Een mailtje: he A, ik ga mijn onderwijsmoment schrijven over 2018, misschien wil jij er ook wel eentje schrijven. Mijn lieve vriendin Emilie stuurt me deze uitdaging.
Poeh, wil ik dat? Kan ik dat? Wie zit er te wachten op mijn onderwijs moment?
Allemaal tegenwerping vanuit mijn angst. En de angst houdt mij tegen om te groeien, om uit m’n comfortzone te komen en om te ontwikkelen en stretchen.
Maar dat is wel wat wij elke dag van onze leerlingen vragen, om te ontwikkelen en te groeien. Waarom zou ik me dan tegen laten houden door mijn angst… Ik ga er voor:
Voor mij is 2018 het jaar van ‘terug naar mijn kern, naar mijn passie, naar daar waar ik energie van krijg: Ik ben gestart met yoga, meditatie en mindfulness geven op mijn school, waar ik afdelingsleider ben. En niet alleen aan de leerlingen, nee nog veel spannender, aan een groep docenten/collega’s.
Omdat ik voel dat het onderwijs gigantisch veel van het personeel vraagt. De druk op het personeel neemt toe, de druk op de leerlingen neemt toe en wij leren ze niet om om te gaan met deze druk. Wij vragen in het huidige onderwijs heel veel van leerlingen en personeel en ik doe daar zelf ook aan mee, als afdelingsleider. En ik vind tegelijkertijd ook dat we de leerlingen en het personeel te weinig toerusten om dit vol passie en energie te kunnen blijven doen.
Daarom ben ik gestart met een les in de week, waarin yoga, mindfulness en meditatie centraal staan. Een moment in de week, waarin je lekker tot rust kunt komen. Een moment in de week waarin je naar je eigen kern kunt gaan en contact kunt maken met je gevoel. Gewoon voelen, zonder oordeel hoe het met je is, waar je staat, wat je geraakt heeft, wat je leeggezogen heeft, waar je energie van hebt gekregen. Een moment in de week waarin je uit je hoofd, in je lichaam kan komen. Een les in de week, die hopelijk tools geeft om dat vaker in de week te kunnen doen.
Dat is in mijn ogen belangrijk, dat wij als mensen terug gaan naar onze eigen basis, daar waar ons vuurtje brandt en dat we vanuit daar ons leven leiden, onze lessen geven, onze werkzaamheden doen. Dat we de zone opzoeken, die met zo’n populair woord, flow heet. De zone tussen stress en verveling, de zone die ons uitdaagt en ons hart laat kloppen, maar waarbij we wel het gevoel hebben dat we het kunnen. De zone waar groei en ontwikkeling zit. Die zone, dat gebied, dat kan je alleen maar bereiken als je in contact bent met je gevoel. Als je innerlijk weet. Als je weet met je lichaam en niet met je hoofd. Want dat hoofd dat draait overuren, dat hoofd krijgt zo waanzinnig veel prikkels, heeft zoveel overtuigingen en verplichtingen. Dat hoofd dat lijdt ipv ons te leiden.
En dat zou ik zo graag aan collega’s en leerlingen willen laten voelen. Dat je kunt leven vanuit je eigen kern en je eigen gevoel. Terwijl je bezig bent met anderen hoef je jezelf en je eigen gevoelens en grenzen niet weg te stoppen. Nee, die mogen er ook zijn, als richting aanwijzers. Want als jij dit kunt, bij jezelf blijven als docent, zonder een rol te hoeven spelen, dus gewoon authentiek voor de klas staan, wat geef je dan voor een geweldig voorbeeld aan al onze leerlingen. Dat is toch wat we willen: onze leerlingen helpen om wendbare, authentieke, competente en zelfbewuste jongvolwassenen te worden? In een hectische wereld die veel van ze vraagt.
En als ik zo’n les heb gegeven, of een andere yoga les aan een groep eindexamen leerlingen en ze komen helemaal ontspannen het lokaal uit, dan ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik de gelegenheid heb gekregen om dit te kunnen doen, maar ook dankbaar dat er leerlingen en collega’s zijn die zich durven laten uitdagen en die zich open durven stellen.
Ik droom van een school waar we onszelf kunnen zijn, waar de energie hoog is, waar er fouten gemaakt mogen worden en waar we ontwikkeling en groei centraal staat. En dan is deze les nu misschien een druppel op de hete plaat, maar ik droom van een olievlek werking en draag daar graag mijn steentje in 2019 weer aan bij.
Liefs Arnica
