En dit was het dan, het moment.

Het eerste echte afscheid van zeven groep 8 leerlingen. De eerste leerlingen van een school waar niemand ooit van had gehoord en die als openbare school in september 2017 van start mocht gaan in een nieuwbouwwijk. De school woont in, tot de nieuwbouw in 2022, bij een reeds 20 jaar oude andere school. 

Door een haag van leerlingen lopen de groep 8 leerlingen naar buiten, voor de laatste keer. Ik heb tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. We bedanken elkaar, wensen elkaar succes en natuurlijk veel plezier op het VO.

Vier van de zeven leerlingen zijn gestart op deze school, toen onze school nog geen school was, alleen nog maar een verhaal. Vastgelopen of gepest op andere scholen en gestart bij ons in groep 6 met nog vijf andere leerlingen in lagere groepen. Maar met deze kinderen hebben we een hechte band opgebouwd. Met hun ouders hebben we op een andere manier samengewerkt.

En door één van hen hebben we ons echt altijd gesteund en speciaal gevoeld. Hoe vaak deze moeder ons niet openlijk heeft verteld hoe blij ze met ons was, wat een mooie school we aan het neerzetten zijn en wat een goede keus de overstap voor haar kind naar deze school is geweest. Echt hartverwarmend dat was het en dat is het. Zo ook vandaag als ze met een tasje met bloemen, lekkers en een kaart in gesloten envelop naar me toe komt en me voor de laatste keer, ook met tranen in haar ogen aankijkt. We mogen geen handen schudden, geen omhelzing anders hadden we dat zeker gedaan.

“Ik ga het voor de laatste keer zeggen, hoewel je het natuurlijk al lang weet. Ik ben zo blij met jullie, ik heb mijn kind weer terug en ik heb vertrouwen in de toekomst. We gaan het doen samen.” 

Ik pak het presentje aan, bedank haar voor haar vertrouwen en vechtlust en probeer mijn de tranen van ontroering te bedwingen. Dat lukt net, nee dat lukt net niet. Ze had zeker gelijk op één punt; Elles was veranderd en had zich ontpopt tot een betrokken, intelligente verbaal zeer sterke en open leerling die volgend jaar naar de brugklas van het VWO zou gaan. Blij naar school en ook blij thuis. Het was ooit echt anders geweest. Moeder heeft ons daar meerdere malen over verteld. 

Mijn gedachten gaan terug naar zo’n drie jaar geleden.

We hebben dan onze eerste informatieavond. De eerste presentatie zit erop, de eerste vragen van geïnteresseerde ouders zijn beantwoord. Even is het stil en ik zie dat ze nog niet overtuigd is. Hoe kan het ook. Ik die daar een verhaal staat te vertellen over een onzichtbare school, een onderwijsconcept en een droom voor het onderwijs. Een team van vier gedreven onderwijsprofessionals maar nog geen gebouw, geen lesruimte, geen spullen alleen een visie. Verder is er niets, helemaal niets. Het is mei 2017 als twee dames de informatieavond van de nieuwe school bezoeken. Ze zijn op zoek naar een school voor hun kinderen. Het zijn geen bewoners van de nieuwbouwwijk, het zijn geen mensen die het niet eens zijn met een besluit van de school van oorsprong. Nee, het zijn betrokken ouders die zien dat hun kinderen niet gelukkig zijn, weten dat onderwijs en plezier in leren niet alleen belangrijk zijn voor het welbevinden van hun kinderen maar ook nodig zijn om voldoende kennis en vaardigheden te verkrijgen. 

Als iedereen de zaal al heeft verlaten en twee andere geïnteresseerde ouders apart aan een tafel zitten te praten met één van de leerkrachten, staat de moeder van E. te wachten. Duidelijk te wachten op mij, tot ik uitgepraat ben, op zoek naar antwoorden op haar vragen. Maar ook omdat ze wil vertellen over haar kind, haar intelligente ooit zo nieuwsgierige dochter. Over al haar kwaliteiten maar ook over de manier waarop ze nu naar school gaat. Ze wil weten hoe de lesdagen eruit zien en of wij het anders gaan doen. Anders omdat ze graag wil dat haar dochter weer gaat ‘stralen’. Ik vertel en probeer haar vragen te beantwoorden. “Ja het zal anders zijn”, eindig ik. “Een kleine startende school met thematisch onderwijs, veel aandacht voor rekenen en taal maar ook ruimte voor eigen interesses en onderzoeksvragen. Maar ook ik ga niet garanderen dat Elles hier haar plek gaat vinden. Ze is voor mij een ‘papieren’ kind door alleen jouw beschrijving. Ik ken haar niet. Ik weet alleen hoe wij graag naar kinderen kijken, kinderen leren leren en met hen aan het werk gaan. Als moeder zal je een keus moeten maken op basis van wat je gezien en gehoord hebt vanavond. Heb je daar voldoende vertrouwen in? In de mensen die hier gaan werken? Zou het goed zijn om in een kleine groep te starten met jaargroepen door elkaar? Spreekt onze visie je aan? Ons pedagogisch concept? Maar misschien ook belangrijk, wil je onderwijspionier zijn? Want we starten net, er zullen dingen fout gaan, alles moet nog ontwikkeld  worden en er zijn onzekerheden qua huisvesting en faciliteiten. We praten nog even verder, nemen vervolgens afscheid en een maand later krijg ik een mail met de aanmelding in mijn mailbox. Ze hebben er zin in! Mooi. Wij ook.

En het ging goed en het was een succes.

Elles klaarde op en kreeg weer zin in school. Ze kwam weer goed tot leren en werd gemotiveerd en uitgedaagd om nieuwe dingen te doen. Of juist te laten zien wat haar bezighield. De overstap was een succes. Ik zag dit en ervaarde dit zeker het eerste jaar waar ik op de vrijdag haar juf mocht zijn.

En nu schreef  moeder aan ons, na maanden onderwijs op afstand te hebben gehad voor en met haar dochter door de Corona Crisis. Een bedankbrief voor de  leerkracht en voor mij. En ze start haar schrijven met een stukje uit de mail naar de school van herkomst. Haar motivatie om voor een andere school te kiezen. Het raakt me. Elles staat immers symbool voor een succesverhaal en moeder voor de steun, drie jaar lang op afstand, maar heel dichtbij. Elles was het echt kwijt, zo blijkt.

“Zoals je weet interesseren resultaten of prestaties me niets, maar waar ik wel buikpijn van krijg is dat ik nog steeds een kind thuis het dat elke dag vraagt of ze niet naar school hoeft. En voor haar ogenschijnlijk geen probleem maar voor mij net zo erg, op een diepere laag zie dat ze op school haar nieuwsgierigheid en weetgierigheid al grotendeels is verloren. Dit staat in schril contrast met haar interesse en energie (en de prima capaciteiten om zich te concentreren) thuis.” 

Ik slik, lees verder en ben diep onder de indruk van de laatste alinea.

“Afijn, ik vermoed dat jullie geen zin hebben om tot middernacht aan het lezen te zijn, dus ik alle opborrelende voorbeelden verder laten voor wat ze zijn. Duidelijk is dat de filosofie en opzet van de school, de aanpak in de klas en de manier van kijken naar kinderen ervoor gezorgd heeft dat Elles niet alleen (voor het eerst) een hele leuke schooltijd heeft gehad, maar ook enorm is gegroeid, steviger is geworden, veel over zichzelf heeft geleerd en een vollediger mens is geworden. Voor mij als moeder is er niets mooiers dan vertrouwen te kunnen hebben in de ontwikkeling van Elles en te ervaren dat school zelfs een hele waardevolle aanvulling kan zijn op mijn opvoeding: dingen die bij mij vatbaar zijn voor verbetering heeft ze bij jullie kunnen krijgen. Met oprecht enorm dankbaar,  overdrijf ik dus geen woord.

Bedankt voor al het moois en goeds.
Mocht ik ooit iets terug kunnen doen: let me know.

Ik zal jullie missen.
Liefs L.”

Ik ben er stil van en blijf stil.

Ik ben moe, moe van de afgelopen maanden thuiswerken, onderwijs op afstand, de emoties en onzekerheden. Maar dit doet me zo goed. We deden het samen. Een dikke pluim voor de leerkracht. Wat een compliment. En ik, ik mocht mijn eigen bescheiden aandeel leveren, Ik hoef even helemaal niets te zeggen, alleen zijn met mijn gedachten.

Dank je wel. 
Karin Donkers
Schoolleider/leraar

*de naam van de leerling is om privacyredenen veranderd