Mijn mooiste onderwijsmoment van het afgelopen jaar is er één die me lang bij zal blijven. Het eerste deel van dit jaar was ik volop aan het re-integreren. Druk bezig om weer les te kunnen geven. Ik draaide de klas wel maar doordat ik al bijna een jaar ziek was geweest deed ik dit op de automatische piloot. Ik miste mijn oude gedreven ik, die genoot van haar werk. Nooit gedacht dat ik over mijn beroep zou gaan twijfelen. Ook ik begon mezelf vragen te stellen als; is dit beroep nog wel iets voor mij? Waar is dat vuur dat ik heb voor mijn werk, moet ik misschien voor een ander leerjaar gaan of misschien wel voor een andere school? Tot die dag in de winter.
Het begon te sneeuwen. Eerst heel licht maar net na de ochtendpauzes begon het echt door te sneeuwen. Alle kleuters stonden steeds naar buiten te kijken, naar de wereld die steeds witter werd. En ik ben dol op pasgevallen sneeuw. Ik houd van sneeuw. De wereld wordt in mijn ogen even magisch. Alles onder een witte deken. Ik wil dan naar buiten, heerlijk spelen in de sneeuw.
Omdat het thema winter was, stond de slee van mijn dochter in de klas. Wees gerust ze heeft er twee. Ze speelt alleen maar met de houten slee en de andere mocht voor het thema mee naar school dus geen nood mijn dochter is niets te kort gekomen.
Ik vroeg aan de kinderen die ook heel graag naar buiten wilden, wie heeft er weleens op een slee gezeten? Een enkeling stak zijn hand op. Het waren er maar weinig. Dan gaan we snel onze jassen aan doen en naar buiten met de slee. Ik heb in record tijd 20 jassen dichtgemaakt, sjaals goedgedaan, wanten of handschoenen aangetrokken en mutsen opgezet. Normaal moeten ze dat allemaal zelf doen maar ik wilde buiten zijn voor mijn collega. Ik wilde even tijd alleen met mijn klas in de mooie witte sneeuw. Ik pakte de slee van de thematafel en in een optocht liepen we naar buiten. De slee werd gedragen door een paar kleuters en de rest erachter.
Op de speelplaats zijn heuveltjes met kunstgras, daar lag nu een flinke lading sneeuw op. Ik sprak met de kinderen af dat ik bovenop de heuvel ging staan en dat ze in de rij moesten als ze op de slee wilden. Eenmaal beneden breng je de slee naar boven en dan mag de volgende. Ik sprak af dat iedereen 2 keer mocht. Ik dacht: 40 keer een kind op de slee zetten en een duwtje geven is genoeg voor mijn rug en dan zal de andere klas er wel zijn. Kinderen waren dol enthousiast. Hielden zich netjes aan de regels en genoten intens van hun ritje op de slee. Maar mijn collega was er nog niet, de kinderen wilden nog een keer en mijn rug ging prima. Dus de rij bleef, ik zette ze op de slee, gaf ze een duwtje, stonden beneden op met een grote lach en de slee werd netjes gebracht. Alle kinderen zijn uiteindelijk een keer of 5/6 aan de beurt geweest.
Uiteindelijk kwam mijn collega en begon ik mijn rug toch wel te voelen. Toen zijn ze zelf gaan spelen in de sneeuw.
In dezelfde optocht naar binnen met de slee als heiligdom en de woorden: juf dit was zo leuk, misschien wel het leukste uit mijn leven. Nou vond ik dat wat overdreven maar een kleuter overdrijft graag.
En daar op dat moment was veel twijfel weg. Daar zat het vuur. Ja hier doe ik het voor. Hier maak ik zomaar met iets kleins, het verschil.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Ik werk weer met plezier en geniet weer van het onderwijs dat ik geef. En toen ik vertelde dat in het weekend officieel de winter weer begint vroegen de kleuters: neem je dan je slee weer mee want dat was echt heel leuk juf.
Ilona de Beer van de Ven
