Zo voelde het afgelopen schooljaar voor mij, als een nieuw begin. Mijn loopbaan als directiesecretaresse in het voortgezet onderwijs startte precies toen Corona zich als een vlek uitspreidde over Nederland en de rest van Europa. Daardoor had ik een verre van normale inwerkperiode en leerde ik jammer genoeg de meeste collega’s pas ook op een later moment kennen. Docentenkamers bleven tijdens de pauzes, als er al fysiek onderwijs gegeven werd, namelijk leeg en door het online onderwijs werkten veel collega’s vanuit huis of bleven in hun eigen klaslokaal om online lessen te verzorgen. Nu ik er bijna 3 jaar later op terugkijk een bizarre tijd en ook een bizarre start van een nieuwe baan die me op het lijf geschreven is. Eind vorig schooljaar en dit schooljaar lijken nagenoeg gewoon te verlopen. O.k. er zijn nog wat lichte aanpassingen in de examenreglementen, maar verder draait alles weer. Fijn, héél fijn om te zien dat er weer rumoer is in de gangen, leerlingen weer genieten van uitstapjes met hun klas die zo broodnodig zijn voor het groepsgevoel en dat collega’s gewoon weer binnenlopen voor een praatje of je elkaar treft tijdens een kerstviering.
Privé liep daar de overgang van onze dochter naar het Voortgezet Speciaal Onderwijs doorheen. In het vorige Onderwijsmoment schreef ik al dat school ingezien had dat arbeidsmatige dagbesteding de beste keuze voor haar zou zijn. Iets waar wij als ouders dolblij mee zijn, want al is onze dochter didactisch best wel leerbaar, op andere gebieden staat ze totaal stil. Een ontzettend lastige combinatie doordat er verschillende leeftijden in haar ‘huizen’. Zo loopt ze bij spannende dingen die te gebeuren staan (denk aan een tandartsbezoek, maar ook een simpel hoortestje bij de KNO-arts) nog steeds met een knuffel rond. Niet het beeld dat je zou verwachten bij een bijna 13-jarige. Ook emotieregulatie is erg lastig. Ze kan erg driftig worden, maar soms ook zo diep zitten in haar verdriet dat je er bijna niet bij kunt komen. Zindelijkheid is af en toe ook nog steeds een dingetje om over totale hygiëne maar niet te spreken. Volgens één van de revalidatieartsen maakt juist de combinatie autismespectrumstoornis en DCD (coördinatieontwikkelingsstoornis) het lastig voor haar. Ze is daardoor enerzijds fysiek een flink stuk beperkter dan leeftijdsgenoten, maar ook mentaal blijft ze bij hen ontzettend achter. Prikkels verhinderen haar letterlijk deel te nemen aan de maatschappij zoals wij dat doen.
Heel verdrietig eigenlijk, maar na al die jaren hebben we geleerd hoe we daar het beste mee om kunnen gaan. De fantastische methode ‘Geef me de 5’ van Colette de Bruin hielp ons daarbij. Kijken naar de oorzaken achter het gedrag, haar hoofd samen uittekenen, zodat ze bepaalde onnodige ballast kwijt kan raken door ‘mapjes’ te sluiten. Al jaren zijn wij bezig alles zodanig af te stemmen met school en hulpverleners dat ze op dezelfde manier begeleid wordt. Want duidelijkheid is het allerbelangrijkste om voor haar het koppie zoveel mogelijk leeg te houden. Sinds iets meer dan een jaar rijdt ze begeleid paard bij Stichting De Stalvrienden in Veldhoven. Ongelofelijk wat er gebeurde toen we daar de stallen binnen stapten. Een bepaalde rust die over haar kwam en nog steeds! Bepaalde dieren voelen deze kinderen zò goed aan en andersom, werkelijk fantastisch. De keuze voor arbeidsmatige dagbesteding is een hele goede gebleken. Ze gaat weer met veel plezier naar school, heeft ook een juf die haar ontzettend goed begrijpt. Ze leert in kleine stapjes en op haar eigen niveau. Daardoor is ze nu een keer de betere in de klas en behoeft niet meer op haar tenen te lopen waardoor datzelfde hoofd minder snel volloopt. Geweldig dat school dit maatwerk wil en kan leveren. Voor rekenen en begrijpend lezen wat makkelijkere stof en voor spelling en technisch lezen weer wat moeilijker. Blij ook dat de regelmaat terug is voor alle leerlingen op alle scholen. Want een stabiele en veilige basis is niet alleen voor kinderen met autisme belangrijk, maar voor iedereen.
Een fijn nieuwjaar gewenst allemaal.
Christi Korbee
 | BeantwoordenDoorsuren |
Mooi en realistisch verwoord. Wat een prachtige en krachtige vrouw ben jij Christie.
Dankjewel Mieke, maar ik heb ook zo mijn mindere momenten hoor. We moeten wel dus een keuze is er niet en ja, we proberen het voor ons meiske zo makkelijk mogelijk te maken.