Maar morgen niet

Sidra was 16 toen ze in Nederland kwam in 2014. Uit Syrië. Ze wilde kinderarts worden. Dat wist ik niet, ik kende haar nog niet. Ze ging naar een AZC en naar een Internationale Schakelklas. Binnen een vloek en een zucht sprak ze Nederlands dus al snel mocht ze naar het VMBO bij ons op de VAVO. Het was september 2015. Aylan verdronk op het strand en was wereldnieuws, Sidra zat met frisse blossen en bergen moed voor mijn neus. Ik vond dat we haar aankomst bij ons moesten vieren met taart. Een beter begin van een schooljaar kon ik me niet voorstellen.

Sidra in de les werkte en in haar kielzog werkte iedereen een stapje harder. Frans had ze nog nooit gehad. Engels nauwelijks, Nederlands was heel pril maar wat werkte ze. Alle vakken die ik beschouw als ondoenlijk moeilijk maar die je nodig hebt om arts te worden deed ze fluitend. Die talen sprak ze vreemd genoeg als bij instinct.

Binnen een jaar slaagde ze voor het VMBO. De klas was trots. De leerlingen stelden voor dat we samen uit eten zouden gaan om haar slagen te vieren met haar familie. Dat hebben we gedaan, voor de diploma-uitreiking hebben we met de hele groep gelunched en zij kreeg cadeautjes. Nu ik dit opschrijf realiseer ik me eigenlijk pas dat er meer in die groep geslaagd waren, maar het was normaal, we vierden haar.

Dat ze naar de HAVO zou gaan was geen nieuws, ze wilde arts worden dus daar is geen discussie over geweest. Haar inschrijving was vanzelfsprekend en haar diploma ook. Er was een soort noodweer die winter, maar zij wilde naar school. Ik heb haar gebeld en gezegd dat ze thuis bleef, dat Deventer onbereikbaar was vanuit dat dorp waar ze woonde en dat er niemand op school was, dat de docenten ook niet kwamen, dat de school nauwelijks of niet open was, er was geen houden aan. Mevrouw, het is een schooldag. Ik ga naar school. Komt goed mevrouw. Maar het werd heel erg. Zo erg dat de treinen niet meer reden en zij dus met haar eigenwijze kop vast zat in Deventer. Het was koud, het was donker, het was allemaal onmogelijk dus ik heb een hotel voor haar geboekt. Ze wilde er niets van weten en is liftend naar huis gegaan.

De HAVO haalde ze ook makkelijk op de moeilijke vakken, maar Engels bleef moeilijk. Frans en Nederlands waren te doen, met heel veel werk en ongetwijfeld veel meer dan ik ooit zal weten. En toen dus VWO. Daar heeft ze een diploma met 8 vakken.

Als je in 4 jaar tijd van nul Nederlands naar 6 VWO komt dan ben je een bikkel. Dan heb je hard gewerkt. Als je dan toegelaten wilt worden voor medicijnen en aftrekpunten krijgt omdat je geen overgangsrapport vijf naar zes VWO kunt laten zien omdat je na 5 HAVO 6 VWO hebt gedaan dan heb je één keer pech, de tweede keer bizar grote pech en de derde keer alleen nog maar tranen.

Sidra heeft drie jaar geleden haar VWO diploma gehaald en is drie jaar op rij niet toegelaten, ze is twee keer geweigerd in Utrecht, één keer in Groningen. Aan haar werkhouding ligt het niet, aan haar motivatie ligt het niet en aan haar cijfers ook niet want ze heeft inmiddels een bachelor in Farmacie en deed de MBO doktersassistente erbij om toch wat concreets in de praktijk te kunnen doen. Haar stage begint bijna. Ze is gewoon goed op weg om, hoe dan ook, kinderarts te worden en die galbakken die haar steeds niet toelaten tot de studie die ze heus gaat doen staan straks in de rij om hun kinderen door haar genezen te krijgen. Een betere kinderarts heeft nooit op de aardbol rondgelopen en tegen de tijd dat haar eigen kinderen naar school gaan is ze minister van Volksgezondheid.

Ondertussen is ze vrijwilligster bij het Rode Kruis in coronatijd en analyseert ze onze PCR testen. Maar morgen niet. Toen Sidra Syrië verliet deed Sigrid Kaag dat ook. Mijn superster heeft in februari haar paspoort gekregen en morgen? Morgen gaat ze stemmen. Voor het eerst. Ik weet niet op wie. Ik ga het haar zeker niet vragen. Maar dat Sidra hier nu, in veiligheid kan stemmen, maakt me dankbaar. En jankerig. Maar vooral dankbaar.

Charlotte Goulmy