Gevonden: enthousiaste directeur

Nog steeds zien wij elkaar. Vijf vrouwen die 15 jaar geleden begonnen aan een managementopleiding in het onderwijs. Ik was bouwcoördinator op mijn school en had heel veel zin om de verdieping ten aanzien van management in te gaan. Mijn bestuurder zag dat idee gelukkig ook zitten. Na een succesvol assessment startte ik met veel zin en enthousiasme aan deze opleiding voor toekomstig potentieel.

De slogan van de introductie bijeenkomst was No guts No glorie en dus verlegde ik mijn eerste grens en stapte in de wereld van het onderwijsmanagement. Heel kort daarna vertaalde ik deze zin ook naar mijn privéleven en ontmoette ik mijn lief. Een roerige tijd waarin ik van een rustig onafhankelijk bestaan in een wel hele snelle achtbaan stapte.

Het deed me goed en ik rondde mijn opleiding na wat horten en stoten af. Wat ik vooral in mijn rugzak stopte was het feit dat mensen je wel heel graag in een hokje willen stoppen en dat ik dat als erg irritant en vervelend ervoer. Op een één of andere manier vond men mij kwetsbaar en was er twijfel of het directeurenbestaan mij gelukkig zou maken. Nu had ik helemaal niet die specifieke ambitie. Ik wilde me gewoon ergens in vastbijten en verdiepen. Verder had ik mijn onderwijscarriere helemaal niet uitgestippeld. Toch irriteerde deze uitspraak me en daardoor analyseerde ik hem heel vaak. Wat maakte mij tot iemand die kwetsbaar leek te zijn? Het leverde mooie gesprekken op in mijn familie.

De onderwijsjaren die volgden beleefde ik op een nieuwe school in de rol van adjunctdirecteur. Het bleek een rol die me paste. Ik heb mijn mooiste onderwijsjaren beleefd op deze school en voelde me er als een vis in het water. Ik beleefde er ook mijn moeilijkste privéjaren door het verlies van ongeboren kinderen, maar het team en de kinderen en ouders zorgden ervoor dat ik met veel plezier bleef werken en de veerkracht had om door te gaan. Onze dochter werd geboren toen ik de directeur verving die vertrok. Die periode was pittig, maar ook heel mooi. Mijn team werkte mee en we deden het echt samen. Ik gun elke directeur van een school een dergelijke ervaring, want deze jaren hebben mij zo sterk gemaakt.

Er kwam een nieuwe directeur en mijn onafhankelijke ik werd onrustig. Ik wilde het zelf doen. Mijn creativiteit inzetten en onderwijs op mijn manier vormgeven. Het was tijd voor de volgende stap. Ik werd directeur van een school en begon aan een nieuwe fase. Het werden drie en een halve mooie pittige onstuimige jaren waarin ik mezelf steeds beter leerde kennen. Samen met het nieuwe team stonden we voor behoorlijk wat onderwijsuitdagingen. Nu ik erop terug kijk bewonder ik mezelf om wat ik allemaal heb aangegrepen in die korte tijd. Ik zat in een soort roes. Soms was ik blij met de stappen die ik zette, maar ik twijfelde ook steeds meer. De situatie met mijn dochter die ondertussen compleet uit het onderwijssysteem aan het vallen was zorgde ervoor dat ik langzaam op raakte. Ik raakte mijn stabiele ik heel langzaam kwijt.

Een rigoureuze stap was nodig om mezelf te redden. Ik nam ontslag en ging twee dagen in de week werken voor CiST. (Cultuur in School Tilburg) Het was een enorme ingewikkelde tijd waarin veel onzekerheid op mijn pad kwam. Ik had op mijn vorige school ontzettend veel gezaaid, maar was vergeten te oogsten. Daar had ik last van. Voelde me schuldig ook.

Inmiddels zijn we jaren verder. Onrust en onzekerheid horen nu veel meer bij mij en maken mij tot wie ik nu ben. Mijn heftige privégebeurtenissen helpen mij in mijn werk. Ik begrijp mensen beter, maar kan ook sneller beslissingen nemen. Durf makkelijker tijd, rust en afstand te nemen. Ben veel minder stabiel, heb meer pieken en dalen, maar die zijn juist goed voor mij. Ik raak er minder door van slag en laat ze meer toe. Ze brengen mij juist tot andere inzichten en zorgen ervoor dat ik beter reflecteer. Mijn creatief denken zit me soms in de weg, maar ik waardeer het juist ook. Breng vaker geduld op en zie dat het dan ook goed komt. Heb een langere adem en weet dat die mij ergens gaat brengen.

Vanochtend kreeg ik deze plaat van mijn studiemaatje toegestuurd en dat deed iets met me. Wat zeggen deze woorden van 15 jaar geleden nu nog en wat betekenen ze voor me? De woorden horen nog steeds bij me maar het zijn niet allemaal kwaliteiten meer. Sommige woorden zijn naar de achtergrond gegaan en nieuwe woorden zoals reflectie en verbinding hebben veel meer betekenis gekregen. Ons groepje komt na 15 jaar nog steeds bij elkaar en ook de levens van mijn vriendinnen zijn alle kanten op gegaan. We zoeken allemaal en vinden soms en raken ook weer kwijt. Hoe mooi is het dat we dat na al die jaren nog steeds met elkaar kunnen delen?

Lizette Mijland