/studenten.
– heeft reflectief vermogen en doet iets met die reflecties.
– is nieuwsgierig naar ontwikkelingen in onderwijs – is geïnteresseerd in wat anderen
vinden en denken.
– wil zichzelf blijven verbeteren
– wil het ‘goede’ gesprek (de dialoog) aangaan, – kan feedback geven en ontvangen.
– houdt zich aan afspraken
– laat anderen in hun waarde

Of is dat een slechts een aanname van die eeuwige externe?

Karin Winters, ondernemer LearningROCKS, Edublogger, hoofdredacteur Vives magazine.