Fantoompijn

Ze komt bij me staan en kijkt me indringend aan. ‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik.

‘Nee.’
‘Nee?’
‘Nee.’
‘Nee hand. Knie,’ zegt ze. 
‘Doet je knie pijn?’
‘Ja, knie pijn.’
Ik pak de zoom van haar broek en vraag of ik mag kijken. Ze knikt.
Er is niets te zien.

‘Sticker?’
‘Wil je een pleister?’
‘Ja. En doekje.’

Ik laat haar zitten op een stoel en leg een nat doekje op haar knie. Ik blijf bij haar zitten en we zingen samen een liedje. Na vijf minuten zegt ze: ‘Nu goed’, terwijl ze van haar stoel afspringt.

Een paar uur later staat ze weer voor me. ‘Ik kriebel’, zegt ze, terwijl ze demonstratief op haar hoofd krabt. Ik laat haar op een stoel zitten en onderzoek haar haren op luizen. Ze wijst steeds een ander plekje aan waar het kriebelt. Er is geen luis en zelfs geen roos te zien.
‘Ik zie niks’, zeg ik. ‘Oke,’ zegt ze terwijl ze van de stoel afschuift en verder gaat spelen.

De volgende dag herhaalt het ritueel zich. In de ochtend doet haar voet pijn en in de pauze haar elleboog. In de middag komt ze opnieuw bij me met een lichaamsdeel waar geen letsel op te zien is. Ik neem haar mee naar de wastafel en maak een doekje nat en reik het haar aan. Ze kijkt me geschrokken aan en schudt haar hoofd. ‘Nee, ik doekje. Jij doekje.’

‘Moet ík het doekje op je arm leggen?’

Ze knikt hard en kijkt me smekend aan. Ik leg het doekje op haar arm terwijl ik voor haar op de grond zit. Haar voeten tegen mijn benen. We zitten een tijdje stil en zij neuriet een liedje. Een klasgenootje vraagt of ze komt spelen. Ze geeft mij het natte doekje en gaat met haar klasgenoot mee. Ik blijf nog even peinzend zitten. Het duurt drie dagen voor ze weer bij me komt. Ze houdt haar hand omhoog en zegt: ‘Ik pijn hand.’ Ik kijk even naar de hand en dan naar haar: ‘Wil jij misschien een knuffel?’ vraag ik. Ze houdt haar hoofd schuin: ‘Wat is knuffel?’ Ik roep Abdul en vraag of ik hem mag knuffelen. Hij grinnikt en en slaat zijn armen om mijn benen. ‘Dit is knuffelen’, leg ik uit. Haar ogen worden groot. ‘Ik niet hoef zeggen ik pijn?’ Ik schud mijn hoofd: ‘Nee, hoor. Je mag gewoon vragen om een knuffel.’

De eerste knuffel is een beetje onwennig. De rest van de dag komt ze regelmatig oefenen.

Irene van Ooijen