Ik luisterde naar een speech. Er was in het verhaal euforie over het feit dat het kaf van het koren gescheiden was. Deze woorden gonzen vandaag nog in mijn hoofd na.
Inclusie en kansengelijkheid zijn grote veel gebruikte begrippen in de bestuurlijke wereld. Iedereen verdient kansen en iedereen hoort erbij. In elk jaarplan, elke missie en elke visie staat hier iets over geschreven. Braaf beamen we deze zinnen in allerlei media uitingen, maar als het erop aan komt en er beleid gemaakt wordt weet ik niet of het ook echt zo is.
Het begint al vroeg in ons jonge leven. Als je bij het koren hoort is veel vanzelfsprekend. Als je bij het kaf hoort is dat niet zo. Dit is geen één op één verhaal gelukkig, maar helaas ook geen zelfverzonnen quote. Ik vraag me steeds meer af of we wel echt anders willen. Het idee bekruipt me dat heel veel mensen liever willen behouden. Mensen die de verschillen eigenlijk prima vinden zoals ze zijn. Horen zij dan bij het koren of bestaat deze indeling helemaal niet?
Via deze weg wel een hart onder de riem voor het kaf. Je zult er maar bij horen.
Geen idee waar ik zelf bij hoor. Misschien is dat ook wel de minst interessante vraag. Wat ik wel weet is dat het anders moet. Het moet anders in onze taal en anders in onze acties. Kansen zijn helaas nergens gelijk.
Ik type dit verhaal terwijl ik in mijn riante tuin zit en dat maakt het extra complex. Benieuwd hoe jij dit ziet en voelt.?
Lizette Knuvers Mijland