In verbinding bij Ontwikkelkracht

In 2018 heb ik vaak nagedacht over mijn rol in het onderwijs. Als schoolleider was ik teleurgesteld in de maakbaarheid van het onderwijs. Het lukte mij toen niet om de echte verandering te maken. Ondanks de vele legitieme redenen die te noemen zijn over het waarom daarvan, voel ik me daar nog altijd niet helemaal blij over. Ergens in mij zit een enorme drive om die klus aan te pakken en te verwezenlijken. Waarom veranderen? Dat antwoord heb ik vrij snel. Omdat ik in mijn onderwijs carrière én als moeder veel kinderen uit ons huidige systeem zie knallen en ik zie dat dàt ongelooflijk veel schade brengt in het jonge leven van kinderen.

In mijn huidige baan als adviseur cultuureducatie sta ik meer aan de zijlijn, beweeg mezelf nu in de schil van het onderwijs. Mijn opdracht is om de verbinding te maken tussen de culturele instellingen en het onderwijs. De vragen die steeds door mijn hoofd spoken, zijn die van ‘wat hebben leraren daar aan’ en ‘wat doe ik er eigenlijk toe voor die leerling?’ Wat betekent mijn werk voor het primaire proces? Welke meerwaarde brengen de vakdocenten in de school?… enz enz. Eigenlijk schiet de hele grote ‘why‘ vraag vaak door mijn hoofd. Waar kom ik mijn bed voor uit, waar zit mijn vuurtje?

In 2019 werken vijf mensen voor Bureau CiST. (Cultuur in School Tilburg) Alle vijf werken ze voor een andere werkgever. Dit alles zou de situatie heel complex kunnen maken, maar op 22 november bleek dat we allemaal dezelfde drive voor onderwijs en cultuureducatie hebben en samen voor hetzelfde staan. We gingen naar een prachtig plekje in Molenschot bij Emilie Groot van Ontwikkelkracht. Zij begeleidde ons door de ochtend heen en in de middag gingen we zelf in gesprek. De why, how en what vragen stonden centraal. Het werd een dag van elkaar zien, elkaar echt ontmoeten, elkaar horen en van het gesprek. We namen de tijd voor elkaar. De spreuk “zitten aan een zee van tijd” leidde ons door de dag.

De antwoorden op de why vraag zijn niet zo eenvoudig te beschrijven, maar ik doe een poging om ze hier samen te vatten. Wij allemaal denken dat onderwijs anders kan. Dat we een veel meer holistische benadering ervan kunnen realiseren waarin we meer betekenisvol voor kinderen kunnen zijn. Het echt zien van kinderen staat daarbij centraal. Dat betekent overigens niet dat wij vinden dat alles heel leuk moet zijn. We zijn niet vies van de woorden moeten en instructie, techniek en vaardigheid. Als het waarom maar duidelijk is. Juist de samensmelting van dit alles zorgt ervoor dat kinderen zich gaan ontwikkelen en gaan leren. Wij zien het onderwijsontwerp als een dynamisch proces gemaakt door leraren, leerlingen en mensen uit de schil. De co-creatie. Wij denken dat vakdocenten, technici, ondernemers en mensen van de werkvloer een geweldige interessante draai kunnen geven aan dat onderwijsontwerpproces. Wij denken dat hierdoor een gigantische win-win situatie kan ontstaan. Op veel plekken in de stad komen deze ontwerpsessies nu op gang en wij zwengelen ze heel graag mee aan.

De afgelopen tijd voerde ik talloze mooie gesprekken met onze partners in de stad. Mét onderwijs en mét velen uit het culturele veld. Ik ontmoet dagelijks mensen met hetzelfde vuurtje. Soms staan ze aan de zijlijn en vaak staan ze midden in het primaire proces. Aan ons van CiST de taak om deze mensen samen te brengen. Daarmee vormen we zoveel ontwikkelkracht en kunnen we echt het verschil gaan maken. Daar zullen leerlingen zeker iets van gaan merken. Zoveel zin én geloof om daarmee door te gaan in een spannend nieuw cultureel onderwijsjaar.

Cultuureducatie is in het onderwijs een middel en een doel. Genieten, kijken en praten over kunst vormen je tot wie je bent en wat je wilt zijn. Zelf maken is een cruciaal onderdeel. De verbinding maken met je hoofd met je hart en met je handen. Via deze weg wens ik jullie in 2019 veel van deze verbindende momenten toe.