Wat nou alleen, wat nou ontkoppelt!

Even mocht ik het ervaren, er niet meer bij horen. Daar waar we op school altijd op zoek zijn naar aansluiting en verbinding. Klinkt mooi:”Wij ontkoppelen niet, wij sluiten niemand buiten. We hebben het zo’n 5 jaar geleden zelfs vastgelegd in ons ‘onderwijsmanifest’. En nu ondervind ik aan den lijve wat dat is. Weliswaar door de situatie en mijn eigen toedoen. Ik, die dacht dat het geen invloed op mij zou hebben, wetende dat het maar tijdelijk is.

We groeien qua leerlingen en een groep van 40 leerlingen in december was duidelijk geen echte keuze. Uitbreiden met een lokaal, juist in verband met de tijdelijkheid ook niet. We verhuizen immers eind mei naar de nieuwbouw. We konden maar één optie verzinnen en dat was mijn lokaal en keukentje in de dependance te offeren en daar een klein lokaal van te maken, waar zo’n 16 leerlingen een plekje krijgen tot de nieuwbouw.

En jij dan? Heb jij een plek, een kantoortje waar je kunt werken en ouders kan ontvangen? Natuurlijk, ik had de oplossing wel weer. “Ah joh, we zetten gewoon een keet of container op het plein en dan ga ik daar wel zitten. Beetje pimpen, beetje opleuken en zoveel mogelijk mijn eigen spulletjes weer mee. We maken er gewoon iets ludieks van.”

En zo geschiedde het. Een bouwkeet op wieltjes werd neergezet, waterdicht gemaakt, van internet voorzien en geschilderd. Ja, niet alleen van binnen een lik witte verf, maar ook van buiten gepimpt door een Graffiti kunstenaar.

Iedereen is onder de indruk:”Wat heb je er iets iets leuks van gemaakt.” Ik heb staan janken, toen ik de laatste spullen vanuit mijn bijna lege kantoor naar mijn Pipo wagen sjouwde.

“Moet je bijna 20 jaar schoolleider voor zijn en 61 voor worden.” waren de sarcastisch opmerkingen in mijn hoofd die probeerden nog wat extra medelijden op te wekken. Een opmerking die ik vaak relativerend en ook wel wat plagend mijn twee volwassen kinderen toeriep, als ze het wat zwaar hadden met hun jonge kinderen, relatie of werk.

“Je krijgt wat je verdient.”

En dus schouders eronder en aan het werk weer.

Ik zou Karin niet zijn als ik er niet weer volop tegenaan zou gaan. Zonder mopperen verduurde ik de koude voeten door de kou die optrok, de wind die het gevaarte deed schudden, de beslagen ramen en de nauwe ruimte waar ik de vele ouders ontvang om te vertellen over ons mooie onderwijs. Ik lachte opmerkingen weg en relativeerde tot ik er scheel van zag. Maar toch voelde het anders. Ik voelde dat ik letterlijk ‘los’ kwam te staan van mijn team, van mijn leerlingen. Ik voelde dat ik mijn veilige plek kwijt was, ik hoorde geen leerlingen meer en zag ze niet meer aan het werk. Ik voelde me voor de eerste keer in mijn onderwijsloopbaan steeds eenzamer en ongemotiveerder worden.

Ik begreep plotseling hoe belangrijk het was om een een goede prettige werk- of leerplek te hebben. Om onderdeel te zijn van een groep en erbij te mogen horen. Een basis van rust en structuur die maakt dat je tot ontwikkeling en leren komt. De betrokkenheid die nodig is om je gemotiveerd te houden. Niet het gevoel ontkoppeld te zijn van de mensen met wie je leeft en werkt.

Ik realiseerde me dat het echt tijd was en niet alleen voor mij, maar zeker ook voor mijn team, die inmiddels al zo’n 7 jaar verdeeld zaten over twee gebouwen, inwonend bij een andere school. Versnipperd en altijd op zoek naar de verbinding, het samen. Niets eigen dus, niet de mogelijkheid om iets buiten het lokaal te doen, slechts een ruimte om onderwijs te geven. Maar nog wel samen in een gebouw, samen met anderen. Fysiek niet losgekoppeld en zo voelde het voor mij nu wel. Los van alles en iedereen. 

Blijkbaar was dit nodig om te reflecteren op een aantal momenten waar ik de mist in was gegaan. Ik realiseerde me dat ik niet meer instaat was om te zien wat we al hadden bereikt en naar wat er wel goed ging. Mijn humeur had af en toe een flinke knauw gehad en dat was tegenover mijn team niet eerlijk. Keuzes maken of jezelf aanpakken.

Ik had het zo dikwijls ook tegen hen gezegd:
“Een leerling verdient een enthousiaste betrokken en goede leerkracht.”
En dus ook:
“Een leerkracht verdient een enthousiaste betrokken en goede schoolleider.”

Hier is dus werk te doen of een keuze te maken! Ik besluit dat er werk te doen is! Ik maak een lijstje van winst, verdiensten, doelen die bereikt zijn en ‘dingen’ waard om te koesteren en te vieren. Dat is veel en zeer de moeite waard. Ik weet dat ik weer verder kan en wil.

Op het moment dat ik de laatste woorden typ van dit onderwijsmoment moet ik denken aan de week voor de kerstvakantie. Er wordt op de deur van mijn pipowagen geklopt: “Juf Karin. Wij hebben champignonsoep gemaakt en ik kom jou ook een kop brengen.” Een kleuter met een plastic zandtafelzeef als dienblad en daarop een rood bekertje met soep staat in mijn deuropening. 
Wat nou alleen, wat nou ontkoppelt!
Je moet het alleen wel willen zien en weer gaan voelen.

Karin Scholte de Jonge, schoolleider 
Meer info onderwijsmanifest https://www.kardonsch.nl/en-hoe-willen-wij-het-dan-ons-onderwijsmanifest/