Tja, passie voor onderwijs. Eigenlijk geen onderwerp voor mij, ik stond nooit zelf voor de klas en kwam pas na omzwervingen in andere sectoren als bestuurder in primair onderwijs terecht. Hoewel, in al mijn werk ben ik bezig geweest met het leren en ontwikkelen van volwassenen, dat is ook een soort onderwijs, toch?
Die passie voor en interesse in mensen komt ongetwijfeld uit mijn basis. Mijn moeder werkend in de zorg en mijn vader bij de politie. Beiden hadden passievol mensenwerk. Nieuwsgierigheid naar mensen vormde de kern van onze gesprekken aan de keukentafel. Zo ontwikkelde ik mij en kreeg ik passie voor werken met mensen.
Nieuwsgierigheid, tijd en een veilige basis voor mij is dat de kern om tot leren te komen. Een kern waar ik mij tijdens de reizen naar Amerika met groepen collega’s zeer bewust van ben geworden. Volwassenen, maar ook kinderen, kunnen pas tot leren en experimenteren komen als ze zich veilig genoeg voelen. Als begeleider van zo’n groep was dat mijn voornaamste rol, uitdagen om nieuwsgierig te zijn en er zijn als het even tegenzit. Zelfs als je dan om vier uur in de ochtend met een collega door Boston moet wandelen voor een goed gesprek. Leren kost energie, vraagt tijd en maakt onzeker. Ieder jaar weer worden we ons daar tijdens de busreis van vier uur van bewust. De rust en tijd van deze reis leidt tot een enorme verdieping in het leren.
Steeds weer ben ik ben ik me bewust dat leidinggevenden een belangrijke rol hebben bij het creëren van veiligheid, maar ook van het uitdagen tot een stapje meer. Collega’s zetten een stap meer als ze weten dat er een basis is om op terug te vallen. Soms hebben ze een hand in de rug nodig, maar soms ook een uitdaging om net een stapje verder te gaan. Een uitdagend doel of een collega die ergens goed in is kan stimuleren tot verder ontwikkelen. Wat kan ik er heerlijk van genieten als een collega eigen grenzen verlegt en stappen zet die hij of zij eerder niet voor mogelijk had gehouden.
Natuurlijk is dat niet alleen van toepassing op werk. Afgelopen week deed ik samen met mijn tienerzoons een Via Ferrata in de Italiaanse Alpen. Redelijk snel kwamen we bij een lastige klim. Goed gezekerd aan staalkabel probeerde ik een lastig stuk te overwinnen. Het lukte me twee keer niet en ik stond op het punt om op te geven. Toen riep mijn tienerzoon:’ mama, je hebt ons altijd geleerd om niet te snel op te geven. Haal even diep adem en probeer het een derde keer. Ik weet namelijk dat het je gaat lukken’. Deze uitdaging én positiviteit maakte dat het me toch lukte en verder kon klimmen met de heren.
Later, toen ik toch wat hoogtevrees kreeg bleef mijn zoon rustig en zei: ‘ mama, kijk rustig voor je en concentreer je op de volgende stap. Stap voor stap kom je naar boven.’ Al die jaren ervoor had hij van mij en mijn partner het voorbeeld gehad. We hadden hem en zijn broer gemotiveerd steeds weer een stapje verder te zetten. Nu zijn de rollen omgedraaid en kunnen zij voor mij een basis vormen en dagen ze mij uit een stapje verder te gaan bij het klimmen.
Ik blijf nog even doorgaan met genieten van de ontwikkeling van de mensen om mij heen en hoop daar mijn steentje aan bij te dragen door een veilige basis en uitdaging te bieden.
Sandra Beuving