Mevrouw, heeft u even tijd?

Als loopbaanbegeleider bouw je vaak best een intense band op met leerlingen. Je loopt toch een poosje met ze mee in een onzekere tijd rondom de studiekeuze. Zo ook met Ruby. Niet de echte naam, maar ik vernoem de leerling even naar Ruby Rose, een bad-ass tv persoonlijkheid die niet helemaal voldoet aan het stereotype van een vrouwelijke actrice. Net als Ruby dus. Die staat in de deuropening, “mevrouw, heeft u even tijd?”. Het is al de derde keer deze week dat Ruby een gesprekje aanknoopt in de pauze. Steeds casual maar ik zie dat er meer speelt. “Tuurlijk, voor jou altijd. Moet de deur dicht?”, vraag ik terwijl ik de gang in kijk. Drommen derde en vierdejaars storten zich op hun broodtrommel, hangen in de vensterbanken en gaan uit hun dak op een meegebrachte Bluetooth speaker.

“Er is kamp. Op die nieuwe school. Introkamp.” Ruby gooit het eruit voordat ik een stoel kan pakken. Onze gesprekken gaan al een poosje niet meer over de studiekeuze. De inschrijving voor het mbo is de deur uit en ondanks dat mbo niet de meest logische stap is voor het niveau, was de keuze voor een opleiding gemakkelijk. Iets creatiefs, waarbij de handen echt uit de mouwen moesten. Nou, dat vind je wel op het mbo. De open dag was leuk, het welkom prettig en de communicatie tot nu toe goed. Er was een leuke intake, een gezellige mentor, dus niets stond het studiesucces in de weg. Dachten we. Kamp….. “Tja”, zeg ik, proberend tijd te rekken. “Hoe sta je daar zelf in?” Mijn raderen draaien intussen op volle toeren. Ik heb werkelijk geen idee hoe scholen normaal met zoiets omgaan. Navragen dus. “Ik wil gewoon niet gelijk buiten de boot vallen. Mijn pasje hebben ze wel aangepast. En de brieven. Dat vonden mijn ouders wel even schrikken. Maar kamp! Kom op mevrouw! Ik was bang dat we moesten gymmen ofzo, dat hebben ze gelukkig niet. Maar kamp! Terwijl ik nog niemand ken. Echt he”. Ik glimlach. “Gym hebben ze niet meer als zodanig op het mbo. Tenzij je nu nog naar het CIOS wilt ofzo.” Ruby lacht terug. “U weet het ook niet he?” “Geen idee, ik ga bellen”, lach ik terug.

Met Ruby tegenover me krijg ik een uiterst vriendelijke dame van de opleiding aan de lijn. Nee ja, daar hadden ze ook nog nooit echt mee te maken gehad. Maar het was geen enkel probleem. De leerlingen in kamers, niet op zaal. Niet gemixt natuurlijk, maar er waren ook eenpersoonskamers. “Dan zeggen we gewoon dat uw leerling snurkt”. Ik bedank haar vriendelijk voor het meedenken en leg op.

“Je snurkt”, zeg ik lachend als ik opleg. “Ik snurk?” Vraagt Ruby niet begrijpend. “Dan krijg je een eigen kamer en hoeft niemand het te weten zolang jij dat niet wilt.” “Hahaha, das wel tof bedacht!”Ik zie opluchting, ontspanning. De schouders naar beneden, ogen lichten op. “Thanks mevrouw!” Ruby loopt de kamer uit, mengt zich tussen de druktemakers op de gang en pakt een boterham.

Een paar weken terug kreeg ik ineens een appje. “Mevrouw, het gaat supergoed op deze school. Het is vet leuk, iedereen accepteert me als Ruben en niemand doet ook maar iets moeilijk. Ik heb al leuke vrienden en vet gave producten gemaakt.” We kletsen wat via de app en ik vraag nog eens naar het kamp. “Was best leuk. Beetje brugklasserig om met een groep onbekende echt op zo’n teambuilding kamp te moeten. Vlottenbouwen enzo. Maar het was wel tof. Want ik kon gewoon Ruben zijn. Zonder vragen. Echt een nieuwe start!”

Toch mooi he, dat loopbaanbegeleiding zoveel meer is dan het maken van een keuze. Dat het ook gaan over het creëren van een veilige leeromgeving, het geven van zelfvertrouwen en leerlingen een platform geven waar ze zichzelf kunnen zijn.

Wendy Kers
@kerskerslbc op twitter

BeantwoordenDoorsturen