De passie voor onderwijs zit niet in mijn bloed. Althans het is niet genetisch bepaald. In mijn toch vrij grote grootfamilie heeft werkelijk niemand voor het onderwijs gekozen. Broer, zus, ouders, ooms, tantes, neven, nichten en zelfs mijn eigen kinderen kiezen niet voor een beroepscarrière in het mooiste vak ter wereld. Heel even maakte mijn hart een sprongetje toen mijn middelste kind de taallessen aan hoogopgeleide vluchtelingen in Amsterdam ging coördineren, maar nu haar studie aan de AUC erop zit, en ze wederom voor een tussenjaar heeft gekozen, lijkt de combinatie onderwijs en mijn gebroed vooralsnog geen combinatie te zijn.
Als kind, opgroeiend in een woonwijk in Emmen zette ik altijd alle kinderen op een rij en ging er dan voor staan om een spel of iets dergelijks uit te leggen. Niet dat mijn geheugen zo goed is dat ik me alles herinner, nee er zijn foto ‘s van. Het was niet het enige dat ik graag deed. Ik had een nog grotere passie en dat waren beesten. Ik zocht beestjes, verzamelde potten, creëerde een mooie leefomgeving van het spul dat ik om mijn heen vond. En iedereen mocht komen kijken. Ik wist al vroeg dat ik dierenarts wou worden. Een hond kregen we pas later, maar Pukki en Polli dat waren mijn eerste huisdieren. Respectievelijk een kat en een konijn. Ik had een band met ze. Uren zat ik voor het hok van Polli te kletsen en ik vertrouwde haar alles toe. Zij was mijn zogenaamde furrydagboek. Helaas stierf ze toen ik een week met school naar Sheffield ging. Zou ze me hebben gemist?
Mijn liefde voor dieren was en is nog steeds groot, met biologie in het pakket op het VWO, was ik hard op weg om mijn droom te verwezenlijken, waar ik geen rekening mee had gehouden is mijn aanleg om flauw te vallen. Het ontleden van kikkers, het onderzoeken van bloedplasma, alleen al de een tekening van hersenen deden me duizelen…
Geen dierenarts dus. Wat dan wel? Ook een hobby van me was tekenen en creatief bezig zijn. Ik wou tekenleraar worden. Niet na de middelbare school naar de HEAO waar iedereen me schijnbaar heen wou hebben, want economische vakken lagen me wel (het leuke is dat mijn kinderen daar WEL hun toekomst van maken met een MASTER Finance en een MASTER statistiek) Mijn interesse in andere talen en culturen deed me doen besluiten dat ik naast TEKENEN ook het vak NEDERLANDS wou doen op de lerarenopleiding, Ik dacht veel na over hoe ik de wereld wou verbeteren en een van die gedachten is en was altijd: Als mensen goed de taal leren van het land waarin ze leven , er minder discriminatie en ongelijkheid zal zijn. Als men elkaars taal spreekt, is er minder reden tot angst. Communicatie als sleutel tegen ongelijkheid…….maar ik werd uitgeloot…
Ik stond nummer vier op de wachtlijst en afwachten op het lot is niet wat ik doorgaans doe, nu niet en toen niet dus ik besloot naar de Pedagogische Academie te gaan. Ik vond het stagelopen leuk , maar de opleiding zelf heb ik niet als byzonder nuttig en er toe doen , ervaren . Ik vond blokfluiten, het kleien van theepotten en het uitbeelden van een mammoet nou niet bepaald een uitdaging. Blokfluiten kon ik al. Toen ik veel en veel later Karin Winters ontmoette op twitter, ben ik gaan bloggen en mijn eerste blog ging over de (onderwijs-)tijd tot mijn 38e. http://petraholstein.nl/van-nul-tot-achtendertig/
Wat in mijn hele onderwijs carrière steeds terugkomt is dat ik alle vakken wel kan en wil geven. Nederlands, NT2, NT1, burgerschap, geschiedenis aan een dove HAVO-klas, zelfs sportlessen aan AKA-leerlingen en ICT aan MBO4 ter vervanging van een zieke collega. Sociale vaardigheidstrainingen aan het personeel van de praktijkschool en heel veel workshops digitale vaardigheden aan collega’s. Ieder schooljaar is voor mij een nieuwe uitdaging en wordt het te saai, dan leg ik de lat wat hoger en geef ik bijvoorbeeld een half jaar lang projecten aan HTV-studenten of volg ik de opleiding MediaCoach.
Ik voel me bevoorrecht dat het ook allemaal kan en mag.
Toch is mijn passie niet het onderwijs an sich. Mijn passie uit zich in het feit dat ik mensen naar een hoger plan wil krijgen, in de actiestand wil zetten. Ik wil ze leren kansen te zien en te benutten. Zo liepen mijn MBO2 studenten al live streamend door school met de apps Periscope en Meerkat in dezelfde week dat die apps waren gelanceerd. Het zelfvertrouwen vergroten van mijn studenten is voor mij ook elk jaar een uitdaging. Hoe gaaf is het als je met MBO2 meedoet aan de “Hour of Code” gepromoot destijds door Barak Obama. Studenten zijn trots op zichzelf dat ze een klein beetje AngryBirds kunnen programmeren. Ondertussen waren ze ook bezig geweest met concentratie, samenwerken en trots zijn op zichzelf en elkaar. Hoe mooi is het als tijdens een les iemand opeens ontdekt dat hij of zij over een bepaald talent beschikt… Mensen het gevoel geven dat ze iets waard zijn, ze enthousiast maken om zonder schroom van de geijkte paden af te durven gaan. Studenten in een growth mindset krijgen. De wereld een beetje beter maken en zij die het niet zo hebben getroffen als ik of mijn kinderen, een stukje op weg helpen en ondersteunen. DAT is mijn passie.
En toen brak ik mijn enkel begin dit jaar.
Opeens had ik veel tijd om over dingen na te denken. Nadenken over de laatste 10 jaar tot mijn pensioen. Zal ik een Poezenhotel beginnen of toch een DayCare voor honden of als zelfstandige Creatieve Workshops geven?
Wie zal het zeggen. Het zaadje is geplant.
Petra Holstein, docent MBO, MediaCoach, I-Coach