Daar ging de dino

Zestien jaar was ik verbonden aan mijn school. Eerst als stagiaire en daarna als leerkracht. Ik voelde mij de dinosaurus op deze plek.

De school waar ik lief en leed gedeeld heb. 
De school waar ik alle hoeken en gaten ken.
De school waar ik veel ouders, gezinnen en kinderen ken.
De school waar ik ontwikkeld ben tot de leerkracht die ik nu ben.
De school waar ik kansen heb gekregen en aangepakt.
De school waar ik écht volwassen ben geworden.
De school waar ik al veel (onderwijs) ontwikkelingen voorbij heb zien komen.
De school waar mijn eigen kinderen als baby, peuter, kleuter en schoolkind rond liepen.
De school waar ik steun heb gekregen van collega’s als het zwaar werd.
De school waar ik veel collega’s heb zien komen en gaan.

maar, ook

De school waar zoveel kinderen extra kansen nodig hebben.
De school waar ik het gevoel kreeg de dag weer te moeten overleven.
De school waar ik de rust niet meer vond om mijzelf te zijn.
De school waar ik voor vocht, met alle geestelijke en lichamelijke klachten tot gevolg.

Het was ontzettend zwaar om de beslissing te maken, maar mede door de steun van (oud) collega’s, mijn omgeving en gezin, heb ik met een ontzettend dubbel gevoel, de stap gezet. Op zoek naar een nieuwe uitdaging en vooral rust. Deze dinosaurus verliet de veilige haven. Ik ben gaan solliciteren en heb een nieuwe uitdaging gevonden.

Ik voel mijzelf gelukkig, een nieuwe locatie, een nieuwe situatie. Alles nieuw, alles onbekend, maar steeds meer raakt het gewend. Ik kan weer genieten van onderwijs en lesgeven. Ben na een week werken moe, maar niet uitgeput. Zie de toekomst uitdagend en zonnig tegemoet.

Lieve oud collega’s, bedankt voor alles de afgelopen jaren, lieve nieuwe collega’s, bedankt voor het aannemen van deze dinosaurus en de waardering en steun die ik elke dag voel.

Monique Kerkhof