Ik verveelde mij. Ik verveelde mij gigantisch op mijn werk. En dat terwijl ik toch een hele bijzondere, uitdagende en spannende baan had. Ja…had. Ik was namelijk 23 jaar en 1 maand onderwijsconsulent voor Woonwagen- , Roma- , en Sintikinderen 0-12 jaar in Groningen. Woonwagenkinderen, Romakinderen, Sintikinderen….in Nederland, zijn die er dan nog, ik hoor je het bijna denken. Ja, die bestaan en ja daar werkte ik de afgelopen 27 jaar mee samen. Eerst als leerkracht op de woonwagencentrumschool De Tazelaar, later als WRS- onderwijsconsulent. Ik heb de meest mooie, ontroerende, spannende, enge en onverwachte dingen meegemaakt. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Ik beschrijf nu echter mijn (Onder) Wijsmoment …..:
Ik verveelde mij. Al een flinke tijd. Begrijp mij goed: ik had het wel druk op mijn werk, maar ik verveelde mij, te weinig het verschil maken en te makkelijk. Soms zat ik vingertrommelend achter mijn computer. Of slofte ik op mijn hakjes naar ‘mijn’ basisschool, waar 86 % van de WRS-kinderen heen gaat. Ook dwaalden soms mijn gedachten af, als ik op wagenbezoek was. Ik ergerde mij ook, vooral aan mijzelf. Ik moet iets anders erbij….
Ik koos voor de veilige weg. Ik besprak met mijn manager, 2 praktijkbegeleiders en een programmamaker, wat ik erbij kon doen. Ik had immers tijd en ruimte. En ook een beetje geluk, want ik mocht een aantal taken van een collega overnemen. De gesprekken leverden vele ideeën op, helaas ging mijn hart er niet sneller van kloppen. De ideeën stonden te veraf van kinderen, ouders, ondersteuning bieden en onderwijs … en daar ligt mijn hart. Ik weet nog precies, het kantelpunt….
Een ambitieuze jongedame had subsidie gekregen voor een prachtig project met WRS-pubers. En ik dacht….dat wordt niks. En terwijl ik dat dacht, dacht ik ook: ’gadver, ik word een zuur wijf’. Kort daarna gebeurde er iets, wat mij raakte op een negatieve manier. Wat, is niet van belang, maar ik kreeg een naar smaakje. Dat was het kantelpunt, waarop ik dacht….ik moet niet iets erbij, ik moet iets anders! Ik moet iets anders….!
Ik koos daarna voor minder veilig en dacht: wat nou, als ik mij ga omscholen? Nee, niet meer terug naar onderwijs, die tijd heb ik gehad en bovendien past dat niet meer. Echt iets anders. Ik ging mij oriënteren, voerde een aantal gesprekken en had mijn plan klaar. Ik zou mij om laten scholen tot maatschappelijk werker, of zoals het nu heet: social worker. Ik wou echter met één iemand nog even sparren, want heel heel diep in mijn lijf was er lichte aarzeling. Ik maakte een afspraak met mijn vorige manager Miriam. Zij kent mij goed en wist precies wat mijn wonderlijke werk inhield. Ik bereidde mijn gesprek goed voor, want een gesprek met Miriam verloopt altijd anders. En terwijl ik alles op papier zette, kwam daar via de mail een vacature voorbij. Ik las het en was direct geïnteresseerd. Met het zweet in mijn handen klikte ik achtergrondinformatie aan en zocht ik het één en ander uit. Een hele andere baan in een hele ander wijk…zou ik dat durven? Ik kan kort zijn over mijn gesprek over omscholen met Miriam. Ze liet mij rustig uitpraten en zei toen: ‘…niet doen…. past niet bij jou!’ (Uiteraard hebben we toen uitgebreid gesproken ‘waarom niet’ en klopte mijn gevoel.) ‘En dit dan…’, zei ik en liet de vacature zien. ‘Dit past helemaal bij jou’, zei ze toen. En ongevraagd gaf zij mij ook nog een tip. Om niet zo bescheiden te zijn over mijn ervaringen en kennis tijdens het sollicitatiegesprek. Over het vervolg kan ik kort zijn. Ik schreef een mail: zo gaat dat nu. (Mijn vorige sollicitatiebrief was nog handgeschreven.)
Ik had een gesprek op die ene warme dag, toen het 37 graden was, slechts 2 mensen op mijn werk wisten ervan en ja, ik was iets minder bescheiden. Na het gesprek stond ik even uit te puffen aan de rand van een vijver. Een stokoud dametje liet haar stokoude hondje uit en we raakten direct in gesprek. Een wat jongere man en dito hond sloten al snel aan en we hadden een zeer geanimeerd gesprek. Deze buurt en deze mensen, dat voelt wel goed, dacht ik toen. Ik werd het en was erg blij, maar ook wat verdrietig. Want ik ging afscheid nemen van ‘mijn’ WRS-ouders en kinderen, van ‘mijn’ wijk, van ‘mijn’ basisschool en van ‘mijn’ WIJ-team.
En juist toen, hè….kregen we eindelijk toestemming en geld van het Ministerie van Onderwijs om een vervolgfilm over ons bijzondere werk te maken. Op mijn eigen manier nam ik afscheid, dus niet in een fancy kroeg in Groningen, maar gewoon op mijn werk, in onze vergaderzaal. En een beetje met stille trom verliet ik ‘mijn’ ouders,’mijn’basisschool en ‘mijn’ wijk. Op mijn manier…want anders kwam ik om in mijn verdriet en tranen, ik, die altijd had gedacht deze baan tot mijn pensioen te doen. Op mijn advies werd er in Groningen geen nieuwe WRS-consulent 0-12 jaar aangesteld. Ik was klaar met mijn werk. D.w.z. waar ik altijd hard voor gestreden heb, was namelijk bereikt : integratie en normalisatie, van beide kanten. Geen apart iemand meer, die de brug is tussen de WRS-oudersen kinderen, onderwijs en hulpverlening. Gewoon ‘hup, ook die bijzondere wijk in Groningen ingaan en je werk doen. ’En ook ‘hup in je wagen een WIJ-collega ontvangen en in gesprek gaan, ook zonder mij.’ Het gaat tot nu toe helemaal prima. En ik….
Ik geniet van vele, hele nieuwe, andere ouders en culturen. Ik verveel me geen moment. Ik leer en ontmoet vele nieuwe mensen en begin mijn plekje te vinden bij een nieuw WIJ-team. Mijn baan is voor een jaar, maar stiekem hoop ik, dat ik wat langer mag blijven.
Benieuwd naar mij en mijn vorige werk kijk dan: https://www.youtube.com/watch?v=m-hyLkg2K84
Hester van der Paauw
Coördinator Opvoeden en Opgroeien WIJ Korrewegwijk.
Foto van één van de oudste woonwagens van Dhr. Bartels, hier op de foto.
Dhr Bartels leeft niet meer en de wagen staan niet meer op het woonwagenkamp De Kring.
Knap meid, je functie overbodig gemaakt, er zijn er niet veel die dat kunnen zeggen, dan ben je pas echt geslaagd. Het boek( dat er zou moeten komen) van jouw werk en misschien eerder jullie werk zou verplichte kost moeten worden voor aanstaande hulpverleners