Ik loop een school binnen. Recht in de armen van de docent waar ik mee ga werken. Ze vertelt me over een nieuwe jongen in de klas. Opvallend negatief gedrag. Jonas.
De hele speelzaal blijkt vol te staan met toestellen voor de kleuters. Ik vraag de juf me wat hulp te sturen in de vorm van leerlingen. “Wil je Jonas ook toevoegen?” vraag ik haar. Het lijkt me slim wat extra lijntjes uit te leggen naar hem.
Ik ruim op met hen en Jonas vertelt me over zijn land van herkomst, over een AZC, over een taalschool, over een oorlog.
Ook goedemorgen.
De les vangt aan. Mooie klas, maar ook veel onveiligheid. Kinderen kunnen nauwelijks zichzelf zijn. De druk van elkaars mening is te groot.
Door middel van werkvormen haal ik t naar de oppervlakte. En opeens, niet verrassend, krijgt Jonas een dikke spiegel voor zijn neus. Zijn gedrag is negatief en hij zal wat meer naar zijn gedrag moeten kijken.
Jonas is niet heel spraakzaam eigenlijk maar maakt veel onveilige geluiden, heeft veel non-verbale meningen en sist zo nu en dan stiekem wat lullige opmerkingen. Zijn gedrag draagt niet bij aan een positieve werksfeer in de groep.
Met liefde in mn lijf spreek ik hem in een ‘buikgesprek’ hierop aan. In mn achterhoofd zit zijn verhaal en verleden. Hij heeft t me niet voor niets verteld.
“Wil je weten waarom ik dit doe, Wendy?” klinkt het opeens volwassen en duidelijk uit zijn mond. De groep luistert.
“Vertel het maar,” knik ik.
“Als je niet vecht of gemeen doet, word je gepest. Mensen zijn boos. Je moet vechten en gemeen doen, anders word je een slachtoffer.”
Zo. Die komt binnen. Ik slik. En voel mijn tranen branden. Ik ben een emotionele spons, maar in de lessen weet ik dit prima te kanaliseren voor mezelf. De tranen lopen dit keer over mijn wangen. Zonder rem.
“Lieverd.. niet alle mensen zijn boos. Echt niet. Veel mensen zijn vriendelijk en lief.” Ik slik.
Op de bank hoor ik het gesnif van een directrice en een leerkracht. De pijn van Jonas is door iedere vezel te voelen.
Zo pijnlijk. En zo duidelijk. En zo krachtig en eerlijk.
In het docentengesprek na de les huilen leerkracht en ik nog even door. We zijn zo geraakt.
“Het is onze taak om in het onderwijs te zorgen voor veiligheid. En als je dat thuis of in jezelf niet vindt, moet IK ervoor zorgen dat je liefde en acceptatie voelt in mijn school en in mijn klaslokaal. Kom maar… ik zal er voor je zijn. Ik zal je leren dat het goed kan zijn.”
Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan. Ik knik.
“Jezus, Wen… wat een les. Normaal huil ik nooit op school.”
Dank Jonas. Je hebt de juf geraakt, geopend en het vuur van onderwijs weer laten voelen.
Dank juf. Dat je je taak zo serieus neemt.
Dit is waar onderwijs over gaat.
Wendy Fok
