Vorig jaar schreef ik een stuk voor de “week van de hoogbegaafdheid” over mijn ontwikkeling op dit gebied de afgelopen 1,5 jaar. In januari schreef ik een stuk over mijn onderwijsjaar, over de strubbelingen op dat moment in mijn huidige groep 4.
Toen de oproep voor dit jaar voorbij kwam ben ik aan het denken gezet. Waarin ben ik dit jaar gegroeid op het gebied van hoogbegaafdheid en begeleiding? Of waarin zou ik graag verder willen groeien? Ik realiseerde mij dat beide verhalen eigenlijk heel goed in elkaar passen.
Ten aanzien van de hulp voor deze kinderen vallen steeds meer puzzelstukken in elkaar. Al vrij vroeg in het schooljaar had ik een sterk gevoel bij twee kinderen. De leerstof was al beheerst en zij zouden meer verbreding en verdieping aan kunnen. Maar als dit idee maar enigszins op welke manier dan ook op tafel kwam bij deze kinderen belandde het in veel stukjes op de grond of werd het een mooi schilderij vol met krassen erop. Het geluidsniveau steeg dan meteen in de klas en de onrust bij mij werd eerder groter dan kleiner. De frustratie van deze kinderen had een enorme weerslag op mij en de rest van de klas.
Mijn duo en ik hebben de afgelopen maanden een rugzak aan tools ingezet en we lijken nu een iets rustiger vaarwater in te gaan. Ik probeer mijn eigen mindset om te draaien. Ze zijn gewoon onwijs enthousiast en daarom vinden ze het echt mega lastig om even te wachten met vertellen. Aan de andere kant hebben we ze beiden langzaam in laten zien welke leerstof zij echt al aan kunnen waardoor zij de herhaling echt niet meer nodig hebben en wij daarom andere lesstof aan hen aanbieden. Natuurlijk zorgt dit nog voor frustratie, maar dat is goed. Ik zie nu zelf in dat het eigenlijk niet zo heftig is, maar logisch en dat ik het daardoor ook als minder heftig ervaar.
De afgelopen week had ik een mooi gesprek met iemand die onze school ingeschakeld heeft om vanuit haar hoogbegaafdheid expertise bij ons op school mee te komen kijken. Dit voelde natuurlijk eerst wat dubbel, na mijn eigen opleiding, echter al snel vond ik het fijn om nog meer te kunnen leren. Zij liet mij inzien hoeveel er al goed ging, hoeveel er al veranderd is en hoe goed ik zelf echt wel inzag wat zij nodig hebben. Daarbij hebben wij weer mooie nieuwe tips gekregen om met deze leerlingen weer verder aan de slag te kunnen gaan.
Ik zie ook in dat deze leerlingen andere hulp nodig hebben dan wij mogelijk bij ons op school kunnen bieden, maar durf ook zacht te zeggen dat ik trots ben op de weg die wij ingeslagen hebben en de veranderingen die er al gemaakt zijn.
Monique Kerkhof
Monique, wat mooi dat je beschrijft wat jou als leerkracht en HB specialist geholpen heeft. Stilstaan bij wat je in de klas al gedaan hebt en wat dit gebracht heeft blijft belangrijk voor de volgende stap die je kan en wil zetten. Daarmee gun je jezelf én de kinderen ontwikkeling.