Ik moest er erg naar zoeken

Ergens halverwege de jaren negentig gebeurde het. Er ging bij mij voorzichtig een vuurtje aan. Een nieuw vuurtje. Mijn passie voor onderwijs begon naast mijn passie voor de kunsten te groeien, daar op dat moment in de collegezaal van de Academie voor Beeldende Vorming. 

Onderwijskunde heette het vak dat ik daar volgde. Mijn docent was Edith van Montfort. We moesten een presentatie houden. Geen idee meer waarover, maar ik herinner me het gevoel dat ik kreeg tijdens die presentatie nog goed. Ik werd er blij van. Het was spannend om voor de groep te staan, maar ook gaaf. Ik kreeg er een kick van om het verhaal goed te vertellen. 

Een aantal weken later moesten we een andere oefening doen. We moesten onze docent observeren en haar objectief beschrijven. Mijn studiegenoten deden dat anders dan ik. Waar zij het hadden over een vlotte vrouw met een snelle babbel had ik het over een vrouw met halflang haar in een spijkerbroek. Ik dacht dat ik het weer eens niet begrepen had, maar dat was niet zo. Ik bleek juist de enige te zijn die het wel begrepen had. Een bijzonder moment voor mij.

Na mijn academietijd kon ik dat onderwijs met al zijn charmes, die ik inmiddels had ervaren tijdens mijn stages als vakdocent beeldend, niet loslaten. In het Voortgezet Onderwijs waren geen banen en dus ging ik na een tussenjaar studeren aan de Pabo. Het was een hele overgang. Van een vrije zelfstandige studie kwam ik in een behoorlijk strak keurslijf terecht. Mijn medestudenten waren erg braaf en plichtsgetrouw en met veel aanpassingsvermogen haalde ik binnen twee jaar gelukkig mijn diploma. 

Hoe zat het ondertussen met mijn passie, mijn vuurtje? Ik moest er erg naar zoeken. Niet alle stages op de basisscholen leverden dezelfde energie. Af en toe waren er veel twijfels. Pas tijdens mijn eerste baan kreeg ik het gevoel van blijheid en zingeving terug. Niet in het eerste jaar, want dat was bikkelen en overleven. Toen ik inmiddels fulltime een eigen klas draaide maakte ik echt mee hoe mooi het is om kinderen te begeleiden in hun ontwikkeling. 

Om ze net een stapje voor te zijn, om ze uit te dagen, om ze te helpen waar nodig, om ze los te laten als het moet, om ze aan te spreken als ze onhandige keuzes maakten, om een band op te bouwen met hun ouders. Om lange dagen te maken met het knutselen en frutselen aan zelfverzonnen thema’s. Om te ervaren een onderdeel te zijn van een team. Om te merken dat het steeds vaker ging zoals ik het wilde. Mijn mooiste onderwijsjaren volgden. 

Inmiddels ben ik niet meer op één school te vinden. Ik ga ze tegenwoordig allemaal af en voer er gesprekken. Ik stel vragen, spiegel, bied mijn hulp aan, denk mee, beantwoord vragen, bouw een band op met de leraren, de vakdocenten en schoolleiders. Als ik merk dat ik verwarring heb veroorzaakt en ik mensen met vragen en overwegingen achterlaat voel ik weer dat vuurtje, die passie voor onderwijs. Soms zijn de gesprekken een beetje wringend en soms heerlijk bevredigend. Als het er op de scholen een klein beetje mooier van wordt ben ik tevreden. 

Misschien is dit wel dé reden waarom ik in week één van mijn vakantie vrijwillig onderwijsblogs aan het delen ben. Ik vind het gesprek zo belangrijk. De verschillende meningen omarm ik. Onderwijs moet wringen en schuren, plezieren en uitdagen. Soms staan mensen lijnrecht tegenover elkaar en soms zijn ze het eens. Het gesprek erover vormt je. Het maakt je een betere leraar. Daar gaat het voor mij om. Zoals bij de kunsten. Je vindt er iets van en dat mag niet, dat moet! 

Lizette Mijland, eigenaar Onderwijskoppen en adviseur cultuureducatie voor CiST.