Mijn passie voor onderwijs…..

‘Later wil ik juf worden!’ een uitspraak die ik nooit zal hebben uitgesproken. Ik wist namelijk niet wat ik wilde!

Mijn schoolloopbaan was niet echt heel erg leuk. Volgens mijn CITO-uitslag zou ik makkelijk HAVO of VWO aan moeten kunnen, ik wist alleen niet zo goed hoe ik het moest doen en dus deed ik maar niets. HAVO/VWO brugklas 1 werd nog eens overgedaan en na HAVO 2 stapte ik over naar MAVO 3 om vervolgens toch weer na mijn examen naar de HAVO te gaan, hoefde ik nog niet te kiezen.

Uiteindelijk moest ik toch echt wel gaan kiezen en op mijn lijstje stonden zeer veel verschillende opties: civiele techniek, fysiotherapie, en communicatie bijvoorbeeld. Vanwege de liefde keek ik voornamelijk naar studies in Eindhoven en schreef ik me in voor de studie communicatie. Het bleef alleen bij aanmelden want een te laag cijfer voor wiskunde op mijn examen zorgde ervoor dat ik niet aangenomen werd. Dan maar iets anders…als het maar in Eindhoven was…..Personeel & Arbeid werd het. Dat heb ik 5 weken volgehouden….ik zie mezelf nog zitten in een bomvolle college zaal. Niets voor mij die massa, ik kon me niet concentreren op de inhoud.

Die zomer had ik kennis gemaakt met het begeleiden van kinderen tijdens ponykamp, best leuk eigenlijk om kinderen iets te leren en plezier te hebben tijdens een intensieve week. Misschien is het wel iets voor mij om met kinderen te werken.

Ik stapte dus over van Eindhoven naar de lerarenopleiding in Tilburg. 5 weken achterstand was lastig inhalen dus ik besloot voor 1 februari te stoppen en het later nog eens te proberen.

Niet studeren wil zeggen dat er tijd vrij is om flink de handen uit de mouwen te steken. Dat deed ik in de kroeg in Tilburg, super leuk maar matcht niet zo fijn met het starten van een nieuwe opleiding. ’s Nachts tot 4 uur half 5 werken maakte dat ik niet echt fris en fruitig in de schoolbanken zat. Het was ook wel een beetje saai in vergelijking met het biertjes tappen achter de bar. Tot dat daar de stage was. 6 weken meelopen op een middelbare school samen met een medestudent. Erg leerzaam! Ik werd enthousiast en volgde mijn gevoel, dat sloot helaas niet helemaal aan bij het strakke stageboek vol met opdrachten dus ik haalde mijn stage niet. Nou doei dan maar! Ik besloot weer te stoppen en dan maar een carrière in de horeca op te bouwen. Anderhalf jaar had ik nodig om tot de conclusie te komen dat het leuk is in de kroeg maar ook behoorlijk slopend. Werken met kinderen sprak me nog steeds aan. Ik besloot me in te schrijven op de PABO in Den Bosch, die was wat kleinschaliger dan die in Tilburg. Starten met de PABO werd ook stoppen in de kroeg. Nu eerst maar eens een opleiding afmaken.

Ik heb er mijn tanden ingezet, ben mezelf enorm tegen gekomen in de opleiding waarbij toch ook wel veel samengewerkt moest worden. Afhankelijk zijn van anderen (die liever op het terras zaten) vond ik moeilijk. Het leren ging me wel steeds beter af en de stages waren echt heel leuk! Vol enthousiasme was ik bezig met het voorbereiden van mijn lessen en ik genoot als de leerlingen met plezier in mijn les zaten en we samen leerde. Daar is geloof ik het vlammetje aangestoken.

Het vlammetje werd groter toen ik na de PABO en mijn eerste jaar werken begon op mijn huidige school. Een onderbouw school voor het VMBO voor leerlingen die geholpen zijn met extra ondersteuning. Veel leerlingen met dyslexie, autisme en ADHD of in een combinatie volgen bij ons op school onderwijs. Leerlingen die in het PO leerachterstanden hebben opgelopen, die de minste waren, de drukste of soms gewoon niet naar school konden. Ik zie ze opbloeien bij ons op school in een kleine veilige setting. Het vlammetje wordt steeds sterker!

Technologie deed zijn intrede in mijn lokaal, een jaar over 10 geleden. Het heeft me veel gebracht: ik beleef plezier aan het ontwikkelen van lessen met behulp van technologie (niet als doel maar als middel) en merk in de klas dat het ook plezier bij de leerlingen brengt. Het vlammetje laait op! Dit is mijn passie: onderwijs geven met de inzet van technologie, leerlingen helpen hun digitale vaardigheden vergroten en ook collega’s helpen om zich te ontwikkelen tot docenten die met vertrouwen technologie inzetten tijdens hun lessen.

Een passie doet soms pijn schreef al iemand, ik weet dat het waar is. Ik kom mijn bed uit om goed onderwijs te geven met behulp van de inzet van technologie en deel graag mijn ervaringen. Helaas heb ik regelmatig te maken met weerstand. Weerstand voor mijn aanpak in de klas, weerstand voor de rol van technologie in mijn lessen.

Meer en meer merk ik dat ik geïnteresseerd ben in waar die weerstand vandaan komt, op welke manier leerkrachten en docenten hun beeld vormen ten aanzien van technologie. Had ik nu toch maar wat langer die studie Personeel & Arbeid gedaan, had ik daar misschien wat meer zicht op gekregen.

Rhea Flohr