Een onderwijsdag met een gouden randje

Er zijn van die dagen met ontmoetingen met bijzondere gesprekken. Vandaag was zo’n dag, een onderwijsdag met een gouden randje. Een dag om dankbaar voor te zijn.

Aan het einde van de ochtend kwam M., student onderwijsassistent, voor zijn wekelijkse ondersteuningsgesprek. Hij baalde van zichzelf en was niet blij met zichzelf. Hij toonde zijn to-do-lijst en gaf aan dat hij niet tevreden was, hij had niet genoeg opdrachten afgerond. Vervolgens vertelde hij ook dat hij baalde over de negatieve manier waarop hij tegen zichzelf sprak. Op mijn vraag heb je een innerlijke criticus en saboteur antwoordde hij bevestigend. Hij wilde de manier waarop hij sprak tegen zichzelf doorbreken maar wist niet hoe. Ik vroeg hem wat zijn verlangens waren, wat hij wenste. ‘Ik wil graag positief naar mezelf kijken’. Vervolgens vroeg ik hem: “Wat wil je dan tegen jezelf zeggen? “ Hij zei: “Ik weet het niet”. Deze student vertrok  met de affirmatie ‘ik ben oké’ en de opdracht ‘noem elke dag  iets waar je blij van geworden bent’.

Begin van de middag kwam S., student maatschappelijk zorg. Met zijn rijke levenservaring probeert hij een weg te vinden en zijn leven opnieuw op de rit te krijgen. Hij doet dat het liefst stap-voor-stap. En dat is nou net wat schuurt met het onderwijssysteem, waarin verwacht wordt dat elke student leert plannen en organiseren en dat het liefst volgens een blauwdruk van studieplanners en deadlines. Hij vertelde over de beweging om wrok, frustratie of boosheid over een gebeurtenis te transformeren naar acceptatie, liefde en hoop. Hij liet op zijn laptop de afbeelding zien die deze beweging  vormgeeft. Bij het afscheid zei hij de woorden: “Goh, juf, dat ik u nu iets geleerd heb, wat bijzonder”.

Studente W sloot de rij af met de zorg over de niet oké-manier waarop ze bezig was. Het was allemaal ‘te’. Ze zei:” Ik heb een te druk leven, daardoor een te druk hoofd en geen rust. Ik vind dat alles dringend is terwijl ik het ook gewoon in kan plannen”. De ontspanning was er niet meer. Op de vraag: “Waar krijg jij energie van?”, kwamen gelukkig 2 antwoorden. Op de vraag: “Wanneer heb je dat voor het laatst gedaan?”, bleef het stil. Deze studente gaat deze week haar tekendoos afstoffen en lekker aan de slag met haar ontspanning.

Toen was het tijd voor koffie, 3 collega’s gingen in op de uitnodiging een ‘bakkie te doen’.

Een collega vertelde dat hij na de kerstvakantie stopt met zijn werk als ICT-docent en zijn eigen onderneming gaat opstarten als meubelmaker/interieurbouwer. Een levensgebeurtenis had hem aan het denken en voelen gebracht. Het herijken van  je eigen leven omdat je het leven probeert te begrijpen. Het verlangen naar zingeving en geluk is voor hem de drijfveer tot deze keuze te komen in zijn loopbaan. Onder het genot van een kop koffie en tijdens het stilstaan in de waan van de dag toonden wij, onderwijsprofessionals,  onze kwetsbaarheid. Het besef dat levensgebeurtenissen van invloed zijn op je persoonlijke en professionele ontwikkeling.

Het was een dag van verbinding en kostbare verhalen. Een onderwijsdag met een gouden randje.

Carine Wijers