Op een dag komt mijn zoon met een complete woede uitbarsting uit school. Er valt niet mee te praten, en nadat de rust wedergekeerd is laten we hem. Een dag later vraagt een moeder van een andere jongen uit de klas hoe het gaat met mijn zoon. Haar zoon maakt zich zorgen om mijn zoon. Mijn zoon, thuis altijd zijn woordje klaar, is erg stil in de klas en oogt angstig. De dag erna geeft hij aan dat zijn bakje kapot gemaakt is tijdens het buiten spelen. Dit zou op zich een eenmalig incident kunnen zijn totdat je verder met hem in gesprek gaat. Hij is angstig op school. Hij wordt elke dag geslagen of geschopt op school. Zijn spullen worden afgepakt er weggelegd. Hij is bang om buiten te spelen, er loopt een “lopende pestclubje” rond. Zijn laatje met spulletjes staat onder het digibord zodat kinderen er niks uithalen.
We nemen contact op met de invalleerkracht om al deze puzzelstukken te bespreken. Op het moment dat ik deze afspraak maak reageert de invaller met “dat lijkt mij verstandig”. Dit wil je niet horen op zo’n moment als moeder. Je weet dat het nu spannende dagen worden. Ik wil weten als moeder hoe gaat met mijn kind. Zouden alle woede uitbarstingen voortkomen uit de situatie op school? Wat speelt er nog meer?
Helaas komt de afspraak er niet……
Een dag later komt er een mail. In de mail staat een bericht vanuit de directie van de school van mijn zoon. De invaller, die voor langere tijd zou blijven, stopt er per direct mee. Zij ervaart te weinig vertrouwen vanuit ouders en aanzien van de leerlingen. Ik vertel dit aan mijn zoon, die zegt direct dat hij weet hoe het komt. Mama kinderen luisteren nooit naar haar! Ik schrik, wat een reactie. Een juf die in mijn ogen ‘weggepest’ is. Knap dat de juf kiest voor zichzelf, maar kwalijk dat dit kan gebeuren.
De week erna volgt een gesprek met de ib’er en directie van de school. Alle informatie die hij de afgelopen periode gegeven heeft klopt. Hij is het slachtoffer van dit ‘lopende pestclubje’. Zijn bakje is inderdaad door hun kapot gemaakt, zijn laatje stond daar inderdaad (waarschijnlijk) op een voor hem veilige plek. Kortom mijn zoon gaat niet met een prettig gevoel naar school, hoort er niet bij, komt niet tot leren, voelt zich niet veilig, heeft geen vriendjes, zoekt grenzen op, en wij wisten van niks! Een wijze les voor mij als moeder… Blijf informeren naar je kind en bij je kind en als leerkracht praat met ouders. Jammer dat ik er op deze manier achter moest komen.
Monique Kerkhof
Mooi geschreven Monique en helaas is het herkenbaar. Hoop dat het snel beter zal gaan en er een veilige sfeer ontstaat.
Zo belangrijk! Wij hebben dit ook meegemaakt. En contact tussen kind, ouders èn leerkracht blijft zooo belangrijk.
Sterkte x
Mooi geschreven Monique! Hopelijk gaat de school er werk van maken en komt er een leerkracht, die hem wel ziet!
Hoe schrijnend, anno nu, als dit kinderen dagelijks overkomt. Waar blijft de schoolleiding, waar blijft de aanpak van de sfeer in de klas, waar is de aanpak van dit soort problemen? Hopelijk komt er snel een goede oplossing voor deze groep en vooral voor jouw zoon! ❤