Mijn onderwijsmoment van 2019 was afgelopen maandagavond, vrij laat. Ik kreeg een whatsapp bericht van een leerling van 14 jaar geleden met wie ik altijd contact heb gehouden.
Hij was net geland, terug in Nederland, na een wereldreis van 6 maanden. Ik zag een stralende foto van een bruin zelfverzekerd en gelukzalige man. Duidelijk moe en toe aan een bad, nieuwe schoenen en een dikkere jas, maar glanzend gelukkig.
Vijftien jaar geleden werd hij mijn mentorkind en veertien jaar geleden zei ik op zijn diploma-uitreiking dat ik voor altijd zijn mentor zou blijven en dat meende ik. Toen hij in Zuid-Amerika bibberend boven emmers hing bleef ik op de hoogte maar ook kreeg ik regelmatig foto’s van bergen op verschillende continenten.
Toen hij mijn leerling werd had hij last van paniekaanvallen, nachtmerries en destructieve ouders. Hij kon niet met het Openbaar Vervoer, dit was verlammend want hij woonde op een onmogelijke plek zonder auto. Dus OV was een prioriteit. We hebben samen getreind en gebust tot het ging, eerst de kortst mogelijke afstand, later de langst mogelijke. De eerste keer had ik het bijna zelf opgegeven, vervoer is uiteindelijk niet van levensbelang en dit was te veel stress. Maar met een koptelefoon met lekkere muziek, een tablet met Tetris, een fles water, aan de arm en met de belofte dat we op ieder station tussendoor konden uitstappen werd het langzaam acceptabel.
De wereld werd een beetje groter en hij kreeg de smaak te pakken. Om de paar maanden een vliegreis die hij ondernam met een vriendin. Eerst een korte vliegreis en razendsnel langere en langere… hij sprak erover alsof het saai was. Reizen stelde niks meer voor. Ik vroeg wel eens naar het contrast tussen hoe het eerst was en hoe later. Dan keek hij me wazig aan. Heel vaag wist hij zich te herinneren dat hij er vroeger bang voor was geweest. Dat voelde dan als een vorig leven. Die paniek hoorde niet meer bij hem. Ik begin er dus nooit meer over maar toen ik maandag die foto zag, na zijn wereldreis, moest ik wel even denken aan onze eerste treinreis, die toen toch al snel 3 minuten duurde, en die ook voor mij voelde als 30 jaar… dat die drie minuten het toen waard waren wist ik wel, maar dat hij nu, als grote kerel, een wereldreis op zijn naam heeft staan had ik toen nooit kunnen bevroeden.
Charlotte Goulmy
