Wel of niet stoppen…..

Afgelopen jaar heeft voor mij in het teken gestaan van “wat meer rust nemen”, misschien zelfs “wat meer achterover leunen”. Nou ja, voor zover ik dat kan dan hè😉. Ik ben nu 63 jaar en ik “weet nog niet van stoppen”. Ik kan het gewoon ook nog niet. Ik vind het onderwijs nog veel te leuk. Of, zoals een jonge collega van mij (op de borrel bij directeur Peter Janssen vanwege zijn 40-jarig jubileum) tegen mij zei: “Jij moet echt nog niet stoppen, jij hebt nog veel te veel energie”. Daar houd ik mij dus heel erg aan vast, een duidelijk signaal dat ze mij nog “niet ingeslapen vinden”. Heel stiekempjes weet ik dat zelf eigenlijk ook wel😉. 

De afgelopen 10 jaren zijn hectisch voor mij geweest. Dat heeft af en toe zijn tol geëist. Door allerlei omstandigheden steeds maar weer wisselen van duo-partner. Graag was ik fulltime voor de klas gaan staan maar op het moment dat ik de toezegging had, op papier, ging het financieel binnen onze stichting zó slecht dat alles teruggedraaid werd. Dag fulltime baan👋✋️. Daarna begon de stoelendans weer met parttimers.

Samenwerken met een hele nieuwe collega die uiteindelijk door ziekte af moest haken. Helaas dat jaar ook overleed. Dat doet wat met je en ook met je klas. Een invaller naast je die ook op een andere school een halve baan heeft. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor de klas? Bij wie? Juist…Vol goede moed het jaar daarna gestart met een lieve collega die Gr 1-2 als expertise heeft en in onze Gr 5 heel erg haar best deed maar na 6 weken aan zichzelf (heel knap) en aan mij en het MT moest toegeven “dit gaat het niet worden dit jaar”. “Dit is niet goed voor de groep, ik trek het niet, de klik met de groep is er niet, voor deze groep moet extra hulp komen”. En toen….ja toen werd het voor mij fulltime de klas overnemen met ondersteuning van Henk en Ingrid van Fides.

Een heel zwaar jaar, waarin zoveel gebeurd is dat ik daar alleen al een boek over kan schrijven. Samen met vele goedwillende ouders, fijne kinderen die hun stinkende best deden om er toch iets van te maken, Fides die hen heel veel leerde en een juf die ervoor ging, heb ik het jaar tot een goed einde kunnen brengen. Daarna 5 weken vakantie nodig gehad om mijzelf weer op te laden. Dan komt er in de vakantie een bericht binnen dat wij een kindje in de klas krijgen waarbij voor de 2de keer leukemie is geconstateerd. Het wordt weer een heftig jaar want ook dat doet veel met een leerkracht. Ik schreef er al eerder een onderwijsmoment over dus ga er hier niet over uitweiden.

Twee jaar van redelijke rust volgen met een lieve, jonge collega. Tot zij 2 jaar geleden ook met grote vermoeidheidsverschijnselen uitviel. Denkende aan de ziekte van Lyme bleek het een burn-out te zijn. En weer werkte ik dat hele schooljaar met heel veel invallers. Ook het jaar daarna, vorig jaar dus, begonnen met invalster nummer 5. Jong, onervaren, drukke bewerkelijke groep en vul het maar in…. Dan is daar ook het ongeluk met de stint. Onze school is voorgoed “een andere school geworden”. We dragen het altijd met ons mee, onderdeel van ons en iedereen die aan onze school verbonden is. Maar eindelijk in november is daar dan mijn nieuwe en huidige collega Isabel.

En toen dacht ik, oké Irna, en nu wat rustiger aan. Laat het af en toe maar eens aan de ander over. Maar tjonge, dat is best moeilijk als je nog vol energie zit. Als je je bezig wilt houden met bv programmeren, omdat je de kids daar graag kennis mee wilt laten maken. Beebot, Bomberbot, Osmo Coding. Alles zou ik graag voorbij willen laten komen, dat lukt niet altijd, proberen doe ik het wel. Veel naar buiten met de kinderen, spellinglessen kun je ook heel goed buiten geven. Zweeds renspel buiten, de kids vinden geweldig. 

Het opstarten van IPC op onze school, een hele uitdaging. Ik ga die uitdaging echter erg graag aan. Goed voorbereiden, veel mensen kennen en zien hoe je ze in kunt zetten en dan merken dat dat de sleutel is tot succes. We gaan ervoor. “Irna, het liep weer als een tierelier”. Het zijn gevleugelde woorden geworden tussen mij en mijn oud-collega Angelique als we samen weer eens de les IPC op dezelfde manier hadden voorbereid.

Zit het lesgeven in ons DNA? Misschien wel…Aktief zijn als er gestaakt moet worden, omdat je vindt dat er dingen in het onderwijs niet goed gaan. Je team via de informatieve app op de hoogte houden, ze horen nl te weten wat er speelt in onderwijsland en dat je je zorgen maakt over de toekomst van al die kinderen die niet het onderwijs krijgen dat ze verdienen…

Dus…stoppen….? Nee, ik kan het nog niet. De energie die ik haal uit de kinderen, uit het bezig zijn met dit mooie vak, de kids nieuwsgierig maken, begeleiden naar de toekomst toe, mooier is er niet voor mij. Dus ga ik vol energie het nieuwe jaar 2020 in en hoop dat het mij gegeven is het nog een tijdje vol te mogen houden. 

Irna Mulder,Gr 5 De Korenaer.