De verhalen zijn terug. En met de de verhalen ook de discussies. Discussies over goed onderwijs. Over hoe leerlingen te motiveren en betrokken te krijgen? Hoe leerlingen aan te spreken op hun verantwoordelijkheden? Hoe om te gaan met toetsen en lesvoorbereidingen? Waar waren die dan, zul je je misschien afvragen? En waarom waren ze er niet?
Ze zijn natuurlijk nooit weggeweest, maar wel binnen de muren van dit huis.
Daar waar verhalen dagelijkse kost waren en discussies over het hoe en waarom van onderwijs, werd er de afgelopen tien jaar, bij mij thuis, geen woord meer over gesproken. Hier woonden twee mensen die allebei in het onderwijs werkten. Ze hadden jarenlang allebei een groep leerlingen onder hun hoede en bekleedden allerlei functies binnen het onderwijs, zoals je dat zo mooi noemt. In 2009 was de èèn ICT coordinator en de ander schoolleider. Ze hadden dus voldoende ‘stof’ tot uitwisselen en bediscussiëren.
Maar èèn van hen, mijn grote liefde, werd 10 jaar geleden ernstig ziek en dat maakte dat de discussies verstompten. Teveel met andere dingen bezig, met artsen en behandelingen. Met afscheid nemen, met verdriet, met weer verder leven… Verder met mijn twee net volwassen kinderen. En daarbij was mijn werk gedurende die periode zeker mijn redding, goede afleiding en een veilige basis. Na zijn overlijden, nu bijna 9 jaar geleden, werd er niet meer zoveel gepraat over onderwijs. Of wel gepraat, maar meer over het nieuws in de krant of over onderwijs in het algemeen.
En nu is het september 2018. Mijn zoon heeft een hele heftige periode achter de rug en is in herstel na een ernstige depressie. Dit jaar heeft hij zijn tweede Master afgerond. Studie is voor hem de afgelopen twee jaar een soort therapie geweest. Een doel, een invulling van zijn dag, structuur in zijn leven en naast sporten, lezen en muziek, een manier om uit zijn depressie te komen. Met een ongelooflijke wilskracht, ijzeren discipline, veel therapie, rust en regelmaat is het hem gelukt. De depressie heeft steeds minder grip op hem. De dagelijkse routines gaan hem weer beter af, zijn energie niveau wordt weer hoger, het genieten lukt weer wat meer en zijn gevoelens keren terug. De toekomst vraagt om stappen en keuzes.
En dan komt de vraag, wat wil ik, wat kan ik? Ooit droomde hij over diplomaat worden of promoveren. De dromen worden, misschien tijdelijk, geparkeerd. Iets dat natuurlijk heel moeilijk en ingewikkeld is, maar er wordt door hem gezocht naar mogelijkheden die er wel zijn. Misschien ook wel gekeken naar dat waar zijn ouders jarenlang zoveel energie aan gaven en uithaalden, het onderwijs. Het zit hem vast ook in de genen zeggen mensen van ‘dichtbij’.
En ja hoor. Een sprong in het diepe, eerste graads docent filosofie worden. En vanaf dag één waren daar de verhalen en de discussies over onderwijs weer. Waartoe dient onderwijs? Hoe maak ik mijn lessen nog aantrekkelijker? Waarom verwachten wij dat leerlingen de hele dag stil kunnen zitten luisteren, als we dat zelf niet eens kunnen? De vragen zijn niet veranderd en de antwoorden zijn nog steeds niet eenduidig. De meningen lopen soms uiteen, maar we bevragen elkaar en zijn geïnteresseerd. De verhalen en discussies over onderwijs kwamen weer over ‘de drempel’ van mijn huis.
Maar ze waren er weer. Ik moest er aan wennen, aan het idee. Ik was er ook wat zenuwachtig over. Het is immers best een zware tijd, een heftig beroep dat onderwijs van nu. Maar stiekem geniet ik ook weer dat mijn zoon dit mooie beroep heeft gekozen. Wat de toekomst brengt is onzeker. Maar dat hebben we de afgelopen jaren wel geleerd. We leven met de dag, morgen kan het immers allemaal weer anders zijn. Deze ervaring heeft hij, neemt hij mee. Neem ik mee. Hij ziet zijn leerlingen en is net als zijn ouders zich heel bewust van zijn verantwoordelijke taak. Ik geniet daarvan, van hem, van de verhalen en van een stukje herkenning. Ik zie immers in hem ook zijn vader, een man met een grote passie voor onderwijs. En ja misschien zit het in zijn genen maar misschien ook niet. Ook dat is goed. Hij doet het toch maar weer en dat maakt me trots. Ik weet wat het hem ‘kost’ en hoop dat het hem misschien ook gaat ‘opbrengen’.
Maar het moment is van ons, ons onderwijsmoment.
Nee, momenten. Ze zijn weer (even) terug!
Karin Donkers, kwartiermaker/schoolleider
Je bent een echt onderwijsmens geworden Karin. Ik denk soms terug aan de lol die we hadden in onze klostijd. Lekker onbevangen. Ingrijpend verhaal en ik hoop dat je zoon en jij lekker blijven genieten van dit mooie en uitdagende vak! De beste wensen voor 2019 en daarna. Groetjes Annemiek
Dank je Annemiek! Wat hadden we een mooie tijd en wat leuk dat we elkaar zo nu toch weer volgen. Twee onderwijsmensen in hart en nieren.