‘Jullie zijn vast heel benieuwd naar de uitslag’…..
Plaats van handeling: kantoortje van de IB-er op een basisschool.
Aanwezig: IB-er, juffrouw van onderzoeksbureau en wij; de ouders.
Tijd: september 2012
Tegenover mij (ons) zit een wat oudere dame.
Ik gok tussen de 55 en 60 jaar.
Ons kind was in de laatste week van groep 7 getest.
En in de tweede week van het nieuwe schooljaar kregen wij de uitslag te horen.
Het is lang geleden, ik zou deze juffrouw nooit herkennen als ik haar nu op straat zou tegenkomen.
Ze zat direct in mijn allergie.
Da’s niet aardig, maar het was wel zo.
Ze lachte (mijn interpretatie!!) een beetje minzaam, maar ik herinner mij vooral hoe ze in haar handen wreef.
‘Jullie zijn vast heel benieuwd naar de uitslag’, zei ze.
En ik bedacht mij niet en antwoordde, ‘nee, want we weten het al’.
Ze raakte wat van slag, door wat ik zei maar vast ook door de toon.
Onbegrijpelijk dat de school haar niet van te voren had ingelicht.
We hadden dit traject al een keer eerder meegemaakt, alleen met een ander onderzoeksbureau.
We wisten als geen ander wat ons te wachten stond.
Ik was alleen maar benieuwd naar haar IQ, dat was hetzelfde als dat van haar zus.
Ruim boven de 100 en gelukkig ook een harmonisch profiel.
Ze had ook geen idee dat wij beide werkzaam waren in het onderwijs.
En ik had 2 jaar daarvoor mijn IB opleiding afgerond.
Dus naast werkzaam in het onderwijs waren wij ook ervaringsdeskundigen. Helaas.
Ik kan mij verder van het gesprek weinig herinneren.
Behalve dan dat ze zei dat kinderen die dyscalculie hebben, soms prima wiskunde konden volgen.
Nou daar hadden we ook al ervaring mee.
Dat lukt dus niet als de basis er niet is.
Ik was niet aardig en gaf aan hoe onze ervaringen waren, nogmaals haar zus ging haar voor.
Ze probeerde mij (ons) te overtuigen en ik dacht alleen maar….IK WIL NU WEG!
Haar zus (2 ½ jaar ouder) had wat moeite met rekenen in groep 3.
In groep 4 ook, ondanks tutoring en spelletjes die ik thuis zelf maakte.
We waren niet direct in de stress, ach het ene kind leert sneller dan het andere kind.
In groep 5 (altijd in groep 5!!!) liep ze echt vast.
En ze zou nooit verder komen dan rekenen op niveau groep 5.
Bij haar zusje verliep het net zo.
Dyscalculie….wist ik veel, ik had er nog nooit van gehoord.
Ja dyslexie kende ik wel, maar dyscalculie dus niet.
En in mijn onderwijscarrière (maar ook in de onderwijscarrière van haar vader) hadden we nog nooit een kind gehad die net als onze dochters niet konden rekenen. (Samen meer dan 50 jaar ervaring.)
Ook in de post hbo-opleidingen die ik volgde kwam dyscalculie niet aan bod.
Nou ja een piepklein beetje tijdens mijn IB opleiding. (2009-2011)
Ik wist er niets van en heb tot 2008 ook nooit de behoefte gehad om te googlen.
Dat deed ik toen wel en al snel stuitte ik op professor Hans van Luit.
Hans was één van de eerste mensen die ik over het onderwerp dyscalculie zou spreken.
Naast dat ik meer wou weten over dyscalculie was er nog iets…namelijk de verplichte rekentoets.
Nu weten wij hoe dat afgelopen is, maar toen niet.
Mijn grootste angst was dat onze meiden, onze prachtige meiden nooit eindexamen konden gaan doen en dus nooit een beroepsopleiding.
En achter de kassa is niet handig als je niet kan rekenen en post bezorgen ook niet. (cijfers hè)
Voor onze jongste dochter was het soms makkelijker.
Wij wisten wat haar te wachten stond en toen ook wat wel werkte en wat vooral niet.
We hebben niet allerlei VO scholen bezocht, het was duidelijk naar welke VO school ze zou gaan.
Namelijk de VO school waar haar zus zeer passend onderwijs genoot.
Bij de aanmelding zei ik alleen, hier is er helaas nog één die niet kan rekenen.
En ook: laten we vooral al die bijlessen niet meer doen.
Gelukkig waren ze het daarmee eens.
Die verplichte rekentoets, daar heb ik lang niet van kunnen slapen.
Ik dacht ook hoe ironisch is het eigenlijk, ik was al jaren als onderwijsconsulent aan het werk en één van mijn hoofdtaken was ervoor te zorgen dat bepaalde kinderen naar school gingen en bleven gaan.
Ik dacht het kan toch niet zo wezen dat ik straks 2 thuiszitters heb, dat bestaat toch niet!
Ik heb (nu terugkijkend) ongelofelijke dingen gedaan en vaak met een hartslag van boven de 300.
Ik ben in gesprek gegaan met allerlei mensen, met maar twee doelen namelijk meer bekendheid over dyscalculie en passend onderwijs voor die kinderen die dyscalculie hebben.
Ik heb de Tweede Kamer, professoren, rectoren, zorgcoördinatoren, College van Bestuur en talloze docenten gesproken, gebeld en gemaild.
Binnen mijn enorme netwerk gezocht naar kinderen die hetzelfde waren als onze meiden.
En samen met mij zochten anderen mee.
Uiteindelijk vond ik 2 kinderen in Noord Holland. En later iets dichterbij, maar nooit kinderen met dezelfde mate van dyscalculie, als onze dochters.
Ik beloofde onze meiden dat ik voor hun zou vechten, maar ook voor al die andere kinderen die niet konden en kunnen rekenen.
Die belofte heb ik niet waar kunnen maken en dat vind ik heel erg.
Ons onderwijssysteem is namelijk niet ingericht voor kinderen die niet kunnen rekenen.
Sterker nog, iedere leerkracht of docent (IB-er, orthopedagoog, zorgcoördinator enz enz) had ergens het idee dat zij…ja zij het wel onze meiden konden leren.
Het is ook moeilijk te bevatten dat 2 meiden (nu jonge vrouwen) zonder ADHD en dyslexie (dat is namelijk een veel voorkomende combinatie als je dyscalculie hebt) met beide een IQ boven de 100 niet kunnen rekenen en het nooit zullen leren.
Ik weet nu waar het mis ging, het automatisch splitsen onder tien is helaas niet geautomatiseerd.
En lang heb ik moeten nadenken hoe ik dat anderen (vooral mensen uit het onderwijs) kon uitleggen.
Want men bleef maar hangen in: ze moeten oefenen, oefenen en oefenen.
Haar oudste zus heeft 8 jaar bijles gehad.
Het effect was 0,0 qua rekenvaardigheden, haar faalangst nam wel enorm toe.
Dyscalculie (zo leg ik het tegenwoordig maar uit) is hetzelfde als kleurenblind zijn.
Je wil het wel kunnen, maar het lukt niet.
En ja als je heel intensief oefent dan lukt het wel een beetje.
Even.
Maar oefen je 2 dagen niet…dan is poef de kennis weg.
Nogmaals, de weg was lang en hobbelig.
Ik vrees dat veel leerkrachten en docenten het niet altijd fijn vonden om met mij (ons) in gesprek te gaan.
Ik heb namelijk gevochten voor onze meiden.
Maar het (onderwijs)systeem kon en kan ik niet veranderen.
Ik ga niet ontzettend uitweiden over hoe de weg ernaar toe verliep.
Ik word daar namelijk emotioneel en droevig van.
Emotioneel omdat onze meiden door het systeem zijn beschadigd en droevig omdat ik zelf werkzaam was bij dat systeem. Ik heb wel kunnen vechten, maar niet elke ouder kan dat.
Was het dan zo erg…..
Ja.
Ja het was heel erg.
Plaats van handeling: ergens een schoollokaal
Aanwezig: examencommissie MBO kappersopleiding, studenten (waaronder onze dochter)
Tijd: 2019
Onderdeel: de rekentoets
Ruim van te voren hadden we het allemaal doorgesproken.
Onze dochter moest de MBO rekentoets doen.
Zoals ze die ook had moeten doen op de VO-school.
Iedereen was op de hoogte, ze zou binnen 2 minuten klaar zijn, haar tas pakken en vertrekken.
Ze kon namelijk geen enkele opgave maken, want sommen onder de 100 worden niet gevraagd op de rekentoets.
Men mocht beginnen en na 2 minuten stak ze haar hand op, ze was klaar.
Een dame van de examencommissie stapte naar haar toe en zei dat ze toch even beter haar best moest doen.
Waarop onze dochter zei, ‘ik kan dit niet’.
De dame liep terug naar haar tafel en pakte een stel papieren, die ze, zo vertelde ze dat, speciaal voor onze dochter had uitgeprint.
‘Ik zou toch alles nog maar een keer doorlezen, want anders krijg je zeker een onvoldoende!’, zei ze.
Onze dochter kreeg een groot pakket met papieren, hoe ze tabellen, grafieken enz moest lezen.
Ze kon er niets mee.
Ondertussen zat de hele klas ‘sssttt’… te roepen naar haar.
Na 28 lange minuten wachten, mocht ze vertrekken.
Mijn onderwijsmoment was op 9 november 2020.
Het was de dag waarop onze jongste dochter haar laatste 2 praktijkexamens deed en het glansrijk haalde.
Ze is klaar en heeft haar vakdiploma, met prachtige cijfers….en een 1 voor de rekentoets.
Hester van der Paauw
*Nawoord:
Wij zijn het Montessori Zernike College Groningen en het Noorderpoort College Kappersopleiding Groningen dankbaar dat zij juist durfden te kijken naar wat onze dochter wel kon, het passend onderwijs, het meedenken en de vele gesprekken.
