Gisteren keek ik een uurtje mee bij Agora 10-15 in Groesbeek.
Er was veel moois te zien.
Soms had ik even twijfel maar ik werd voornamelijk verrast.
Ik zag leerlingen aan het werk en ook niet. Tenminste zo leek het.
Eén jongen stond achter zijn stoel en was met zijn gedachtes overduidelijk ergens anders dan in het klaslokaal. Ik vroeg wat hij deed. Lachend liet hij zijn planning voor de maandag zien: Rust en gym. ‘En de rest van de week doe ik andere dingen’ zei hij.
En zo stond het ook op zijn planning.
Even later kwam hij naar me toe met de vraag of ik wist hoeveel jaren 3562 dagen zijn. Dit had hij namelijk nodig voor zijn animatiefilm die hij aan het maken is. Eigenlijk moest het een speelfilm worden, maar acteurs zijn duur en hoe kom je een gevangenis in om te filmen? Daarom animatie, dat was voor nu wel haalbaar.
Waarna hij met rust verder de maandagochtend in ging.
Mijn eigen zoon vroeg of ik hem wilde helpen lijdende zinnen bedrijvend te maken. Samen zochten we het uit, waarna hij me wegstuurde omdat hij het nu wel zelf kon.
Mijn zoon, die op zijn vorige school niks meer wilde leren.
Er zat een meisje ijverig een, samen met haar coach geschreven brief aan de manege, digitaal te maken. Zonder schrijffouten leek haar missie, want ze vroeg geregeld hoe je de woorden nou precies schreef. Een lange zorgvuldige brief, omdat die aan iemand leuks geschreven mag worden.
Er was nog meer moois.Een pitch voor meer steppen op het schoolplein en discussie over de surprise. Een jongen stond ondersteboven op een bank en er waren druk in gesprek zijnde coaches.
Er zat ook een doodongelukkig ogende jongen die een dagje mee kwam lopen.
Hij wilde niks. Tenminste zo leek het.
Hij deed niet mee en kwam niet in de kring.
Norsig bleef hij op de vensterbank. Totdat zijn nieuwsgierigheid werd gewekt en hij toch twee stoelen dichterbij kwam zitten.
Achter in het lokaal zat een blond meisje bijna in haar telefoon.
De coach vond er wat van. Ze probeerde zonder oordeel en zo nieuwsgierig mogelijk het gesprek aan te gaan. Het meisje bleek ‘research’ te doen. Die ochtend was ze wakker geworden met lastige vragen in haar hoofd over massa en het gewicht van de aarde en wie dan bedacht had hoe je het gewicht van de aarde kunt meten.
Er was veel moois te zien vandaag.
Volgens mij was het vooral motivatie.
Saskia Mink