Ik ben Michelle en ik ben een hoogbegaafde drop-out. Ik heb op 3 basisscholen gezeten, waar ik telkens geen uitdaging kreeg. Eenmaal op de middelbare school was het nog steeds niet moeilijk, maar wel veel. Urenlang zat ik huiswerk te maken omdat het moest. Terwijl ik alles al na 1 som snapte. Ik heb nooit leren leren omdat ik alles al meteen kon. Jarenlang heb ik mij proberen aan te passen en heb ik geprobeerd erbij te horen. Ik voelde me nooit begrepen op school. Uiteindelijk trok mijn lijf het niet meer en kreeg ik in 5 VWO een burn-out en moest ik stoppen met school. Daarvoor had ik ook al een langdurige rug- en knieblessure gehad. Achteraf waren dit al tekenen van stress, net zoals dat sommige mensen hoofdpijn krijgen bij stress.
Ik heb het eerste jaar van mijn burn-out elke avond soep met een rietje gedronken, zodat ik in bed kon blijven liggen. Rechtop zitten en zelf mijn eten optillen kostte vaak al teveel energie. Ook kon ik simpele spelletjes niet meer meedoen omdat dat al te moeilijk was. Ik was zo moe in mijn hoofd dat ik niet meer goed kon nadenken. Bij mijn omgeving is veel onbegrip. Ze snappen niet hoe het kan dat ik door school en mezelf aanpassen nu al zolang thuis zit. Ook snappen mensen niet hoe heftig een burn-out kan zijn. Ik wil graag meer bewustwording creëren zodat er minder onbegrip is.
Ondertussen zit ik bijna 5 jaar later nog steeds thuis met die burn-out en andere mentale klachten. Ik ga niet meer terug naar school, omdat dit niet goed voor mij gaat zijn. Ik heb ondertussen geleerd dat je er zonder een papiertje ook kan komen. Misschien wil ik nog wat thuiscursussen gaan doen in de toekomst, maar mijn mentale gezondheid blijf ik voorop zetten. Ik ben dol op dieren en ik probeer zoveel mogelijk naar verzorgpaarden te gaan. Dit heeft mij afgelopen jaren erg veel geholpen. Ik heb veel psychologen gezien, maar helaas weten die vaak niet veel van hoogbegaafdheid. Er is veel fout gegaan in de hulpverlening waardoor ik nu moeite heb met hulpverleners te vertrouwen.
Wat ik belangrijk vind is dat er samen met mij wordt gepraat i.p.v. over mij en dat er goed geluisterd wordt. Al jaren wordt er vaak niet naar de kinderen geluisterd op school, ik had de hoop op uitdaging ook al snel opgegeven. Dus het is belangrijk dat er meteen geluisterd wordt zodat de kinderen weer wat vertrouwen en hoop op verbetering terug krijgen. Nu zit ik bij Spirare Talent Valley. Dat is een plek voor hoogbegaafde drop-out jongeren (basisschool leeftijd tot ongeveer 25 jaar) waar je tot rust kan komen en je weer jezelf kan zijn na al die jaren jezelf te hebben aangepast. Daarna kan je je weer leren ontwikkelen en terug de maatschappij in gaan zonder jezelf aan te hoeven passen. Hier ga ik 3 dagen per week naartoe en ik praat dan veel met een begeleider wat me erg goed helpt. Bij de andere jongeren vind ik herkenning en aansluiting. Ik heb nog steeds weinig energie, maar het gaat al wel een stuk beter dan 5 jaar geleden.
Knap zoals je het beschreven hebt. Heb er het volste vertrouwen in dat jij je weg wel vind lieverd. 😘
Hallo Michelle, wat mooi dat jij jouw verhaal met ons , lezers, wilt delen. Velen zullen zichzelf hierin herkennen danwel een ahaa moment hebben. Je hebt jezelf heel helder verwoord. Dank voor het delen.
Lieve Michelle, wat heb je je ervaringen mooi omschreven en wat vreselijk rot hoe het voor je is gelopen. Toch is het ook een lichtpunt dat je dit nu hebt ervaren en je zult zorgen dat het je niet meer overkomt! Ik wens je heel veel succes, plezier en geluk! ✨🏇🏻🍀
Wat goed verwoord, heel knap. Hou jij ook van de natuur, net als Tim in de documentaire op NPO (“Door de bomen”)? Hij gaat nu een kamp organiseren voor jongere (u)hb kinderen waarin ze survival leren en daarin even helemaal kunnen opgaan. Ik proef in je verhaal dat je andere kinderen heel veel te bieden zou hebben, klopt dat misschien? Heel veel succes, en zoals je zelf zegt, er zijn vele wegen te bewandelen! Veel beter verwoord als: ” Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.” by Robert Frost