Onderwijs… ik probeer er al mijn hele leven aan te ontsnappen. Dat valt niet mee. Ik ben een gevalletje met de paplepel. Vader, moeder. Schoolmeester, lerarenopleider, decaan, kleuterleidster. Verhalen aan de eettafel, het magazine van de bond in de krantenbak, maar vooral hun voorleven van lol in leren hebben.
Echt, ik heb er alles aan gedaan. Zoals journalistiek proberen te gaan studeren. Drie jaar achter elkaar werd ik uitgeloot. Ondertussen deed ik een alternatieve studie, de lerarenopleiding Nederlands en Engels. Twee talen en een jeukende pen: daar moet je toch wat mee kunnen? Het bijbaantje: bijles Engels geven aan een scholier. Jolly good!
Ik ging de communicatie in. Op een school. Een blauwe periode gaf ik zelfs ‘voor het eggie’ les. Ik was ineens docent ‘Taal en communicatie’. Mijn studenten waren koks, timmermannen en rockmuzikanten. Ik leerde over hun werelden en leerde hen het verhaal van het kofschip en hoe je kennis kunt overbrengen, zodat zij docent konden worden. Gaaf! Maar het schrijven bleef lonken. Dus werd ik zelfstandig journalist. En schreef binnen de kortste keren… over onderwijs. Tijdschriften, boeken, vele blogs. Ik verzorgde trainingen over creatief denken en de digitale wereld. Of ik ook eens een bijeenkomst voor een onderwijsteam wilde doen. Tuurlijk!
Vier jaar geleden werd ik onderwijsadviseur. Ik twijfelde. Wat moest ik nou vertellen aan professionals die dagelijks met twee poten in de klei kinderen en jongeren iets proberen te leren? Ik dacht aan mijn ouders: hoe je lol in leren kunt voorleven, kunt werken vanuit je interessen. Die fascinatie voor de digitale wereld had en heb ik. Kijk eens wat er allemaal kan, maar ook: wat voor toekomst willen we met en voor de volgende generatie? Leraren deelgenoot maken van die fascinatie, met ze filosoferen, maar ook: samen concrete én creatieve aanpakken voor in de klas bedenken. Prachtig!
Op dit moment begeleid ik schoolteams daarnaast vooral met het implementeren van de didactiek van ‘onderzoekend leren met regie’. Een zekere passie voor onderwijs valt langzamerhand niet meer te ontkennen. Want dit is voor mij congruentie in optima forma. Mijn vragen, die van leraren, die van leerlingen als vertrekpunt met telkens weer weetgierigheid als katalysator voor leren. Zelf dingen uitvogelen, leraren ondersteunen dat nog beter te doen, zodat zijn op hun beurt leerlingen daarbij kunnen ondersteunen. Enthousiast vertellen over wat je geleerd hebt: ik doe het, nodig leraren uit het meer te doen en hun leerlingen vaker uit te nodigen het te doen. Onderzoekend leren is je samen oriënteren op onze wereld, van het alledaagse tot de grote uitdagingen waar we als mensheid voor staan. Echt willen weten, niet per se om het weten, maar vooral ook genieten van de nieuwe vragen die dat oplevert. Nooit stoppen met ‘waarom?’ te zeggen. Heerlijk!
Ik geef het toe, ik ben een ‘lousy’ Houdini. Maar ondertussen hoef ik niet meer zo nodig te ontsnappen. Als onderwijs mijn lol in leren is, neem ik die paplepels graag voor lief. Maar ik houd niet zo van een groot woord als passie. Maak er maar goesting van. Goesting in leren, dat is het. Bedankt, pa en ma!
Erno Mijland