Leiderschap in Cultuur Brabant, een terugblik

Het afgelopen jaar volgde ik dit leiderschapsprogramma. Dinsdag sluit ik het af. Via deze weg blik ik terug op de afgelopen maanden.

De gevolgde labs, verzorgd door de Universiteit van Utrecht i.s.m. Kunstloc Brabant, hebben gezorgd voor extra inzicht in mijn persoonlijke proces. Tijdens dit leiderschapsprogramma ben ik verder gegaan op mijn pad. Een pad dat ik nu veel meer kan duiden. Voorheen zag ik mijn bezigheden als losse elementen. Nu zijn ze veel meer verbonden. Mijn werk voor CiST, mijn initiatieven en mijn nieuwe onderneming gaan over dezelfde missie. Het voor kinderen en jongeren beter maken. Hoe kan ik hen helpen bij hun ontwikkeling? Door de culturele infrastructuur goed te krijgen in de stad, door zelf beeldend met hen te werken, door onderwijsverhalen van ouders, leerlingen en leraren te delen op dit platform. Door mensen inzicht te geven.

Ik ben opgeleid als beeldend kunstenaar, docent en leidinggevende. Deze drie elementen komen steeds meer samen in mijn leven en zorgen ervoor dat ik mezelf beter in de spiegel durf aan te kijken. Ik wil niet duwen, maar zorgen dat processen stromen. Ik ben hier om iets te betekenen en te doen. Dat doe ik via alles wat ik creëer. Juist via de diversiteit die ik opzoek. Met een grote dank aan Toos Koopmans van het atelier van de dingen met wie ik in deze periode mooie gesprekken hierover had.

Ik kreeg meer inzicht in samenwerkingsprocessen. Om tot goede samenwerkingen te komen is een basis van vertrouwen en gelijkwaardigheid nodig. Kreeg ook inzicht in het begrip innovatie. Dat innovatie niet over grote stappen hoeft gaan, juist niet. Mensen moeten aangehaakt blijven. Dat gaat met hele grote andere bewegingen vaak niet lukken. Innovatie zit hem meer in kleine dingen anders doen. Kansen zien, inspringen op die kansen en dan ook doen. Té vernieuwend wordt dus niet begrepen. Kleine verandering leidt vaker wel tot succes.

De meeste kennis had ik vooraf over persoonlijk leiderschap, dit lab bestond uit veel herhaling, maar het was ook fijn om de kennis weer op te frissen. Te oefenen met acteurs. Iets weten is namelijk echt iets anders dan het ook doen.

Ik ben vaker gaan benoemen in processen die moeilijk zijn, want benoemen kan vaker dan je denkt. Dit inzicht is relevant voor mijn ontwikkeling, want ik merk steeds vaker dat het mijn kwaliteit is om het benoemen te doen op een constructieve manier. Af en toe super eng als ik tegenover stevige dominante mensen zit, maar zeer effectief voor het vervolg van de processen.

Mijn ambities zijn er nog steeds, maar zitten veel meer in kleinere dingen. Ik wil goed zijn in de dingen die ik aanpak. Zorgvuldigheid en kwaliteit leveren. Deze elementen zijn veel belangrijker geworden dan snel resultaat behalen en dan weer doorstomen. Toch denk ik ook veel vaker: Laat maar zien wat de meerwaarde van cultuureducatie is, werk hard en probeer mensen (leerlingen) om te laten gaan met het niet weten. Veel dingen zijn onmeetbaar en onweetbaar. Dat hebben we in de afgelopen periode meer dan ooit ervaren. Dus mijn motto is: Stop met het vele praten en steeds maar legitimeren en ga samen doen. Doe de dingen goed en geniet daarvan.

Bij elkaar brengen. Daar word ik zo blij van. Onderdeel zijn, samen met anderen op de korte, maar ook op de lange termijn.

Mijn baan is fluïde en ik zit met veel mensen aan tafel die in een systeem werken. Ik voel me verbonden met deze mensen en bewerkstellig de verbintenis. Wil geven in processen. Het co-creatie proces opgang brengen is de kern waar ik blij van word.

Het Linc traject heeft mij in contact gebracht met veel leuke nieuwe mensen. Ik heb veel mensen gesproken en kreeg meer inzicht in de sector. Voelde me wel af en toe een buitenbeentje. Iets wat ik in de onderwijssector eigenlijk ook ervaar. Heb hier wel meer creatief denkende mensen ontmoet en dat is fijn. Als ik kijk naar de bestuurscultuur van zowel het onderwijs als de cultuursector is het tijd voor nieuwe inzichten en manieren. De landelijke ontwikkelingen lopen hier gelijk mee. Het onderwerp is actueler dan ooit.

Mijn grootste ontdekking: Onrust is iets wat bij mij hoort en waarmee ik moet blijven leren omgaan. Een uitdaging voor het leven. Ik kan de onrust gelukkig steeds beter omarmen en het zien als een waardevol iets.

Via deze weg wil ik Marcelle Ponsen bedanken voor de fijne begeleiding en gesprekken tijdens mijn studie. Mijn echtgenoot en dochter voor de flexibiliteit. Mijn team van CiST voor de reflectie en interesse in mijn proces. Mijn studiemaatjes, interventuregroep en intervisiegroepje voor de openheid en eerlijkheid.

In het bijzonder dank ik Marieke Machado voor de bijzondere click die ik heb ervaren met haar. Gelukkig gaan wij elkaar in het werkveld in Tilburg zeker blijven zien. Ook Meike Veldhuizen zet ik hier in het zonnetje, want zij gaf mij het allermooiste mooiste inzicht.

Sta als nieuwe leider toe dat ballen mogen vallen.
Focus op waar jij energie van krijgt:

De ballen in de lucht gooien.

En laat anderen deze ballen vervolgens in de lucht houden.