Een treurwilg kan zwieren en hangen

Wij hebben het goed. Een warm huis, lieve man, lieve kinderen, fijne familie en vrienden, we hebben werk en we kunnen iets kopen als we het nodig hebben. Kortom het leven is goed, goed geregeld, met lieve mensen om ons heen. Hoe kun je dan toch een jaar met hobbels ervaren? Waar zijn dan de lichtpunten te vinden?

Vergelijking met een treurwilg

Een gezonde boom staat stevig en groeit in alle seizoenen, met voor- en tegenwind, in voor- en tegenspoed. De treurwilg kan een zwierende boom vol blijdschap zijn, maar die zijn takken soms laat hangen als het te zwaar wordt.

Hobbels

Een nieuwe werkplek vergt energie. Meer energie dan ik op voorraad had en heb en dat zorgt voor vrijkomende negatieve energie. Optimisme en vrolijkheid vlakken af. Vermoeidheid en hoofdpijn steken de kop op. Hard werken is niet het enige dat helpt. Hard werken is het probleem niet. Met veel tegenwind werken wel. Jezelf leren kennen in deze nieuwe situatie vergt wat van mij. De nieuwe werknemer in een school vraagt wat van de omgeving. Een wisselwerking waar je niet altijd invloed op hebt (Covey, 2011) maar waar je wel met energie, visie, toewijding, talent en wilskracht wilt doorzetten. Waar komen dan die hobbels vandaan? Ze komen van verschillende kanten, door verschillende ervaringen en verschillende mensen. De boom buigt mee naar links en naar rechts, maar de takken trekken het niet. Het trekt te hard. Ze gaan hangen.

Lichtpunten

Belangrijker is de vraag waar ik de positieve energie uit put. De lichtpunten. “Verander je manier van denken om je doelen te behalen.” (Dweck, 2018) Thuiskomst na een lange dag is fijn en om een lieve man te kunnen vertrouwen. Dat geldt ook voor de kinderen, familie en goede vrienden. Vertrouwen en relatie, daar zitten elementen die ieder mens nodig heeft om verder te kunnen groeien, te ontwikkelen en goed te kunnen functioneren. Een stevige boom, die lekker meedeint op de wind, een boom die straalt in de zon.

Een voorbeeld van zo’n lichtpuntje

Niets zo vanzelfsprekend als de reden waarom ik voor het onderwijs heb gekozen: de kinderen. Je wilt ze iets meegeven, iets bijbrengen, ze verder helpen en hen jouw warmte en liefde overbrengen. Zo fungeerde ik de laatste dag voor de kerstvakantie, op vrijdag 18 december van 8.15-12.00u. als noodopvang bij de leerlingen die niet thuis konden zijn. De dag vol spelletjes, knuffels, hulp en terechtwijzingen verliep voorspoedig. Om 11.55u. zat ik met de kleuters klaar in de kring en vroeg hoe hun dag was geweest. Een knuffel van een doerak volgde. Warmte. Toen om 12.10u. de leerlingen nog niet waren opgehaald door de opvang ben ik gaan bellen met de ene opvang, die niet te bereiken was. Ik liep naar de overkant en men wist niet dat de kinderen moesten worden gehaald. Heel vreemd, want in de jaarkalender was de laatste vrijdag 12.00u. vermeld. Ook de andere opvang van diezelfde doerak van hierboven, was onbereikbaar. Uiteindelijk het hoofdkantoor aan de lijn en er was niemand. Er moest nog iemand uit Rotterdam komen en die zou er in drie kwartier zijn. Intussen was het 12.25u. Tegen de doerak vertelde ik dat als de wijzer op de 3 stond, hij iemand kon verwachten. Intussen wilde ik nog wat mails afhandelen zodat alles klaar was voor de kerstvakantie. De doerak speelde eerst nog met een ander kind, rolde met een knikker en dacht toen te kunnen gooien. Een waarschuwing dat dat niet mocht, anders zou ik de knikkerbaan en bijbehorende knikkers moeten opruimen, werkte 10 minuten. Na een tweede gooi moest ik het opbergen en zocht ik ander minder gooigevaarlijk speelgoed uit. De doerak speelde met de duplo. Hij vroeg voortdurend of de wijzer al op de drie stond. Ik pakte intussen mijn broodtrommel en vroeg of de doerak geen boterham bij zich had. Dat had hij niet. “Wil je een boterham van mij?” Dat wilde hij wel. “Worst of hagelslag.” Het antwoord viel te raden en hij smulde van zijn boterham met hagelslag. De lekkerste boterham. Tussendoor stelde hij een vraag, maakte een opmerking, speelde van alles door elkaar totdat de wijzer de 3 bereikte. Er was nog niemand. Ik stelde hem gerust, dat het goed kwam en dat hij zo meteen gehaald zou worden. Wat langzame minuten verder kwam er uiteindelijk iemand om half 2. De doerak en ik haalden zijn spullen op en hij kon naar de opvang. Met liefde droeg ik hem over. Deze doerak had mijn hart gestolen. Eindelijk kon ik mijn werk afmaken, maar toch had ik een tevreden gevoel, omdat ik dit kind op dit moment kon helpen, een relatie had opgebouwd en warmte met hem kon delen.

Dat zijn de lichtpuntjes, die het werk de moeite waard maken. Nu wil ik dat er meer lichtpuntjes komen. Hoop doet leven. Lichtpuntjes, zodat ik de boom kan laten zwieren in de lente en de takken weer kan laten stralen in de zon.

Hanneke de Frel

28 dec 2020.