Toen ik afstudeerde had ik een lange schoolloopbaan achter de rug, langer dan nodig was.
Na de mavo, naar de havo, want ik wilde juffrouw worden. Wat viel die pabo tegen. Niet de opleiding, die was top. Leuke vakken, veel uitdaging. Niet de kinderen, daar deed ik het voor. Maar wat deed mij dan wel stoppen? Eerlijk? Mijn eigen lange schoolloopbaan met mijn eigen problematiek, het onbegrip dat ik toen nog moest verwerken… Alles kwam tijdens de tijd op de Pabo keihard terug.
Maar wat ging ik dan wel doen? Een keuzetest wees uit dat ik van lezen en structuur houd, dus werd het de bibliotheekopleiding en daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Na mijn afstuderen ben ik gaan werken bij een hogeschool en al gauw deed ik meer dan de collectievorming. Ik wilde studenten leren hoe ze moesten zoeken. Gelukkig bleek daar ook behoefte aan te zijn.
Samen met collega’s volgen we 21e eeuwse dingen, ontwikkelden we informatievaardigheden en volgden we didactische cursussen, maar bovenal, ontwikkelde ik mezelf. Een leven lang leren bleek waar te zijn. Bij de volgende hogeschool waar ik ging werken mocht ik al dit geleerde in de praktijk brengen. Daarna mocht ik ook de individuele begeleiding van studenten doen bij het (onder)zoeken.
Tijdens deze begeleidingsmomenten herkende ik vaak in de langstudeerder, mezelf. Mijn advies werd daardoor uitgebreider, persoonlijker. Later hoorde ik dat er op dit moment steeds meer breed aandacht is voor studerende hoogbegaafden en daar heb ik, als hoogbegaafde langstudeerder, een steentje aan mogen bijdragen!
Karin den Broeder
Goed beschreven, was een lange maar leerzame tijd,