In de week van de hoogbegaafdheid ben ik toch wat meer met dit thema bezig dan normaal merk ik. Er komt veel voorbij en ik neem het rustig in me op. Vorig jaar schreef ik er ook een blog over. Terwijl ik het blog teruglees realiseer ik me dat het nu eigenlijk nog beter met ons gaat. De stijgende lijn heeft zich voortgezet.
Onze dochter geniet samen mét vriendinnen eindelijk in volle teugen van dat wat opgroeien en leren heet. Wij als ouders kijken daardoor behoorlijk vaak wat wazig door onze vingers.
Zoals ik in een post over versnellen schreef kunnen we haar niet tegenhouden en gaat haar ontwikkeling nu eenmaal op vele gebied als een razendsnelle trein. Wij zijn veertien jaar geleden ingestapt en moeten mee. Uitstappen is geen optie.
Op school doet ze haar ding en laat ze soms zien wat ze kan en soms niet. Het is goed zo. Klasgenoten doen hetzelfde en haar potentie zoals ze dat zo mooi zeggen zal vanzelf tot haar recht komen of niet. Precies zoals dat bij elk ander kind de vraag is.
Ik probeer in mijn Atelier Chill ouders, kinderen en scholen bij te staan daar waar het lastig is geworden. Er is helaas vaak geen pasklare oplossing voor de problemen die spelen. Hoe meer ik lees en leer hoe minder stellig ik durf te zijn met mijn uitspraken. Dat wat werkt voor mijn kind hoeft niet te werken voor een ander. Dat wat werkt voor een ander hoeft niet te werken voor de kinderen die ik zie.
Afstemming is nodig en maatwerk ook.
Wat ik inmiddels wel durf uit te spreken vanuit mijn ervaringen is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld:
De relatie met het kind dat het moeilijk heeft is van cruciaal belang. Kinderen willen allemaal gezien worden. Op een rustige fijne kleine manier. Een schouderklopje, een knikje, een kleine vraag. Daarmee vertel je ze dat ze er mogen zijn en stel je jezelf open. Als je dat zonder oordeel vanuit je nieuwsgierigheid durft te doen is dat in ieder geval altijd heel fijn.
Als we de fijne ervaringen flink opstapelen, pas dan zullen de niet fijne ervaringen op de achtergrond komen en pas dan kan er voorzichtig weer vooruit gekeken worden.
Kinderen bepalen zelf wanneer ze zich openstellen, maar ze zullen dat sneller kunnen en durven doen als ze merken dat ze gezien worden. Dat geldt overigens ook voor hun ouders, leraren, begeleiders en andere betrokkenen.
Lizette Knuvers Mijland
