2020 is het jaar waarin ik volwassen werd denk ik. 50 was ik al, maar pas in dit jaar gingen mijn ogen, geheel tegen mijn wens, open.
In een Tjipcast[1] sprak professor de Rooy over de ‘stalen ring’ van het middenveld en ineens viel alles op zijn plek. Ik ken het glazen plafond, het Ol’Boys Network, de kruiwagens, het ‘ons kent ons’, de pan spaghetti met mosselen en het spel en de knikkers maar onderliggend, dacht ik, stond als een stevig fundament onder onze democratie het fundament van de meritocratie.
Dacht ik. Op zich niet vreemd. Ik ben al een tijdje zo’n docentachtige en als er één soort te verzinnen is dat gelooft in de meritocratie dan is het het mijne. Stelt u zich mijn pijn even voor. De democratie was al opgeblazen, nu de meritocratie ook nog…
Mijn onderbewuste ik wist het al. Toen ik een oud-leerling onlangs adviseerde tegen een carrière in de politiek omdat ik hem daar veel te eerlijk voor vond had ik even door moeten denken. Maar ik wilde er niet aan.
Ik had genoeg signalen gekregen hoor, de benoeming van Sander Dekker op Onderwijs was een rooie vlag geweest destijds, maar die had ik gewoon op VVD armpje drukken gegooid. De benoeming van een oningeschreven pabo stagiair als Aanjager Lerarentekort voor OCW vond ik meer een beledigende denkfout dan kwade wil, maar toen van de week een vers gediplomeerde VWO’er werd benoemd bij de VO-raad kon ik niet meer om de Tjipcast heen.
Ik heb diep medelijden met die mensen met een loden ring om hun nek. Zij zijn de slaven van de een en twintigste eeuw. Twentyfirst century skills die je je ergste vijand niet toewenst. De mensen die het Onderwijs beleid in Den Haag bepalen doen dat niet vanwege hun intelligentie en kennis maar vanwege een loodzware ring die om hun nek is geplaatst door mensen die niet tegengesproken wensen te worden en dat dus ook niet worden. Wij valideren dat proces door dit bij iedere verkiezing te ondersteunen met ons stembiljet.
Professor Piet de Rooy heeft de lijntjes aan elkaar geknoopt en ik haat hem daarvoor zoals ik ook de kaakchirurg haat die mij martelt. Dankbaar ben ik pas als de pijn weg is. Voor de kaakchirurg gaat dat sneller dan voor deze professor ben ik bang. Zolang wij stemmen zoals wij stemmen, gehoorzamen aan de geringden en blijven denken dat dit een meritocratie is komt het niet goed. Ik ben duidelijk aan vakantie toe. Misschien dat iemand mij tussen nu en september kan uitleggen dat ik me vergis.
[1] https://tjipcast.nl/onderwijs/een-geschiedenis-van-het-onderwijs-in-nederland-tjipcast-078-met-piet-de-rooy/
Charlotte Goulmy